Karabin L1A1
Z Wikipedii
| L1A1 | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Wielka Brytania |
| Producent | Royal Small Arms Factory |
| Rodzaj | karabin samopowtarzalny |
| Historia | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 7,62 mm |
| Nabój | 7,62 x 51 mm NATO |
| Magazynek | 20 nab. |
| Wymiary | |
| Długość | 1143 mm |
| Długość lufy | 554 mm |
| Długość linii celowniczej | 554 mm |
| Masa | |
| broni | 4,3 kg (bez magazynka) 5 kg (z pełnym magazynkiem) |
| wyposażenia dodatkowego | 0,255 kg (pustego magazynka) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 838 m/s |
| Energia pocz. pocisku | 3275 J |
| Zasięg skuteczny | 600 m |
L1A1 - brytyjski karabin samopowtarzalny, wersja karabinu FN FAL.
[edytuj] Historia
W 1951 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin szturmowy EM-2 jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1. Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach NATO. Pamiętając o problemach jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nie przyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji.
Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z, amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku USA wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako 7,62 x 51 mm NATO.
Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny FN FAL w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości).
Od 1985 roku L1A1 był zastępowany karabinem szturmowym L85.
Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszych ilościach był używany przez armie Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru.
[edytuj] Opis
L1A1 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o krótkim skoku, zamek ryglowany przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Dźwignia bezpiecznika po lewej stronie broni nad chwytem pistoletowym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przeziernikowego .
[edytuj] Bibliografia
- Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3
