Henryk Kłoczkowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Henryk Kłoczkowski komandor podporucznik
ur. 26 X 1902 w Petersburgu zm. 1 X 1962 w Portsmouth
Kariera:
dowódca ORP Orzeł
ORP "Orzeł"
ORP "Żbik"
Działania wojenne:
wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa

Henryk Kłoczkowski (ur. 26 października 1902, zm. 1 października 1962) - polski komandor podporucznik i morski oficer pokładowy okrętów podwodnych. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 dowodził ORP Orzeł. Oskarżony o dezercję został zdegradowany do stopnia marynarza.

[edytuj] Wykształcenie

Henryk Wincenty Kłoczkowski urodził się 26 października 1902 w Petersburgu. Był synem Eugeniusza i Bronisławy z Kalinowskich, bratankiem kontradmirała Wacława Kłoczkowskiego, w latach 1922-1925 zastępcy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej. Podczas I wojny światowej wstąpił do Korpusu Morskiego, lecz nie zdołał go ukończyć. Od 1921 uczył się w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych w Bydgoszczy , uzyskując w 1922 promocję oficerską i stopień podporucznika. Kontynuował naukę w III Tymczasowym Instruktorskim Kursie dla Oficerów Morskich w Toruniu, który w 1924 ukończył z 1 lokatą i otrzymał stopień podporucznika marynarki. W ramach wyróżnienia za wyniki w nauce został awansowany na porucznika marynarki. Był także absolwentem Oficerskiego Kursu Taktycznego (1936) oraz francuskich szkół oficerów broni podwodnej Ecole des Officers Torpilleurs (1925) i podwodnego pływania Ecole de Navigation Sous-Marine (1926) w Tulonie.

[edytuj] Służba wojskowa

Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 został wcielony do Flotylli Pińskiej. Początkowo na okrętach rzecznych brał udział w walkach na Dnieprze, następnie przeniesiony do Batalionu Morskiego. Po ukończeniu szkół oficerskich był I oficerem na monitorze rzecznym ORP Horodyszcze. W 1927 został wykładowcą Szkoły Specjalistów Morskich w Świeciu. Od 1930 we Francji brał czynny udział przy budowie okrętu podwodnego ORP Wilk i był na nim oficerem broni podwodnej w pierwszej załodze. W latach 1932-1938 zaokrętowany na ORP Żbik. Został wydelegowany na budowę okrętu. W 1932 wyznaczony kolejno na oficera nawigatora, zastępcę dowódcy okrętu i dowódcę okrętu. Od 1935 wykładał na Kursach Oficerów Podwodnego Pływania. Uczestniczył w budowie ORP Orzeł, którego został pierwszym dowódcą w 1939.

Podczas kampanii wrześniowej zignorował rozkazy i nie udał się do wyznaczonego rejonu. 8 września zaczął uskarżać się na nieokreśloną chorobę i 10 września zawiadomił o tym Dowództwo Floty. Pomimo dopuszczenia przez przełożonych ewakuacji jedynie do Szwecji lub Finlandii 14 września wszedł okrętem do estońskiego Tallina. 15 września zszedł na ląd i udał się do szpitala. Jeszcze tego samego dnia okręt bezprawnie internowano, lecz 18 września udało się załodze pod dowództwem kapitana marynarki Jana Grudzińskiego wyjść z portu i przedrzeć się przez Morze Bałtyckie i Morze Północne do Wielkiej Brytanii.

Od 1939 do 1941 był internowany i więziony przez Armię Czerwoną. Po krótkim pobycie w Armii Polskiej pod koniec 1941 przedostał się do Wielkiej Brytanii. Po przybyciu zostaje uznany za niezdolnego do służby i zostaje przeniesiony w stan nieczynny. W 1942 Polski Sąd Morski w Londynie skazał go na 4 lata więzienia i degradację do stopnia marynarza, ale wyrok nie został wykonany. Podczas wojny pływał w amerykańskiej flocie handlowej. Po wojnie zamieszkał w Kanadzie, a następnie w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Zmarł w Portsmouth 1 października 1962.

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:
podporucznika marynarki - 1924 porucznika marynarki - 1924	kapitana marynarki - 1932 komandora podporucznika - 1936.

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50-4)