Antoni Szymański (generał)
Z Wikipedii
Antoni Szymański (1894 - 1973) – generał brygady, polski dowódca wojskowy.
Urodzony 30 lipca 1894 w Poznaniu. W latach 1903 - 1905 uczęszczał do poznańskiego gimnazjum św. Marii Magdaleny, w latach 1905 - 1910 nauki pobierał w domu, zaś w latach 1910 - 1914 uczęszczał do gimnazjum humanistycznego we Wschowie. W latach szkolnych był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana (sierpień 1912 - lipiec 1914).
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii pruskiej. Brał udział m.in. w bitwie pod Verdun. Przez cały czas nosił przy sobie kieszonkowe wydanie "Pana Tadeusza" z 1901.
W październiku 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego.
W latach 1925 - 1927 kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej, po której otrzymał stopień oficera dyplomowanego. 1 stycznia 1929 ostrzymał stopień majora dyplomowanego.
Od 2 września 1929 do 31 marca 1931 był kierownikiem referatru "Niemcy". W tym okresie - pod pseudonimem Mars - opublikował pracę "Siły zbrojne Niemiec", w którym omówił strukturę armii niemieckiej, zagrożenie jakie stanowiła ona dla Polski oraz kwestię współpracy Niemiec i ZSRR.
1 kwietnia 1932 został powołany na stanowisko attaché wojskowego w Berlinie. W czerwcu 1939 został także attaché wojskowym w Szwajcarii. 24 sierpnia 1939, wraz z attaché lotniczym i morskim, otrzymał zakaz opuszczania Berlina.
3 września 1939 rozpoczęła się ewakuacja ambasady polskiej w Berlinie. W nocy 5 na 6 września dotarł do Kopenhagi, gdzie podjął decyzję o powrocie do walczącego kraju. 9 września przez Sztokholm, Helsinki dotarł do Wilna. 11 września zameldował się w sztabie Naczelnego Wodza w Brześciu nad Bugiem, gdzie mianowany został szefem Oddziału II Dowództwa Frontu Południowego.
Brał udział w obronie Lwowa. Po kapitulacji tego miasta (22 września) dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie przejściowym w Wołoczyskach, następnie (do 26 stycznia 1940) w obozie w Starobielsku. W tym ostatnim poddawany był indoktrynacji - nieskutecznej jednak, ponieważ Szymański nie znał rosyjskiego. W styczniu 1940 został przeniesiony do więzienia na Łubiance - było to efektem odrzucenia propozycji współpracy z ZSRR. Uwolniony został po zawarciu układu Sikorski-Majski.
Po uwolnieniu wstąpił do sztabu gen. Andersa i wyjechał do Tatiszczewa, gdzie formowała się właśnie 5 Dywizja Piechoty. Po odwołaniu szefa sztabu 5 DP, gen. Berlinga, na krótko zajął jego miejsce.
W marcu 1942 przeniesiony został do Teheranu, gdzie objął stanowisko Inspektora Oddziałów Polskich w Iranie, zaś w maju został dowódcą Bazy Ewakuacyjnej w Iranie.
14 lipca 1943 objął stanowisko attaché wojskowego w Kairze. Funkcję tą sprawował do 24 sierpnia. 1 stycznia 1945 został attaché wojskowym w Paryżu. Po zakończeniu II wojny światowej został szefem Wojskowej Misjii Likwidacyjnej w Paryżu i przebywał na tym stanowisku do maja 1948. Następnie zamieszkał w Londynie.
11 listopada 1964 awansowany został do stopnia generała brygady.
Zmarł w Londynie 11 grudnia 1973.
