Александар Сергеевич Пушкин

Од Википедија, слободна енциклопедија

Александар Пушкин од Орест Кипренски.

Александар Сергеевич Пушкин (руски: Александр Сергеевич Пушкин чујте (помош·инфо), роден 6 јуни, 1799 по стар стил, 26 мај по нов стил – 10 февруари, 1837 по стар стил 29 јануари по нов стил) е руски романтичарски автор кој многу луѓе го сметаат за најголемиот руски поет и основачот на модерната руска литература. Пушкин бил првиот кој го употребувал локалниот говор (дијалект) во неговите поеми и претстави, создавајќи притоа стил на раскажување помешано со драма , романтика и сатира. Тоа раскажување отсекогаш било асоцирано со руската литература и имало големо влијание на руските автори.

Содржина

1 Живот
2 Листа на дела
- 2.1 Поезија
  - 2.1.1 Лирска

[уреди] Живот

Таткото на Пушкин потекнувал од разделена фамилија на руското благородништво чиишто предци биле уште од 12 век, додека прадедото на неговата мајка бил Ибрахим Петрович Ханибал, Етиопјанец кој бил заробен од Турците како дете. Како и да е, помалку популарната теорија претпоставува дека Ханибал може да потекнувал од антички султанат во близина или околу денешната држава Чад. Тој бил донесен во Русија и постанал голем воен лидер, инженер и благородник под покровителството на неговиот очув Петар Велики.

Роден во Москва, Пушкин ја објавува својата прва поема на петнаесет години. За времето кога тој завршил како дел од првиот дипломиран клас на престижниот Империјален Ликеј во Царское Село во близина на Санкт Петерсбург, руската литературна сцена го признала широко неговиот талент. По завршувањето на училиштето, Пушкин се впуштил во динамичниот културен живот на главниот град на руската култура Санкт Петерсбург. Во 1820 тој ја издал својата прва подолга поема, Руслан и Људмила, која предизвикала многу контроверзии за нејзиниот предмет и стил

Пушкиниот автопортрет на монета од рубља, 1999.

Пушкин постепено постанал приврзан за општествената реформа и станал гласноговорник за литературните радикали. Ова ја налутило владата и довело до негов трансфер од главниот град. Тој најпрво отишол во Кишињев во 1820, каде постанал масон. Таму тој се придружил на Филики Етерија, тајна организација чија намера била да ја отфрли отоманската власт над Грција и да востанови независна грчка држава. Тој бил инспириран од Грчката револуција и кога завршила војната против Отоманците, тој зачувал дневник со настаните на големото народно востание. Останал во Кишињев до 1823 и по едно летно патување до Кавказ и до Крим напишал две романтичарски поеми кои му донеле поширока слава - Заробеникот од Кавказ и Фонтаната на Бахчисарај. Во 1823, Пушкин се преселил во Одеса, каде повторно се судрил со владата, која го испратила во прогонство на имотот на неговата мајка во северна Русија од 1824 до 1826. Како и да е, некои од властите му дозволиле да го посети царот Николас I за петиција за неговото ослободување, на кое тој се противел. Но некои од учесниците во Декабристичкото востание (1825) во Ст. Питерсбург зачувале некои од неговите рани политички поеми меѓу нивните документи, и наскоро Пушкин се нашол под строга контрола на владините цензори и не бил во можност да патува или издава по желба. Додека бил на имотот на мајка си, тој ја напишал неговата најпозната претстава, драмата Борис Годунов, но не добил дозвола да ја издаде, сè до пет години подоцна.

Во 1831, за време на зенитот на порастот на пушкиновиот талент и влијание, тој го сретнал Николај Гогољ. Двајцата станале добри пријатели и се поддржувале меѓусебно. Пушкин ќе биде доста под влијане на гогољовите комични приказни на полето на прозата. По прочитувањето на 2 том од изданието од 1831 на кратките приказни Попладневни часови на фармата близу Диканка, Пушкин ќе го поддржи Гогољ критички и подоцна, во 1836, по стартувањето на неговото списание Современиот, ќе даде свој прилог на некои од најпознатите приказни на Гогољ. Подоцна, Пушкин и неговата сопруга Наталија Гончарова, со која се оженил во 1831, постанале регулатори на дворското општество. Кога царот му ја доделил на Пушкин најниската дворска титула, поетот станал бесен: почувствувал дека ова не се случило само поради неговата жена која сакала да ги посетува баловите во дворците (а имала и многу обожувачи, вклучувајќи го и самиот цар), туку и поради тоа дека тие сакале да го понижуваат. Во 1837, потпаѓајќи во сè поголемо и поголемо сомневање во гласините кои велеле дека неговата жена започнала скандалозна афера, Пушкин го предизвикал наводниот љубовник на неговата жена, Жорж д'Антес, на двобој кој ги оставил повердени и двајцата, но Пушкин смртно. Тој починал два дена подоцна.

Владата се плашела од политичка демонстрација на неговиот погреб и затоа осигурала помала локација за неговото одвивање, со што тој бил отворен само за неговите најблиски роднини и пријатели. Неговото тело било кремирано тајно на полноќ и било закопано на имотот на неговата мајка.

Критиката ги смета многу од неговите дела за ремек-дела, како што е поемата Бронзениот коњаник и драмата Камениот гостин, приказна за падот на Дон Жуан. Неговата поетична кратка драма Моцарт и Салиери била инспирација за Амадеус на Питер Шефер. Самиот Пушкин ја преферирал неговата новела во стихови Евгениј Онегин, која ја напишал по елементи на неговиот живот и која, почнувајќи ја традицијата на големите руски новели, има неколку главни ликови, но многу варира во тонот и фокусот. "Онегин" е дело со таква комплексност што, иако долго само околу стотина страници, на преведувачот Владимир Набоков му требале четири тома материјал за да целосно го разбере неговото значење на англиски.