Alexander Puskin

E Vicipaedia

Translatio huius paginae infecta est. Redde vel rescribe si possis.

Alexander Puskin

Alexander Sergii (filius) Puskin (Russice: Александр Сергеевич Пушкин, transliteratio: Aleksandr Sergejevič Puškin; natus 6 Iunii 1799, mortuus 10 Februarii 1837), magnus poeta et scriptor Russicus, conditor novae litteraturae Russicae, creator formae hodiernae linguae Russicae litterariae.

[recensere] Vita et opera Alexandri Puskini

Alexander, Sergii filius, Puskin natus est Moscuae 26 Maii (6 Iunii Calendarii Gregoriani) anno 1799 in familiam nobilem. Iam in infantia versus primos fecit.

Annis 1811–1817, Puskin studebat in Lycaeo, in oppido Tzarscoe Selo (Царское Село, nunc Puskin nominatur) prope Petropolem. Tempore studii eo loco creavit nonnula poemata perfecta, quorum sunt, e.g., Memoriae in Tzarscoe Selo (Воспоминания в Царском Селе, 1814), Oppidulum (Городок, 1815), Licinio (Лицинию, 1815), Rosa (Роза, 1815). Certi poetae famosi Russici adiecerunt animum ad illum. Puskin participavit in circulo litterario, vocabulo Arsamas (Арзамас, Petropoli annis 1815–1818 exsistebat), qui reformationem linguae Russicae litterariae (e.g., congressionem illius cum lingua colloquiali) sustinebat.

Anno 1817, Puskin studium suum in Lycaeo complevit et munus in Collegio (i.e. ministerio) rerum exterarum cepit. Habitavit Petropoli (quae urbs caput Imperii Russici erat), fuit membrum circuli litterarii et politici, appellati Laterna viridis (Зелёная лампа, Petropoli annis 1819 – 1820 exsistebat). Socii Laternae viridis (ex quibus nonnuli dein facti sunt revolutionarii) pro libertate aequalitateque et contra tyranniam erant, quas opiniones Puskin sustinebat (quum revolutionarius non fuit) et expressit in suis carminibus Libertas (Вольность), Rus (Деревня) et aliis. Lyrica politica et epigrammata poetae illius fuere vendibiles. Alexander Puskin adeptiones artis poeticae Russicae saeculi XVIII – initii saeculi XIX aestimavit, sed a limitationibus regularum illius abcessit, libertatem expressionis poeticae affectabat. Poema eius Ruslan et Ludmila (Руслан и Людмила), anno 1820 publicatum, disputationes provocavit et de facto initium mutationium in arte poetica Russica significavit.

Mense Maii anno 1820, Puskin in meridiem Europaeae partis Imperii Russici stipendio eductus est et sic de facto affectus est exilio (versus politici ab illo creati causa). Caucasum et Crimeam visitavit, in urbe Chisinau (quae nunc caput Moldaviae est) et Odessi habitabat. Motus pro revolutione et liberatione nationum subactorum in Europa resque pertubata agricolarum et militum in Russia addiderunt poetae illius voluntatem actionum revolutionariarum, quae expressa sunt in Pugione (Кинжал) et aliis versibus anni 1821. Poematorum ab illo tempore exsilii meridionalis scriptorum gratia, Puskin versus est in laudem poetae Russicae principis. Accessus philosophicus ad problemata libertatis, amoris et personae designatus est in poematis illis, quorum sunt Captivus Caucaseus (Кавказский пленник, 1820 – 1821), Fratres-latrunculi (Братья-разбойники, 1821 – 1822), Fontana Baccasarana (Бахчисарайский фонтан, 1823), etc. Illo tempore in vita Puskini accidit crisis spiritalis, quae reflecta est in carminibus perfusis scepticismo maesto, e.g.: Libertatis sator desertus (Свободы сеятель пустынный, 1823) et Daemon (Демон, 1823), et cogitationibus de arcanis fati humanum viarumque historiae: Cantio de sago Olego (Песнь о вещем Олеге, 1822), Cur missus fuisti... (Зачем ты послан был..., 1824), etc. Poeta ille accepit opinionem de mundo ut integritate historica, leges obiectivam habenti. Intellexit unilateralitatem limitatem et rationalisticae interpretationis mundi sicut obiecti oboedientis activitatis humanum, et romanticae oppositionis personae liberae mundo legibusque illius. Mense Maii anno 1823 Alexander Puskin fabulam poeticam nomine Eugenius Onegin (Евгений Онегин) scribere incepit, in qua fabula depinxit typos oppositos conscientiae: scepticum (Eugenius Onegin) et romanticum (Vladimirus Lenski). Persona et socium, confinium inter libertatem personae et licentiam illius sunt thema centrale poematis Zingari (Цыганы, 1824). Poema illud, operorum romanticorum Puskini ultimum, quaestionem de felicitatem ut problema philosophicum tragicum movit et aperuit viam ad explorationem ulteriorem thematis "hominis et mundi", quod thema pro auctore illo fuit principale.

Mense Iulii anno 1824, Puskin ex munu exclusus est, conflictuum cum magistratibus antistantibus causa, et in exilium eiectus est in vicum Michailovscoe (Михайловское) – possessionem familiae Puskinorum, in gubernio Pscoviensi locatum. Loco illo creavit certa opera palmaria, e.g. cyclum versuum Imitationes Alcorani (Подражания Корану), ubi thema propheticae missionis poetae ostensum est. Puskin historiam Russiae chronicasque studebat, fabulas et cantiones populares exscripsit. Anno 1825 ille scripsit tragoediam historicam Boris Godunov (Борис Годунов), quam aestimavit sicut aversio ad studium obiectivum et aequitate legum exsistentiae. Edictum interpretationis huius creaturae poeticae fuit carmen Propheta (Пророк), a Puskino anno 1826 scriptus.

Initio mensis Septembris anno 1826, Puskin allatus fuit Moscuam, et 8 Septembris conversatus est cum Nicolao I, novo imperatore Russiae (ab mense Decembris anni 1825). Imperator veniam poetae declaravit et promisit se ipsum censorem solum pro illo esse. Puskin, ad credendum in realitatem reformationium politicarum et socialium possibilitatemque cooperationis cum imperiis ob rem progressus ductus, in versibus In spe gloriae et boni (В надежде славы и добра, 1826) suasit Nicolao I Petrum I, monarcham-reformatorem, in exemplum assumere. In scriptura De educatione populari (О народном воспитании, 1826) certas ideas criticas ostendit. Initio anni 1827 Alexander Puskin secreto missit duas epistulas poeticas adiutantes in Siberiam ad revolutionarios, participationis in rebellione contra tyranniam (mense Decembris anno 1825) causa exilio affectos, quorum nonnuli fuere amici poetae illius, qui in carmine Arion (Арион) de participatione sua obliqua in motu revolutionario allegorice scripsit. Illo tempore Puskin maxime attactus est ab investigatione historiae Russiae (e.g., activitatis Petri I), historiae et situationis contemporaneae Europae extraneae (e.g., consequentiae revolutionis annorum 1789 – 1794 in Francia) et problematis loci valorisque hominis in historia terrae. Tum ab illo scripta sunt, e.g., Aethiops Petri Magni (Арап Петра Великого, 1827) – quod fuit primum amplorum operorum prosaicorum viri illius, sed incompletum remansit, et poema Poltava (Полтава, 1828). Attentionis ad politicam externam Imperii Russici causa, Puskin anno 1829 venit in Caucasum, ubi Russia tunc contra Turciam bellabat. Diarium peregrinationis illius contribuit formationis principiorum Puskini ut prosaici, qui aestimavit diligentiam et brevitatem qualiter prosae virtutes principales. Anni 1830 – 1831 fuerunt periodus activitatis industriae pro Puskino ut diurnario et critico increscentionisque attentionem illius ad theoretica et contemporanea problemata litteraturae.

3 Septembris anno 1830, Puskin venit in praedium, Boldino (Болдино) vocatum, et ibi ad diem 30 Novembris permansit, periculi epidemiae cholerae causa. Illo "autumno Boldinensi" creavit circa 50 opera, quorum sunt prosaicae Narrationes Belkini (Повести Белкина, sunt quinque) et quattuor tragoediae parvae: Miles parcus (Скупой рыцарь), Mozart et Salieri (Моцарт и Сальери), Hospes lapideus (Каменный гость), Cena tempore pestilentiae (Пир во время чумы), poema Domicella in Columna (Домик в Коломне), Fabula de sacerdote et de operario eius Balda (Сказка о попе и о работнике его Балде, fuit prima fabularum poeticarum Puskini), etc. Eugenius Onegin, opus poeticum, etiam tunc ut plurimum completum est.

18 Febriarii anno 1831, Puskin Moscuae uxorem assumpsit; 15 Maii anno illo, Petropolem migravit. Dein, ephemeridem edere et historiam tangere intendens, denuo munus publicum suscepit et ad documenta historica admissionem cepit. Eventa in Europa occidentali (revolutio in Francia mense Iulii anno 1830) et in Russia (e.g., rebellio Polonica annis 1830 – 1831) observans, Puskin quarebat viam, ut mentes gubernationis societatisque verbis scriptoris, diurnarii et historici pro progressu tractarentur. Ille tamen nec adiunxit sibi consentaneos, nec cepit permissionem ut ephemeris ederetur. Historiam studens, denuo se transtulit ad quaestionem de valore intercessionis publicae. Anno 1833 Puskin inchoavit fabulam historicam, vocabulo Filiola capitanei (Капитанская дочка, anno 1836 completa), in qua descripsit eventa rebellionis, ab Aemiliano Pugatsiovo ductae (quae processit in Russia annis 1773 – 1775). Praeterea opus historicum scientificum de seditione Pugatsiovi scribens, documenta legebat et mensibus Septembris Augustique anno 1833 visitavit loca, a tumultu illo attacta (Orenburgum, Casanum, etc.), cum testibus oculatus eventorum illorum collocutus est.

1 Octobris anno 1833, Puskin, domum rediens, denuo in Boldino venit et loco illo unum dimidiatumque mensis mansit. Quo tempore Historiam Pugatsiovi (История Пугачева) absolvit, scripsit nonnulas Cantium Slavorum occidentalium (Песни западных славян), Fabulam de piscatore et pisciculo (Сказка о рыбаке и рыбке), poema Eques aeneus (Медный всадник), etc.

Periodus ultimus vitae Puskini (ab annis 1833–1834) fuit difficilis. Vir ille, sententia hominum, mansit princeps poeta Russicus, sed ut plurimum poemarum antea ab illo scriptorum gratia. Novae adeptiones Puskini in creatura autem tunc saepe aestimata sunt sicut vestigia decessionis. Ille a multis damnabatur. Cum imperator se solus censor eius esse promississet, censores Puskini gradatim facti sunt frequentes. Epistulae scriptoris illius perlustrabantur. Alexander Puskin, sumptus causa usuram pecuniae ex fisco requisitus, factus est dependens ab imperiis. Cum vir ille (fine anni 1833 aulicus ordinis humilis tributus) dimissionem quaesisset, imperator Nicolaus I minatus est illi offensam et prohibitionem admissionis ad documenta historica (quae admissio necessaria erat pro creatione a scriptore illo operorum historicorum).

Illo tempore, maximae attentioni Puskini manebant eventa historica problemataque contemporaria terrae et populi, viae culturae nationalis et analysis philosophica vitae historiaeque. Anno 1836 Puskin condidit periodicum, vocabulo Contemporaneus (Современник, Petropoli ad annum 1866 edebatur). Ubi praeter ab aliis scriptum publicavit et opera sua (quorum prosaica annis ultimis vitae Puskini praevalebant).

Mense Novembris anno 1836, Puskin accepit epistulam anonymam, pro illo et uxore eius contumeliosam. Conflictus sic surrecti causa, 27 Ianuarii (8 Februarii Calendarii Gregoriani) anno 1837 loco prope Petropolem accidit pugna inter Puskinem et amatorem uxoris eius. Alexander Puskin in pugna illa gravi vulnere affectus et mortuus est Petropoli 29 Ianuarii (10 Februarii Calendarii Gregoriani) anno 1837.