Χάινριχ Χίμλερ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
| Το Ολοκαύτωμα (Φάσεις) |
| Αρχικά στοιχεία |
|---|
| Φυλετική πολιτική · Ευθανασία Στρατόπεδα συγκέντρωσης (Κατάλογος) |
| Ιουδαίοι (Εβραίοι) |
| Ναζιστική Γερμανία, από το 1933 έως το 1939 |
| Τα Πογκρόμ: Η Νύχτα των Κρυστάλλων (Kristallnacht) · Πογκρόμ του Γιασί ·Πογκρόμ του Λβιφ· Πογκρόμ του Τζεντβάμπνε... |
| Τα Γκέτο: Βαρσοβία, Λουτζ Κρακοβία, Τερέζιενσταντ... |
| Einsatzgruppen (Μονάδες Ειδικής Δράσης): Μπαμπί Γιάρ, Ρούμπουλα Πανέριαϊ, Σφαγή της Οδησσού... |
| Τελική Λύση: Διάσκεψη της Βάνζε Επιχείρηση Ράινχαρντ |
| Στρατόπεδα θανάτου: Κέλμνο, Μπέλζεκ Ζομπίμπορ, Τρεμπλίνκα, Άουσβιτς |
| Αντίσταση: ZOB · ZZW Εξέγερση των Γκέτο (Βαρσοβία) |
| Τέλος του Πολέμου: Πορείες θανάτου Μπερίχα· Σέριτ χα-Πλετά |
| Άλλα θύματα |
| Σλάβοι και Πολωνοί, (A-B Aktion) · Ρομ (Τσιγγάνοι) · Κομμουνιστές · Γερμανοί αντιφρονούντες · Ομοφυλόφιλοι · Μάρτυρες του Ιεχωβά |
| Τα μέρη που φέρουν ευθύνη |
| Ναζιστική Γερμανία: Χίτλερ · Άιχμαν Χίμλερ · SS (Ες-Ες) · Γκεστάπο |
| Συνεργάτες: Ρουμανία · Κροατία Ουγγαρία · Γαλλική Κυβέρνηση του Βισί · Σλοβακία Ιταλία· Ουκρανικά/Λετονικά/Λιθουανικά στοιχεία |
| Φονξιοναλισμός εναντίον ιντενσιοναλισμού Δίκες της Νυρεμβέργης · Άλλες δίκες |
| Επιζήσαντες, θύματα και σωτήρες |
| Γνωστοί επιζήσαντες · Σωτήρες Γνωστά θύματα |
Ο Χάινριχ Λούιτμπολντ Χίμλερ (γερμ. Heinrich Luitpold Himmler) (* 7 Οκτωβρίου 1900 στο Μόναχο, † 23 Μαΐου 1945 στο Λύνεμπουργκ, αυτοκτόνησε) ήταν από τους γνωστότερους γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές πολιτικούς. Πριν από την πολιτική του δραστηριότητα, ο σπουδασμένος αγρονόμος ασχολούταν με την ορνιθοτροφία. Σαν αρχηγός ("Reichsführer", Ράιχσφυρερ) της SS είχε την κύρια ευθύνη ως οργανωτής για την πραγματοποίηση του Ολοκαυτώματος, όπως και για πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] 1900 – 1925
Ο Χάινριχ Χίμλερ γεννήθηκε δεύτερος γιος του καθηγητού Γιόζεφ Γκέμπχαρντ Χίμλερ και της Άννα Μαρία Χίμλερ, του γένους Χάιντερ (Heyder). Η ανατροφή του ήταν αστική, σε ρωμαιοκαθολικό περιβάλλον.
Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκίνησε καριέρα στο γερμανικό στρατό με στόχο να γίνει αξιωματικός, που δεν έγινε όμως ποτέ. Αναγκάστηκε στο τέλος του πολέμου να εγκαταλείψει το στρατό δίχως να έχει πολεμήσει στο μέτωπο. Μετά την κατάρρευση της Δημοκρατίας Συμβουλίων του Μονάχου (Münchner Räterepublik), στην οποία συνέβαλλε ο ίδιος ως μέλος της ελεύθερης δεξιάς πολιτοφυλακής "Λάουτερμπαχ" (Freikorps Lauterbach) σπούδασε αγρονόμος στο τεχνικό πανεπιστήμιο του Μονάχου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ήταν μέλος του φοιτητικού συνδέσμου "Απόλλων", το σημερινό Burschenschaft Franco-Bavaria München.
[Επεξεργασία] NSDAP
Μέσω ακροδεξιών νεανικών συλλόγων (όπως το "Artam e. V."), στους οποίους ήταν μέλος, ήρθε σε επαφή με το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP), στο οποίο προσχώρησε το 1923. Ως μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος συμμετέσχε στις 9 Νοεμβρίου 1923 στο πραξικόπημα του Χίτλερ σαν σημαιοφόρος Φρέικορπς, μιας ελεύθερης δεξιάς πολιτοφυλακής δηλαδή (Freikorps).
[Επεξεργασία] Αρχηγός της SS
Στις 6 Ιανουαρίου 1929 ο Αδόλφος Χίτλερ τον κήρυξε αρχηγό της παραστρατιωτικής οργάνωσης Schutzstaffel (SS). Το νούμερο μέλους του Χίμλερ στην SS ήταν το 168.
[Επεξεργασία] "Κατάληψη" της εξουσίας και νύχτα των μεγάλων μαχαιριών
Το 1933, μετά την "κατάληψη" της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές, ο Χίμλερ διορίστηκε αρχηγός της τοπικής αστυνομίας του Μονάχου. Κατά τη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, μεταξύ της 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 1934, ο Χίμλερ και η SS είχαν την μεγαλύτερη συμβολή στην δολοφονία των στελεχών της SA και πολιτικών αντιπάλων, όπως του πρώην καγκελαρίου και στρατηγού Κουρτ φον Σλάιχερ και της γυναίκας του.
[Επεξεργασία] Αρχηγός της SS και της αστυνομίας
Το διάταγμα του Χίτλερ στις 17 Ιουνίου 1936 αποτελεί το σημαντικότερο μέτρο στην διαδικασία μετατροπής της αστυνομίας σε όργανο της απόλυτης δύναμης του Φύρερ. Από εδώ και εμπρός το κομματικό αξίωμα του Αρχηγού της SS (Reichsführer-SS) και το νέο, κρατικό αξίωμα του Αρχηγού της Γερμανικής Αστυνομίας (Chef der Deutschen Polizei) συγκεντρώνονταν στο πρόσωπο του Χάινριχ Χίμλερ. Το διάταγμα της 17 Ιουνίου σημαίνει το οριστικό τέλος μιας αποκεντρωτικής πολιτικής, η οποία επέτρεπε στα γερμανικά κρατίδια την διεύθυνση των κρατιδιακών αστυνομιών. Συγχρόνως με το διάταγμα αυτό έγινε δυνατή η συγχώνευση της αστυνομίας με την SS με στόχο την κατάργηση της σαν όργανο του Υπουργείου Εσωτερικών και την υπαγωγή της στον Χίμλερ, ο οποίος ιεραρχικά υπαγόταν μονάχα στον ίδιο τον Χίτλερ. De facto αυτό σήμαινε την αποκρατικοποίηση της γερμανικής αστυνομίας. Όταν το 1943 έγινε Υπουργός Εσωτερικών, η αστυνομία, έστω και τυπικά, επέστρεψε μαζί με τον Χίμλερ στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Έτσι ο Χίμλερ έγινε αρχηγός της αστυνομίας, που αποτελούνταν από την Αστυνομία Τάξεως (Ordnungspolizei), την Μυστική Κρατική Αστυνομία (Geheime Staatspolizei, Gestapo) και την Αστυνοµία δίωξης κοινού εγκλήµατος (Reichskriminalpolizei). Σαν αρχηγός της SS ήταν επίσης επικεφαλής του Sicherheitsdienst (SD), μιας εσωκομματικής μυστικής υπηρεσίας. Με τα νέα αυτά αξιώματα, ο Χίμλερ έγινε μια από τις ισχυρότερες προσωπικότητες της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.
Αφού στις 23 Απριλίου 1945 έγινε γνωστό ότι επιδίωκε διαπραγματεύσεις συνθηκολόγησης ο Χίτλερ του αφαίρεσε στις 29 Απριλίου όλα τα πολιτικά και κομματικά του αξιώματα και τον απέκλεισε από το NSDAP. Λίγες μέρες μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανακαλύφθηκε και συλλήφθηκε στις 22 Μαΐου με πλαστά χαρτιά κοντά στη Βρέμη από βρετανούς στρατιώτες. Συλλήφθηκε στη στολή λοχία της μυστικής αστυνομίας. Είχε προμηθευτεί πλαστά έγγραφα για το όνομα Χάινριχ Χίτσιγκερ (Heinrich Hitzinger), έγινε όμως αξιοπρόσεκτος για τους βρετανικούς στρατιωτικούς αστυνομικούς επειδή τα χαρτιά του ήταν πλήρη και σε πολύ καλή κατάσταση, πράγμα που ίσχυε για τους λιγότερους γερμανούς μετά το τέλος του πολέμου.
Βάσει κατάθεσης του βρετανού C.S.M. Austin, ο οποίος ήταν ένας από τους έξι ανακριτές του Χίμλερ, αυτοκτόνησε στις 23 Μαΐου στην αίθουσα ανάκρισης στην οδό Uelzener Straße 31 του Λύνεμπουργκ.
[Επεξεργασία] Το Ολοκαύτωμα
Ο Χίμλερ φέρει ως αρχηγός της SS μεγάλη ευθύνη για την δολοφονία των ευρωπαϊκών Εβραίων. Ως επίτροπος για φυλετικές υποθέσεις στην κατεχόμενη Πολωνία απέκτησε ήδη το 1939 την δύναμη να καταδιώξει την πολωνική ιντελιγκέντσια και τους πολωνικούς Εβραίους. Στη σαφή γλώσσα αυτό σήμαινε κοινωνική απομόνωση, γκετοποίηση και δολοφονία. Αποτέλεσμα ήταν η δολοφονία σχεδόν 1.000.000 ανθρώπων μέσω της SS μέχρι το καλοκαίρι του 1940. Το 1941 έλαβε από τον Χίτλερ την προφορική διαταγή για την τελική εξόντωση των Εβραίων. Απέναντι στο μασέρ του Φέλιξ Κέρστεν (Felix Kersten), ο Χίμλερ ομολόγησε η διαταγή αυτή τον έκανε να "υποφέρει". Η μεγαλύτερη ανησυχία του ήταν εντούτοις, το πόσο θα άντεχε το ήθος της SS απέναντι στη μαζική δολοφονία τόσων ανθρώπων.
Σε τρίωρη ομιλία του στις 4 Οκτωβρίου 1943 μπροστά σε συγκέντρωση των γερμανών τοποτηρητών (Gauleiter, γκαουλάϊτερ) στο κατεχόμενο Πόζναν, περιέγραψε την εξολόθρευση των Εβραίων με λεπτομέρεια. Η ομιλία αυτή μαγνητοσκοπήθηκε και σώζεται μέχρι σήμερα. Στη δίκη της Νυρεμβέργης αποτέλεσε σημαντικότατο αποδεικτικό στοιχείο γα τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών. Είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη, επειδή φανερώνει τον φοβερό βαθμό της διαστροφής της αποκαλούμενης τελικής λύσης του εβραϊκού ζητήματος (Endlösung der Judenfrage). Στην ομιλία του ενώπιον μελών της SS ο Χίμλερ αναφέρθηκε ανοιχτά και αδιαμφισβήτητα στην εξολόθρευση των Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Εξηγεί στους παρόντες τι θα σήμαινε η συσσώρευση 500 με 1000 πτωμάτων: Το ακατάγραφο μυστικό κατόρθωμα κάθε μέλους της SS θα είναι ότι άντεξε στο θέαμα αυτό δίχως να χάσει την ευπρέπεια του στο εξής.
Σε αντίθεση με τον Χίτλερ, ο Χίμλερ επισκέφτηκε και επιθεώρησε επανειλημμένως προσωπικά τις σκηνές των εθνικοσοσιαλιστικών φρικαλεοτήτων, όπου έγινε και μάρτυρας της μαζικής εξόντωσης. Συνήθιζε να ενθαρρύνει τα μέλη της SS στις πράξεις τους.
[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία
- Josef Ackermann: Heinrich Himmler als Ideologe. Musterschmidt, Göttingen 1970.
- Heinrich Fraenkel, Roger Manvell: Himmler. Kleinbürger und Massenmörder. Ullstein, Frankfurt am Main und Berlin 1965.
- Joachim C. Fest: Heinrich Himmler. Kleinbürger und Großinquisitor in ders.: Das Gesicht des Dritten Reiches. Profile einer totalitären Herrschaft (11. Auflage). Piper, München und Zürich 1993, ISBN 3-492-11842-9, S. 156-175
- Peter Padfield: Himmler. Reichsführer-SS. Cassel & Co, London 2001, ISBN 0304358398.
- Franz Wegener: Heinrich Himmler. Deutscher Spiritismus, französischer Okkultismus und der Reichsführer SS. KFVR, Gladbeck 2004, ISBN 3-93130-015-3.
- Peter Witte, Michael Wildt, Martina Voigt (Hrsg.): Der Dienstkalender Heinrich Himmlers 1941/42. Hans Christians Verlag, Hamburg 1999, ISBN 3-76721329-X.
- Katrin Himmler: Die Brüder Himmler. Eine deutsche Familiengeschichte. S. Fischer Verlag, Frankfurt a. M. 2005, ISBN 3-100-33629-1.
Το περιεχόμενο του άρθρου βασίζεται στο αντίστοιχο γερμανικό άρθρο. Άδεια: GNU FDL. Συνεισφέροντες Χρήστες: [1].
