Zbawienie
Z Wikipedii
Zbawienie oznacza uwolnienie się z niekorzystnego stanu lub okoliczności. Szczególnie istotne w religii chrześcijańskiej - oznacza akt wybawienia przez Boga, przy czym w Starym Testamencie oznaczało ono nie tylko wybawienie duchowe, ale również dzieło zbawienia przez uwolnienie Izraelitów z niewoli egipskiej. Chrześcijanie swoim zbawicielem nazywają Jezusa Chrystusa, jako tego który według nich jest wybawcą całego świata.
W chrześcijaństwie, zbawienie jako akt Boga skutkuje w kilku dziedzinach:
- Uwolnienie od skutków popełnionych grzechów (np. od choroby)
- Uwolnienie od władzy grzechu nad człowiekiem (np. od związania nałogiem)
- Otrzymanie życia wiecznego
- Pojednanie z Bogiem, odnowienie z Nim społeczności zerwanej przez grzech, przywrócenie pokoju z Bogiem
Co szczególnie istotne w wierze chrześcijańskiej, zbawienie jest darmo i z łaski oraz może stać się także udziałem człowieka tu i teraz. W Biblii kwestia zbawienia poruszana jest w następujących wersetach: J 3:16, Ef 2:8-9, Rz 6:23.
[edytuj] Zbawienie w innych kulturach
- Istnieje przekonanie, że odpowiednikiem chrześcijańskiego zbawienia w hinduizmie jest moksza, w buddyzmie natomiast nirwana lub oświecenie. Stany te nie do końca jednak odpowiadają definicji zbawienia, przede wszystkim dlatego, że nie wymagają udziału Boga. Hinduiści i buddyści nie używają jako ich synonimów słowa "zbawienie". Wydaje się więc, że tego typu synkretyzm jest zbyt daleko idący i niezgodny z nauczaniem każdej z tych religii. Próba zrównania oświecenia znanego tzw. "religiom Wschodu" ze zbawieniem religii chrześcijańskich jest obecna w tzw. "new age".
- W starożytnej Grecji mianem wybawiciela (soter) określano bogów i władców - nie miano tu na myśli zbawienia świata, ale ocalenie kraju i miasta, za które często oddawano cześć boską.
- W przedchrześcijańskich wierzeniach Słowian i ich współczesnej kontynuacji wiara w zbawienie nie występuje, przez co nie jest też do czegokolwiek potrzebne. Wynika to z odmiennego w tym systemie wyznaniowym podejścia do tzw. norm religijnych oraz odmienności założeń samych tzw. nakazów Boskich, mogących doprowadzić do grzechu - czyli wstąpienia w pewien stan nieczystości przez człowieka. W etnicznych wierzeniach Słowian nie występował bowiem również termin grzechu, w sposób jaki zdefiniowany jest u chrześcijan - po śmierci istotny był stosunek (i waga) czynów prawych i niegodnych danej osoby, przy czym czyn niegodny za życia nie mógł być odpuszczony, choć mógł być zrównoważony czynem prawym. Nie istnieje też (w sposób w jaki przedstawione jest u chrześcijan - szczególnie obciążające całą populacje ludzką) dziedziczenie grzechów po przodkach - można było jedynie odziedziczyć po rodzicach dole (los), którą w sytuacji niekorzystnej, przy zastosowaniu pewnych zabiegów (także magicznych) można było przebłagać, odwrócić.
