Sukcesja apostolska
Z Wikipedii
Sukcesja apostolska - w katolicyzmie, prawosławiu, starokatolicyzmie i anglikanizmie i luteranizmie: legitymizacja władzy biskupiej poprzez przekazywanie jej w hierarchii kościelnej od apostołów na mocy nieprzerwanej linii święceń biskupich.
Sukcesja apostolska opiera się na poglądzie, że Jezus Chrystus przekazał władzę duchową nad Kościołem apostołom. Na władzę apostolską składają się: władza głoszenia Ewangelii, władza udzielania sakramentów (władza święceń) i władza rządzenia Kościołem (władza jurysdykcji). Władza ta opiera się o nieprzerwany łańcuch nakładania rąk aż do czasów apostolskich. Przerwa w tej sukcesji spowodowałaby wygaśnięcie sukcesji apostolskiej i kapłaństwa. Kościół katolicki, kościoły starokatolickie i cerkiew prawosławna uznają wzajemnie ważność udzielanych w nich święceń, choć spierają się co do jurysdykcji. Kościoły luterańskie i anglikańskie uznają swoją wzajemną sukcesję apostolską, podobnie jak sukcesję kościołów prawosławnych i katolickich, z kolei sukcesja apostolska kościołów anglikańskich i luterańskich bywa przez pozostałe kościoły podważana, np. z powodu innego rozumienia sakramentu Eucharystii bądź kapłaństwa, udzielania święceń kobietom etc.
Sukcesja nie ma charakteru indywidualnego: ucieleśnieniem idei władzy kolegium biskupów nad Kościołem jest sobór powszechny.
W protestantyzmie sukcesja apostolska bywa sprowadzana do wierności nauce apostolskiej (sukcesja wiary), choć niektóre kościoły luterańskie (m.in. w Szwecji, Norwegii, w Polsce) zachowały Sukcesję Apostolską (sukcesję urzędu) - w sposób bezpośredni, bądź przez starokatolików i anglikanów.
