Owiesno

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Owiesno
Województwo	dolnośląskie
Powiat	dzierżoniowski
Gmina	Dzierżoniów
Położenie	50° 40' N 16° 42' E
Wysokość	ok 400 m n.p.m.
Populacja (2006) - liczba ludności	580
Strefa numeracyjna (do 2005)	74
Kod pocztowy	58-262 Ostroszowice
Tablice rejestracyjne	DDZ

Owiesno (do 1945 roku Habendorf) - wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Dzierżoniów. Wioska położona między wzgórzami Bielawskimi a Niemczańskimi

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.

[edytuj] Historia

Owiesno jest starą wsią założoną przez Templariuszy w XIII wieku. Owiesno wzmiankowane było po raz pierwszy w kronikach już w 1260 roku (Ovesonovo). Istniał tam wówczas gród obronny. Na początku XIV wieku w okolicy opuszczonego już wówczas grodu zbudowano zamek rycerski rodu Pogorzelów .Został on wybudowany na planie zbliżonym do koła o średnicy 30 m. Posiadał okrągły dziedziniec i kwadratową wieżę, a całość była otoczona kamiennym murem i fosą. Zamek pełnił rolę ich siedziby, aż do 1797roku. Wówczas siedziba przeszła na własność rodu Seidlitzów .Zamek w pierwszej połowie XVII i XVIII wieku był przebudowany na barokową rezydencję.Podwyższono wówczas mury, a wieża została powiększona o ośmioboczną nadbudówkę. Przebudowy te, a szczególnie prowadzone w drugiej połowie XIX wieku całkowicie zatarły pierwotny wygląd zamku.Zamek był zamieszkiwany przez Seidlitzów do II wojny światowej opuszczony 1945 r. przechodził różne koleje losu . Budowla w dobrym stanie przetrwała do lat pięćdziesiątych XX wieku, kiedy to pozbawiona opieki zaczęła przeistaczać się w ruinę. Z dawnego zamku obejmującego cylindryczną wieżę i kamienne mury obwodowe pozostały jedynie fragmenty ścian z barokowym portalem, nad którym znajduje się medalion z męską i damską głową oraz napisem "Nec Vita Nec Mors Separabit" (Nic nie oddzieli życia od śmierci).W 1964 roku zawałiła się wieża.

[edytuj] Zabytki

Kościół filialny pod wezw.Św.Trójcy z lat 1581-83, przebudowany w XVIII w. restaurowany w XIX w. Jest to kościół orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, z wieżą od zachodu, z prezbiterium zakończonym ścianą prostą i nakryty dwuprzęsłowym sklepieniem krzyżowo-żebrowym . We wnętrzu zachowane barokowe wyposażenie z początków XVIII w., renesansowe epitafium z 1592 r. oraz szereg płyt nagrobnych z XVI i XVII w.
ruiny zamku,
oficyna obok zamku z XVIII w.
dom ogrodnika i brama z XIX w.
altana nad wodą
brama wjazdowa z rzeźbami
kamienna studnia
park pałacowy.