Narodowy syndykalizm
Z Wikipedii
Narodowy syndykalizm - ideologia społeczno-polityczna powstała w latach 30. XX wieku, głosi hasła sprawiedliwości społecznej i Rewolucji Narodowej[1] która ma doprowadzić do stworzenia silnego Państwa Narodowego.
Powstanie i rozwój narodowego syndykalizmu był związany z narastającym kryzysem politycznym i ekonomicznym związanym z rządami komunizującego Frontu Ludowego w Hiszpanii lat 30. Podczas hiszpańskiej wojny domowej narodowo-syndykalistyczna partia - Falanga poparła powstanie gen. Franco i udzieliła mu politycznego i militarnego poparcia. Dzięki temu pewne założenia narodowego syndykalizmu były realizowane we frankistowskiej Hiszpanii zwłaszcza w latach 40.
Do czołowych ideologów Narodowego Syndykalizmu należeli m.in Josè Antonio Primo de Rivera i Ramiro Ledesma Ramos.
Narodowy syndykalizm odrzuca zarówno kapitalizm jak i komunizm. Sam ruch sytuował się w centrum sceny politycznej, nie należąc ani do prawicy ani do lewicy. W sferze gospodarczo-społecznej dążył do oparcia państwa na pracowniczych organizacjach samorządowych- syndykatach, jednak to co go wyróżniało od anarchizującego syndykalizmu to głoszenie potrzeby istnienia silnego państwa, poszanowanie tradycyjnych wartości oraz nacjonalizm. Idee narodowo-syndykalistyczne najwięcej sympatyków miały wśrod robotników, drobnomieszczaństwa oraz młodzieży. Ruch ten oprócz Hiszpanii istniał jeszcze, ale w mniejszym stopniu we Francji i Portugalii. Narodowy Syndykalizm wykazuje liczne związki z korporacjonizmem
