Motylica wątrobowa
Z Wikipedii
| Motylica wątrobowa | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | płazińce |
| Gromada | przywry wnętrzniaki |
| Rząd | echinostomida |
| Rodzina | fasciolidea |
| Gatunek | motylica wątrobowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Fasciola hepatica | |
Motylica wątrobowa (łac. Fasciola hepatica, ang. sheep liver fluke) przywra do ok. 30 mm długości o złożonym cyklu życiowym. Forma dojrzała pasożytuje w przewodach żółciowych wątroby roślinożerców (gł. bydła, owiec, kóz oraz niekiedy człowieka) - żywicieli ostatecznych. Zarażenie następuje zwykle latem i jesienią.
Dorosła motylica, żyjąc w wątrobie, składa jaja, które z żółcią przedostają się do jelita i stąd wraz z kałem na zewnątrz. Aby nastąpił dalszy rozwój, jaja muszą trafić do wody, gdzie wylęga się z nich pierwsze pokolenie larwalne - orzęsione miracidium (dziwadełko). Miracidium, mające dość dobrze rozwinięty układ nerwowy, a nawet dwie plamki oczne, aktywnie wnika do ciała wodnego ślimaka (błotniarki moczarowej), gdzie przekształca się w następny typ larwy - sporocystę. W jej wnętrzu tworzy się kilka następnych larw (dochodzi tu do rozmnażania bezpłciowego), zwanych rediami. W każdej powstaje kilka następnych redii lub też następnych postaci larwalnych - cerkarri (znów rozmnażanie bezpłciowe), które mają dwugałęziste jelito, dwie przyssawki oraz ogonek służący do pływania. Cerkarie aktywnie opuszczają ciało ślimaka i przez pewien czas pływają swobodnie w wodzie. Jeżeli w ciągu doby nie zostaną zjedzone przez żywiciela ostatecznego, to tracą ogonek i osiadają na roślinach wodnych, gdzie otaczają się osłonką (cystą). Ta postać motylicy nazywa się metacerkarią. Metacerkarie mogą czekać do pół roku aż żywiciel ostateczny zje rośliny z cystami. W jelicie roślinożercy młode motylice przechodzą do naczyń krwionośnych i żyłą wrotną dostają się do wątroby (zazwyczaj do przewodów żółciowych), gdzie po 3-4 miesiącach dorastają. Motylica wywołuje chorobę zwaną fascioloza.
