Komputer analogowy
Z Wikipedii
Komputer analogowy (maszyna analogowa) to komputer przetwarzający sygnał ciągły (analogowy) przeważnie elektryczny. Dobrze sprawdzały się przy rozwiązywaniu równań różniczkowych i symulacji procesów.
Ich rozwinięciem były komputery analogowo-cyfrowe.
Komputery analogowe do przełomu lat 60. i 70. były znacznie szybsze i tańsze od komputerów cyfrowych. Nagły wzrost szybkości, spadek ceny i uproszczenie programowania komputerów cyfrowych spowodował zanik zainteresowania komputerami analogowymi po 1970 r.
Ze względu na łatwość i intuicyjność programowania komputerów analogowych, próbowały je naśladować specjalizowane komputery cyfrowe np. cyfrowy analizator różnicowy JAGA oraz języki programowania i programy.
[edytuj] Historia
Pierwszym polskim elektronicznym komputerem analogowym był ARR (Analizator Równań Różniczkowych) Leona Łukaszewicza z 1953 r.
Ok. 1954 r. powstał komputer analogowy do rozwiązywania układów równań ARAL (Analizator Równań Algebraicznych Liniowych) (Krystyn Bochenek).
W Wojskowej Akademii Technicznej w 1963 r. rozpoczęto produkcję serii informacyjnej 20 sztuk maszyn UMA-14 i UMA-20.
Komputery analogowe serii ELWAT skonstruowane w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie były produkowane przez zakład Elwro we Wrocławiu od 1967 r.
[edytuj] Analizatory pola
Komputerami analogowymi były również analizatory pola przeznaczone do rozwiązywania cząstkowych równań różniczkowych typu eliptycznego i parabolicznego.
Model pola był budowany w postaci siatki prostokątów o bokach z oporników. Warunki brzegowe ustalano przez podłączenie do niektórych węzłów siatki napięcia oraz zwieranie węzłów. Wynikiem był rozkład napięcia w węzłach.
Składały się z prostokątnej tablicy z kilkuset gniazdami dla rezystorów i przewodów. Rezystory posiadały dodatkowe gniazda do podłączenia następnych elementów.
W Polsce powstała rodzina analizatorów pola AP.
[edytuj] Przeliczniki
Komputerami analogowymi były w istocie również tzw. przeliczniki artyleryjskie rozpowszechnione w czasie II wojny światowej, tzn. urządzenia przeznaczone do obliczania kąta celowania armat na podstawie zmierzonej dalmierzem lub radarem odległości oraz obserwowanej prędkości przemieszczania się celu. Zadanie to nie jest matematycznie skomplikowane, bo sprowadza się do prostych równań trygonometrycznych oraz uwzględnienia specyficznej dla każdej armaty i każdego rodzaju amunicji krzywej balistycznej, a także poprawek wynikających z prędkości wiatru, temperatury powietrza i jego wilgotności. Podobny problem rozwiązywały w podobny sposób urządzenia celownicze dla bombowców oraz dla wyrzutni torped na okrętach podwodnych i niszczycielach.
Pierwszy przelicznik artyleryjski skonstruowały firmy Vikers i Sperry w 1929 r. Był to układ mechaniczny sterowany krzywkami. Znaczny rozwój i rozpowszechnienie nastąpiło w czasie II wojny światowej. Następne konstrukcje wykorzystywały już systemy magnetoelektryczne odtwarzające kąt obrotu osi tachometrycznej prądnicy nadawczej w silniczku odbiorczym, a także wzmacniacze lampowe i - później - tranzystorowe.
Tego rodzaju urządzenia zaczęły być wycofywane w większości armii świata od końca lat 70. XX wieku, kiedy zaczęły być zastępowane przelicznikami budowanymi w technice cyfrowej.
