Karabin maszynowy Schwarzlose wz. 07/12

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Maschinengewehr Patent Schwarzlose M.07/12

Dane podstawowe
Państwo	Austro-Węgry
Rodzaj	ciężki karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1905
Produkcja seryjna	1905 - ??
Dane techniczne
Kaliber	8 mm
Nabój	8 x 50 mm R
Taśma nabojowa	parciana, 100 lub 250 nab.
Wymiary
Długość	945 mm
Długość lufy	530 mm
Masa
karabinu właściwego	20,7 kg (M.07) 22,4 kg (M.07/12)
podstawy	19,0 kg
Inne
Szybkostrzelność teoretyczna	400 strz/min (M.07) 600 strz/min (M.07/12)
Szybkostrzelność praktyczna	250 strz/min (M.07) 400 strz/min (M.07/12)

Maschinengewehr Patent Schwarzlose M.07/12 - ciężki karabin maszynowy znajdujący się na uzbrojeniu armii Austro-Węgier w okresie pierwszej wojny światowej.

[edytuj] Historia konstrukcji

Na początku XX wieku Andreas W. Schwarzlose opatentował broń samoczynną o lufie nieruchomej i zamku niezaryglowanym. Opóźnienie otwarcia zamka osiągnął stosując zamek półswobodny, w którym ruch trzonu zamkowego był opóźniany przez zespół dwóch kolankowych dźwigni.

W 1902 roku zgłosił swój pierwszy patent na karabin maszynowy. Początkowo problemem było pękanie łusek w czasie wyciągania ich po strzale, ale rozwiązano go oliwiąc łuski nabojów przed strzałem. Skrócono także lufę, co przyśpieszyło spadek ciśnienia gazów prochowych.

Nowy ckm został przyjęty do uzbrojenia armii Austro-Węgier w roku 1905 jako MG M.07. Broń była przystosowana do strzelania nabojami 8 x 50 mm R. Zasilanie zapewniała taśma parciana na 250 naboi. Szybkostrzelność ckmu była dość niska i wynosiła 400 strz/min. W następnych latach broń udoskonalono. Zmieniono kształt chłodnicy oraz konstrukcję tylców. Zmiany w konstrukcji zamka (przekonstruowano zarówno trzon zamkowy jak i dźwignie) pozwoliły zwiększyć szybkostrzelność do 600 strz/min. Udoskonalony karabin maszynowy przyjęto do uzbrojenia na przełomie 1912 i 1913 roku jako Maschinengewehr Patent Schwarzlose M.07/12. Jednocześnie rozpoczęto produkcję taśm stunabojowych pakowanych w drewniane skrzynki. Do karabinu opracowano podstawę trójnożną z rur stalowych o bardzo udanej konstrukcji. Umożliwiała ona łatwą regulację wysokości. W trakcie pierwszej wojny światowej opracowano nowe, lżejsze podstawy – tzw. lekką z nóżkami z prętów stalowych oraz tzw. szturmową w postaci drewnianej ramy z uchwytem metalowym dla ckm. Karabin wyposażono także w prętową kolbę. Standardową podstawę z rur wyposażono w adapter do strzelań przeciwlotniczych.

Karabin Schwarzlose MG M.07/12 okazał się konstrukcją udaną. Prosta konstrukcja, łatwe rozkładanie bez użycia narzędzi i niewielka liczba części ułatwiały eksploatację. Największą wadą okazała sie konieczność oliwienia naboi. Przy braku oliwy karabin bardzo często sie zacinał.

Po pierwszej wojnie światowej i rozpadzie Austro Węgier ckmy MG M.07/12 znalazły sie na uzbrojeniu armii Austrii, Węgier, Włoch, Czechosłowacji i Polski. W Polsce były użytkowane do roku 1929 (w 1924 roku było ich 1424 egz.). Po wycofaniu większość egzemplarzy skasowano (360 sztuk sprzedano Chinom).

[edytuj] Wersje

Wersje austro-węgierskie
- MG M.07
- MG M.07/12
- MG M.7/31 (inne oznaczenie MG M. 7/12/31) wersja dostosowana do amunicji 8 x 56 mm R z pocickiem ostrołukowym (M.31)
Wersje holenderskie
- wz. 08 - wersja kalibru 6,5 x 54 mm R
- wz. 08/13 - zmodernizowany wz.08
- wz. 08/15 - wersja o zmniejszonej masie przeznaczona dla kawalerii
Wersja czechosłowacka
- vz. 07/12/27 - wersja kalibru 7,92 x 57 mm Mauser(czasem oznaczana jako Schwarzlose-Janeček vz.07/12/27)
Wersja polska
- wz. 1907/24 - zmodernizowana w Częstochowie, przedłużona lufa do 630 mm, przystosowana do naboju 7,92 mm Mauser

[edytuj] Opis konstrukcji

Ciężki karabin maszynowy Schwarzlose M.07/12 był zespołową bronią samoczynną.

Automatyka działała na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego. Opóźnienie otwarcia zamka następowało w wyniku pozornego zwiększenia masy zespołu odrzutowego na skutek włączenia między trzon zamkowy i komorę zamkową układu przegubowo-kolankowego o przełożeniu znacznie większym niż jedności.

Zasilanie z taśmy parcianej o pojemności 250 lub 100 nabojów. Donośnik bębnowy wprowadzany był w ruch przez zamek.

Lufa z czterobruzdowym gwintem chłodzona była wodą i zakończona tłumikiem płomieni. Każdy nabój przed wprowadzeniem do komory był automatycznie naoliwiony, przy pomocy pompki napędzanej przez zamek. Zapobiegało to pękaniu łusek wyciąganych pod znacznym ciśnieniem.

Broń była wyposażona w trójnożną podstawę, przy czym każda noga miała regulację długości.