Karabin maszynowy Hotchkiss Mle 14

Z Wikipedii

Hotchkiss Mle 14
Dane podstawowe
Państwo	Francja
Rodzaj	ciężki karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1914
Produkcja seryjna	1914 - 1920
Dane techniczne
Kaliber	8 mm
Nabój	8 x 50 mm R Lebel
Taśma nabojowa	sztywna, 24 lub 30 nab., metalowa, ciągła 249 - 251 nab.
Wymiary
Długość	1390 mm
Długość lufy	800 mm
Masa
broni	46,8 kg (na podstawie)
karabinu właściwego	24,3 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	701 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	600 strz./min

Żołnierze amerykańscy z ckm-em Mle 14

Hotchkiss Mle 1914 - podstawowy francuski ciężki karabin maszynowy (ckm) okresu obu wojen światowych, kaliber 8 mm, przyjęty na uzbrojenie w 1914 roku. Było to rozwinięcie ckm-ów Hotchkiss wz.1900 i wz.07, opracowanych na bazie rozwiązań konstrukcyjnych Benjamina Hotchkissa. Był on używany jako ckm na podstawie trójnożnej, a także stanowił standardowe uzbrojenie francuskich wozów bojowych z pierwszej wojny światowej.

[edytuj] Historia konstrukcji

Na początku XX wieku większość armii europejskich dysponowała niewielką ilością karabinów maszynowych które były wtedy traktowane jako broń eksperymentalna. Najczęściej kupowane były produkowane w Wielkiej Brytanii karabiny maszynowe Maxima. Do nielicznych krajów które nie zakupiły ckm-ów w fabryce Maxima należała Francja. W tym czasie armia francuska walczyła głównie w północnej Afryce gdzie woda niezbędna do chłodzenia lufy w ckmie Maxima była trudno dostępna.

Rozwiązaniem był karabin maszynowy z lufą chłodzoną powietrzem. Taka konstrukcja powstała w latach 90. XIX wieku w firmie Hotchkiss (założonej przez Benjamina Hotchkissa). Skonstruowany w tej firmie przez Lawrence'a Benetta i Henri Mercie karabin maszynowy początkowo nie wzbudził większego zainteresowania armii francuskiej, ale okazał się sukcesem eksportowym. Przełomem była wojna rosyjsko-japońska w czasie której z dużym powodzeniem ckmu Hotchkiss użyła armia japońska. Jednak rząd francuski uznał że lepszym wyjściem niż kupno broni w prywatnej firmie Hotchkissa będzie skonstruowanie wzorowanego na nim kaemu w rządowym arsenale w Saint-Étienne.

Karabin maszynowy St Etienne Mle 1907 okazał się konstrukcja skomplikowaną i zawodną. Dlatego w 1914 roku do uzbrojenia wprowadzono nowy model ckmu Hotchkissa oznaczony jako Mle 14. W następnych latach wyparł on z uzbrojenia starsze modele ciężkich karabinów maszynowych. Produkcję karabinu maszynowego Mle 14 zakończono w 1920 roku.

Oprócz francuskiego wzoru 1914, na świecie używano także innych modeli karabinu maszynowego Hotchkissa, zbliżonych konstrukcyjnie:

• ckm M1900 - Japonia,
• ckm M1907 - Belgia, Turcja (kaliber 7,65 mm), Hiszpania, Meksyk, Urugwaju (kaliber 7 mm),
• lkm Mle 1909 (lżejsza wersja) - Francja, Wielka Brytania, Grecja, USA
• ckm wz.25 - Polska

[edytuj] ckmy Hotchkiss w Polsce

Na uzbrojenie Wojska Polskiego ckm-y Hotchkiss Mle 14 (jako wz.14) wprowadzono w 1919 roku - maksymalnie posiadano ich około 2620 sztuk (w 1936). Z uzbrojenia oddziałów liniowych wycofano je do 1936 roku. W kampanii wrześniowej 1939 roku używano ich niewielkie ilości, głównie w niektórych batalionach Obrony Narodowej. Pod koniec lat dwudziestych zakupiono niewielką ilość ckm-ów Hotchkiss wz.25, ale okazały się one konstrukcją niezbyt udaną. Zakupione ckmy wz. 25 szybko wycofano z uzbrojenia piechoty (wycofane ckmy zainstalowano w pojazdach pancernych: czołgach Renault FT-17, tankietkach TK-3 i TKS, samochodach pancernych Peugeot, wz.28, wz.29, wz.34). Ckmy wz.14 w jednostkach piechoty zostały zastąpione karabinami maszynowymi wz.30.

[edytuj] Opis techniczny

Karabin maszynowy Hotchkiss Mle 14 działał na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Zamek ryglowany niesymetrycznie przy pomocy klina wahliwego, uruchamianego energią gazów prochowych. Lufa nieruchoma, o dużej masie, chłodzona powietrzem, w tylnej części miała użebrowanie w celu polepszenia chłodzenia. Gwint czterobruzdowy lewoskrętny. Mechanizm spustowy przystosowany tylko do ognia ciągłego. Km Hotchkiss odznaczał się prostą budową (tylko 78 części) i dobrym działaniem mechanizmów, a szybkostrzelnością praktyczną nie ustępował broniom chłodzonym wodą (jak np. ckm Maxim). Początkowo, w okresie I wojny światowej karabin zasilany był z tzw."tacki" - metalowej sztywnej taśmy na 24 lub 30 nabojów, następnie zaczęto stosować taśmę metalową na 249 - 251 nabojów.