Karabin SWD

Z Wikipedii

Snajperskaja Wintowka Dragunowa (SWD)
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	samopowtarzalny karabin wyborowy
Historia
Prototypy	1961
Produkcja seryjna	1963 - do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 54 mm R
Magazynek	10 nab.
Wymiary
Długość	1225 mm
Długość lufy	620 mm
Masa
broni	4,3 kg (SWD niezaładowany) 4,55 kg (SWD załadowany)
Inne

Snajperskaja Wintowka Dragunowa (SWD) - (ros. Снайперская Винтовка Драгунова - Karabin Wyborowy Dragunowa) skonstruowany w latach sześćdziesiątych XX wieku radziecki samopowtarzalny karabin wyborowy.

[edytuj] Historia konstrukcji

Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku dowództwo Armii Czerwonej postanowiło ogłosić konkurs na nowy samopowtarzalny karabin wyborowy, następcę wyborowej wersji karabinu powtarzalnego Mosin wz. 1891. Nowa broń miała być uzbrojeniem jednego z żołnierzy drużyny lub plutonu i umożliwiać skuteczne rażenie celu wielkości człowieka z odległości do 1300 m.

Zadanie zostało powierzone biurom konstrukcyjnym Fiodora Barinowa, Jewgienija Dragunowa i Aleksandra Konstantinowa. Później dołączyło do nich biuro konstrukcyjne Michaiła Kałasznikowa. W roku 1961 do prób dopuszczono konstrukcje Dragunowa i Konstantinowa. Faworytem była konstrukcja Konstantinowa, prostsza i tańsza w produkcji (zastosowano nowoczesne technologie obróbki plastycznej). Jednak w trakcie prób poligonowych okazało się, że karabin Dragunowa jest celniejszy, bardziej niezawodny i trwalszy.

Decyzją z 3 lipca 1961 roku nową broń przyjęto do uzbrojenia Armii Czerwonej jako "Снайперская Винтовка Драгунова". Do karabinu skonstruowano specjalną odmianę naboju 7,62 x 54 mm R oznaczoną jako 7N1 (szefem konstruktorów był Wiktor Sabielnikow). Pocisk naboju 7N1 miał rdzeń ołowiany i stalowy penetrator. Dzięki odmiennej konstrukcji pocisk posiadał lepsze własności przy strzelaniu na duże odległości (broń może strzelać zwykłą amunicją 7,62 x 54 mm R, ale wzrasta wtedy rozrzut).

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Karabin SWD

W następnych latach karabin SWD stał się standardowym uzbrojeniem strzelców wyborowych w większości armii państw Układu Warszawskiego.

Pierwsze egzemplarze karabinu SWD trafiły na wyposażenie Wojsko Polskiego w 1965 roku. Zakupiono około 1300 sztuk karabinu, wystarczającą ilość, aby w karabin SWD wyposażyć każdą drużynę piechoty zmechanizowanej.

W następnych latach karabin był produkowany bez większych zmian konstrukcyjnych. Z czasem zastąpiono części drewniane plastikowymi. Zrezygnowano z wyposażania karabinów w zaczep bagnetu. Pojawił się za to zaczep do mocowania dwójnogu. Opracowano nową amunicję wyborową 7N14.

[edytuj] Wersje karabinu SWD

• ZSRR/Rosja
  • SWD - wersja standardowa
  • SWD-S - opracowana w na początku lat osiemdziesiątych wersja dla wojsk powietrznodesantowych. Posiada odejmowaną kolbę (wciśnięcie zatrzasku u góry kolby i obrócenie łącznika nad chwytem pistoletowym pozwala zsunąć kolbę do tyłu i odłączyć od broni).
  • SWDS - wersja posiadająca kolbę składaną i oddzielny chwyt pistoletowy. Skrócono także długość lufy do 565 mm. Wersja SWDS jest produkowana od 1994 roku.
  • SWU - wersja w układzie bull-pup. Chwyt pistoletowy przeniesiono przed magazynek, a do zakończenia komory zamkowej zamocowano stopkę kolby. Dzięki temu udało się zmniejszyć długość broni.
  • Tigr - sztucer myśliwski różniący się drugorzędnymi szczegółami konstrukcyjnymi.
• Polska
  • SWD-M - opracowana w latach 90. w WITU polska modernizacja rosyjskiego karabinu. Broń powstawała na bazie SWD serii II, w których lufy zastępowano nowymi, cięższymi i o grubszych ściankach. Ponadto karabin zaopatrywano w mocowany na łożu odłączalny dwójnóg, nowy montaż lunety, zaś celowniki PSO-1 zastępowano celownikami LD-6x42 produkowanymi przez Przemysłowe Centrum Optyki (PCO). W ten sposób zmodernizowano ok. 70 karabinów, z których połowa trafiła do WP, zaś druga połowa do formacji podległych MSW.
• Chińska Republika Ludowa
  • Typ 79 - wersja odpowiadająca SWD
  • Typ 85 - udoskonalony Typ 79
  • NDM 86 - wersja karabinu Typ 85 produkowana na rynek cywilny (głównie amerykański). Wersje kalibru 7,62 x 54R i 7,62 x 51 NATO.
• Irak
  • AL Kadesiya - karabiny odpowiadały standardowym SWD. W trakcie pierwszej wojny w Zatoce zakłady wytwarzające karabiny "AL Kadesiya" zostały zniszczone przez lotnictwo. Produkcji już nie wznowiono.

[edytuj] Opis konstrukcji

7,62 mm karabin wyborowy SWD jest indywidualną bronią samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór lufy. Tłok gazowy o krótkim skoku. Ruch tłoka gazowego jest przenoszony na suwadło przez lekki prętowy popychacz. Ryglowanie przez obrót zamka w prawo (trzema ryglami). Mechanizm spustowy z przerywaczem tylko do ognia pojedynczego. Zasilanie z magazynków pudełkowych o pojemności 10 naboi. Na przedniej części lufy szczelinowy tłumik płomieni (we wczesnych wersjach także obsada bagnetu). Przyrządy celownicze mechaniczne składały się z muszki i celownika krzywiznowego. Karabin standardowo wyposażono w celownik optyczny PSO-1 o powiększeniu 4x.

[edytuj] Dane taktyczno-techniczne

[edytuj] Bibliografia

• Ciepliński, A.,Woźniak, R.. Karabin wyborowy SWD. Nowa Technika Wojskowa. 1994, nr 5, s. 7-10. ISSN 1230-1655.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• izhmash.ru (strona producenta)