Deir el-Medina
Z Wikipedii
Deir el Medina lub (Dajr al Medina),("Klasztor Miejski") miejsce, osada na zachodnim brzegu Teb zwana w czasach starożytnych (egip."Set Maat"), co oznacza "Siedlisko Prawdy", znajdująca się w małej dolinie na południowy zachód od Szeich Abd el Gurna.
Starożytna osada rzemieślników, budowniczych-artystów, geniuszy tworzących królewskie grobowce w Dolinie Królów.
Miejsce odkryte i przebadane w latach 1921-1951 przez francuskiego archeologa, Bernarda Bruyere'a.
W czasach Nowego Państwa, osada zamieszkiwana była przez elitarną, zamkniętą społeczność, podlegającą bezpośrednio faraonowi i wezyrowi, ciesząca się szczególnymi przywilejami. Ich życie i praca objęte było najwyższą tajemnicą. Żyli z dala od "wszelkich uszu i oczu", a wszelkie ich potrzeby zaspokajane były przez państwo. Mieli własną szkołę i sąd, specjalnie dla nich pracowali rzemieślnicy wytwarzający wszelkie potrzebne przedmioty i produktu (piekarze, garncarze, tkacze, rolnicy...).
Osada składała się z małych, bliźniaczo połączonych, piętrowych domków, budowanych rzędami. Panowała w niej wysoka dyscyplina ale i sprawiedliwość. Pracownicy podzieleni byli na dwie ekipy, które nieustannie wymienały się przy pracy. Podczas gdy jedni pracowali innym nie brakowało czasu na odpoczynek. Rzeczą niespotykaną w Starożytnym Egipcie był królewski przywilej nadający członkom społeczności, prawo do budowy w pobliskich zboczach kotliny, własnych grobowców - Domów Wieczności.
Do tej pory odkryto około 450 niedekorowanych i 53, zawierających zdobienia ścian, grobowców mieszkanców osady. Są wśrod nich prawdziwe arcydzieła zawierające wspaniałe malowidła o tematyce mitologicznej i religijnej, między innymi w grobowcu Nebenmaat'a, przedstawiające Anubisa dokonującego "Otwarcia Ust" oraz boginię Nieba Nut, pojącą spragnione dusze Nebenmaat'a i jego żony.
W osadzie znajdowała się również świątynia poświęcona protektorkom jej mieszkanców - boginiom Hathor i Maat.
