Augustyn Gorzeński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Augustyn Gorzeński herbu Nałęcz (ur. 1743, zm. 5 czerwca 1816 w Warszawie) - senator Królestwa Polskiego, szambelan, adiutant i szef kancelarii wojskowej króla Stanisława Augusta, generał-major, chorąży kaliski i poznański, podkomorzy poznański, dziedzic dobrzycki, poseł na Sejm Czteroletni, wojewoda Księstwa Warszawskiego, współtwórca Konstytucji 3 maja.

Był synem Antoniego, chorążego poznańskiego, i Ludwiki Błeszyńskiej, kasztelanki bydgoskiej. Dokładna data jego urodzenia nie jest znana. Został ochrzczony 7 maja 1743 roku; na chrzcie otrzymał imiona Ignacy Augustyn Michał.

8 lutego 1774 poślubił Aleksandrę Skórzewską z Łabiszyba (1761-1801), córkę generała Franciszka Skórzewskiego i Marianny z Ciecierskich Skórzewskiej, słynnej faworyty Fryderyka II króla Prus.

Karierę wojskową zaczął od stopnia chorążego poznańskiego. W 1778 r. awansował na stanowisko rotmistrza kawalerii. W 1780 został posłem na sejm i wybrany sędzią sejmowym z Wielkopolski. W 1782 ponownie został posłem i członkiem Rady Nieustającej. Członkostwo w Radzie pełnił do 1786. W 1785 ufundował pierwszy pułk ułanów w dywizji wielkopolskiej i utrzymywał go, pragnąc ażeby został przejęty przez państwo.

W 1786 zostaje marszałkiem sejmiku średzkiego i delegatem na sejm warszawski, a w 1788 posłem Sejmu Czteroletniego. W czasach Księstwa Warszawskiego mianowany został kasztelanem, a w okresie Królestwa Polskiego senatorem-wojewodą.

18 grudnia 1788 król Stanisław August Poniatowski mianował go generałem-majorem i powierzył kierownictwo królewskiej kancelarii wojskowej. Od 1790 do 1793 dowodził Regimentem Pierwszym Pieszym Koronnym, a następnie pułkiem ułanów mirowskich. W dowód zasług 18 kwietnia 1791 został podkomorzym w grodzie warszawskim oraz otrzymał order Orła Białego.

W czasie powstania kościuszkowskiego skierowany na ziemię bielską i Litwę w celu przyspieszenia jej akcesu do insurekcji.

Aby nie stracić majątku dobrzyckiego po III rozbiorze Polski złożył przysięgę poddaństwa i został mianowany honorowym generałem kawalerii pruskiej.

Przyjaźnił się z Józefem Wybickiem (ich żony był ciotecznymi siostrami). Do rodowej posiadłości powrócił w 1795.