Arabscy chrześcijanie
Z Wikipedii
Arabscy chrześcijanie – wyznająca chrześcijaństwo część arabskiej ludność Bliskiego Wschodu a także wyznający chrześcijaństwo imigranci (na przykład w Europie, Ameryce) pochodzenia arabskiego.
Historycznie arabscy chrześcijanie dzielą się na rdzennych Arabów nawróconych na chrześcijaństwo w starożytnosci i wczesnym sredniowieczu oraz na potomków ludności niearabskiej, zarabizowanych w wyniku podbojów arabskich. Istnieją także Arabowie, ktorzy przeszli na chrześcijaństwo w ostatnim czasie (głównie we Francji i USA).
Silna chrystianizacja plemion arabskich nastąpiła w IV i V wieku. Część z nich stworzyła państwa podporządkowane z czasem Bizancjum bądź sasanidzkiej Persji oraz posiadającą, w zależności od prowadzonego trybu życia, osiadłą lub wędrowną hierarchię kościelną. Na północy półwyspu arabskiego znajdowały się dwa państwa Ghassanidów ze stolicą w al-Dżabija, wyznających monofizytyzm i Lachmidów (stolica w al-Hira) będących nestorianami. Również tereny Jemenu czy Bahrajnu były schrystianizowane, choć chrześcijaństwo miało początkowo silnego rywala w osobie judaizmu. Nie jest również prawdą iż po przyjściu proroka Mahometa, który pragnął dokonać unifikacji plemion arabskich, jego chrześcijańscy pobratymcy od razu przeszli na islam. Wspomniani Ghassanidzi przeszli na wiarę proroka już w VII wieku tuż po zwycięstwie islamskich wojsk nad Bizantyjczykami w bitwie nad rzeką Jarmuk (dopływ Jordanu) w 636, lecz Arabowie z południa, których nawet wygnano z kraju do Iraku (plemię Banu al-Haridż z Nadżranu) posiadało monofizycka (jakobicką) hierarchię aż do X wieku. Tak więc islamizacja samych Arabów trwała ponad 300 lat.
Ghassanidzi odegrali ważną rolę w historii Kościoła gdyż ich władca Al-Harit uratował kościół monofizycki uzyskując, od cesarza Justyniana (VI wiek), którego żona sympatyzowała z monofizytyzmem prawo wyświęcania dwóch biskupów. Był wśród nich Jakub Baradeusz, który dokonał odtworzenia hierarchii swojego odłamu kościoła, stąd zwanego jakobickim. Lachmidzi najprawdopodobniej dokonali wielkiego dzieła dostosowania alfabetu syryjskiego do języka arabskiego nauczając później tegoż pisma dzieci kalifów. Pierwsza w pełni zachowana inskrypcja pochodzi z 512 roku (znajduje się w al-Hira), lecz najprawdopodobniej alfabet ten powstał kilkanaście lub kilkadziesiąt lat wcześniej.
Obecność chrześcijańskiej ludności arabskiej stała się jedną z przyczyn szybkich postępów militarnych i asymilacyjnych islamu. To oni pośredniczyli w rokowaniach między dowódcami wojskowymi a podbitą ludnością, oni także zaznajamiali z dorobkiem miejscowych społeczności islamskich pobratymców nauczając pisma i metod zarządzenia.
