Antoni Listowski
Z Wikipedii
Gen. dyw. Antoni Listowski - (ur. 29 marca 1865 r. w Warszawie - zm. 13 września 1927 tamże), polski generał, pełniący obowiązki Naczelnego Wodza wiosną 1920.
Ukończył szkołę realną w Petersburgu. W 1883 r. wstąpił do Pawłowskiej Szkoły Oficerskiej, którą to ukończył w 1885 r. promocją na stopień podporucznika. W latach 1885-1915 służył w armii rosyjskiej w 66 Butyrskim Pułku Piechoty. Jako podpułkownik wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej (Mandżuria, Korea) 1904-1905. Po jej zakończeniu pozostawał wraz z pułkiem na terenie Mandżurii do marca 1907 r. W czasie I wojny światowej dowodził w stopniu pułkownika (awans w 1913 r.) 66 pułkiem piechoty (walczył na Lubelszczyźnie i w Małopolsce), a od lutego 1915 r. 150 Tamańskim Pułkiem Piechoty na froncie w Galicji. 12 lutego 1915 r. został ranny. Po powrocie ze szpitala 1 maja 1915 r. przejął dowództwo nad 67 Tarutyńskim Pułkiem Piechoty. Od października 1916 r. dowodził brygadą 17 Dywizji Piechoty. 30 grudnia 1916 r. mianowany został generałem podporucznikiem. 15 kwietnia 1917 r. objął dowództwo 138 Dywizji Piechoty, a 1 października 1917 r. został dowódcą XXXVII Korpusu.
W grudniu 1917 r. wystąpił z armii rosyjskiej. 12 grudnia 1918 r. został mianowany komendantem rezerwy oficerskiej Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej został 5 stycznia 1919 r. dowódcą Grupy Podlaskiej (Grupa Operacyjna "Podlasie" - od kwietnia 1919 r. przemianowana na "Poleską") z zadaniem obrony linii Bugu od Włodawy do Wołczyna. 10 lutego 1919 r. zajął twierdzę w Brześciu, dzięki wynegocjowaniu opuszczenia jej przez wojska niemieckie. 3 czerwca został dowódcą 9 Dywizji Piechoty i dowódcą Frontu Poleskiego. W marcu 1920 r. został dowódcą 2 Armii, zastępując chwilowo Józefa Piłsudskiego na stanowisku Naczelnego Wodza. Od 26 maja do końca czerwca dowodził Frontem Ukraińskim. Do stycznia 1921 r. pozostawał w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. W październiku wziął udział w pertraktacjach rozejmowych (delegacja pokojowa) w Mińsku oraz pełnił funkcję pomocnika dowódcy Okręgu Geneneralnego Warszawa. 3 listopada 1921 r. przeniesiony został w stan spoczynku i awansowany do stopnia generała dywizji. Zamieszkał w Warszawie. Jako sekretarz YMCA zajmował się pracą społeczną na rzecz ociemniałych. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Powązkach. Żonaty z Józefą z Łaniewskich, syn Anatol (1904 r.).
Za sprawne dowodzenie - zdobycie Pińska 3 maja 1919 r., walki nad Styrem, Prypecią i Jasiołdą, zdobycie Łunińca 10 lipca 1919 r. otrzymał Krzyż Orderu Virtuti Militari III klasy.
