Achmad Kadyrow
Z Wikipedii
Achmad Abdulchamidowicz Kadyrow, Ахмат Абдулхамидович Кадыров (23 sierpnia 1951 Karaganda Kazachstan - 9 maja 2004 w Groznym), polityk czeczeński, jeden z najbardziej znanych mufti czeczeńskich, zarządca (2000-2003) i prezydent (2003-2004) Czeczenii. Urodził się w Kazachstanie gdzie jego rodzina przebywała na zesłaniu. Pochodził ze znanej rodziny duchownych muzułmańskich - duchownym był jego ojciec i wujowie. W 1957 roku rodzina Kadyrowów wróciła do Czeczenii.
Kadyrow ukończył szkołę średnią w 1968 pózniej pracował w sowchozie oraz w przedsiębiorstwach budowlanych m.in na Syberii. Był religijny, pomagał muftiemu, dzięki czemu w 1980 roku wysłano go do Buchary do medresy dla muzułmańskich duchownych, a po jej ukończeniu studiował w wyższej uczelni muzułumańskiej w Taszkiencie, gdzie w 1986 roku skończył studia. Po powrocie do Czeczenii został zastępcą muftiego Gudermesu . W 1989 roku założył pierwszy na Kaukazie Instytut Islamski którego był rektorem do 1994 roku. Stał się jednym z najbardziej znanych mufti w Czeczenii. W latach 1990-1991 studiował w Jordanii. W 1993 roku został zastępcą muftiego Czeczenii zaś we wrześniu 1994 - pełniącym obowiązki muftiego Czeczenii. Walczył po stronie partyzantów w pierwszej wojnie z Rosją (1994-1996) i uczestniczył w rozmowach pokojowych w 1996 roku w składzie delegacji czeczeńskiej. Wcześniej, w kwietniu 1995, prezydent Dżochar Dudajew mianował go najwyższym muftim - Wielkim Muftim Czeczenii.
Pod koniec lat 90. wszedł w ostry konflikt z wahhabitami, których w 1998 roku zbrojnie wyparł z miasta Gudermes i północnej Czeczenii. Usiłował doprowadzić do wypędzenia wahhabitów z całej Czeczenii, w lipcu 1998 i maju 1999 na zwołanym przez niego zjazdach czeczeńskich przywódców religijnych, politycznych i dowódców wojskowych przyjęto uchwały o usunięciu wahhabitów z życia politycznego i administracji zaprzysięgając to na Koran ich realizację jednak zablokował Asłan Maschadow. W czasie gdy rozpoczynała się II wojna czeczeńska ogłosił w sierpniu 1999 północ republiki strefą wolną od wahhabizmu, co ułatwiło, po rozpoczęciu II wojny czeczeńskiej, praktycznie bezkrwawe przejęcie kontroli przez Rosjan nad północną częścią kraju - w tym Gudermesem, drugim co do wielkości miastem Czeczenii. Potępił Szamila Basajewa oraz jego wyprawę na Dagestan i wezwał Czeczenów do niestawiania oporu armii rosyjskiej. Odmówił ogłoszenia świętej wojny-dżihadu przeciwko Rosji. 10 października 1999 roku, Maschadow odwołał Kadyrowa z funkcji muftiego, uznając go za zdrajcę, "wroga numer jeden", którego należy zlikwidować.
11 czerwca 2000 roku Kadyrow został prorosyjskim szefem cywilnej administracji republiki, a od marca 2003 pełnił obowiązki prezydenta. W wyborach prezydenckich 5 października 2003 roku (zbojkotowane przez rosyjskie organizacje praw człowieka i których uczciwość kwesionowali międzynarodowi obserwatorzy), nie mając liczących się konkurentów, zdobył według oficjalnych wyników 80 proc. głosów. Utrzymywał bliskie kontakty z Kremlem – miał ponoć nieomal nieograniczony dostęp do prezydenta Władmira Putina. Doprowadził do uchwalenia amnestii w wyniku których ujawniło się i złozyło broń 7 tysięcy byłych separatystów - większość z nich po weryfikacji wcielono do MSW Czeczenii, część zasiliła cywilną administrację republiki.
9 maja 2004 roku zginął w zamachu na stadionie w Groznym w trakcie obchodów Dnia Zwycięstwa - rocznicy zakończenia II wojny światowej. Tydzień później do organizacji zamachu przyznał się czeczeński komendant polowy Szamil Basajew, tłumacząc, że działał w imię "świętego prawa islamskiego", a celem ataku byli "zdrajcy narodu czeczeńskiego". Maschadow początkowo poparł zamach pózniej go potępił, z uwagi na fakt, iż jego ofiarami obok polityków prorosyjskich były również osoby postronne. Zabójstwo Achmada Kadyrowa potępiła Rada Bezpieczeństwa ONZ.
