Élisabeth Vigée-Lebrun
Z Wikipedii
Élisabeth-Louise Vigée Le Brun (16 kwietnia 1755 - 30 marca 1842), malarka francuska, najsłynniejesza kobieta-malarz w XVIII wieku. Była portrecistką ostatniej królowej Francji Marii Antoniny.
Urodziła się w Paryżu, była córką malarza i to on był właśnie jej pierwszym nauczycielem. Później uczyła się od Gabriel François Doyen, Jean-Baptiste Greuze, Joseph Vernet i innych mistrzów XVIII-wiecznych. Swoje pierwsze profesjonalne portrety namalowała, kiedy była nastolatką. 25 października 1774 została członkiem Académie de Saint Luc.
W 1776 wyszła za mąż za Jean-Baptiste-Pierre Le Brun, malarza i handlarza obrazami. Élisabeth w tamtym czasie została portrecistką arystokracji i z dnia na dzień stawała się coraz bardziej sławna. W końcu została zaproszona pałacu w Wersalu, żeby namalować portret samej Marii Antoniny. Królowa była tak zachwycona jej dziełem, że przez nastepne kilka lat Élisabeth namalowała jeszcze kilka innych portretów królowej, jej dzieci, innych członków rodziny królewskiej i domowników pałacu wersalskiego.
12 lutego 1780 urodziła córeczkę - Jeanne-Julie-Louise. W 1781 razem z mężem pojechała do Flandrii i Holandii. Tam obrazy flandryjskich mistrzów zainspirowały ją do spróbowania nowej techniki malarskiej. Namalowała tam portrety kilku arystokratów, wtym portret księcia Nassau - Wilhelma Holenderskiego.
31 maja 1783 Élisabeth została członkiem francuskiej Académie Royale de Peinture et de Sculpture. Podczas rewolucji francuskiej Élisabeth uciekła z Francji i podróżowała m.in. po Włoszech, Austrii i Rosji. Podczas rządów cesarza Napoleona Bonaparte ponownie wróciła do Francji, potem znowu wyjechała i odwiedziła Wielką Brytanię. Tam namalowała znowu kilka portretów arystokracji m.in. portret Lorda Byrona. W 1807 pojechałą do Szwajcarii i tam została honorowym członkiem Société pour l'Avancement des Beaux-Arts w Genewie.
[edytuj] Niektóre prace
- Autoportret w słomkowym kapeluszu (1783),
- Maria Antonina z dziećmi (1787),
- Portretowała też osobistości polskie, np. króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
