Verkrachting

Verkrachting is iemand tegen diens wil, mogelijk naast andere ontuchtige handelingen, een ongewenste binnendringing van zijn of haar lichaam doen ondergaan.

Bij deze binnendringing (penetratie) gaat het niet alleen om het gedwongen ondergaan van een geslachtsgemeenschap. Een verkrachting kan ook het ongewenst binnendringen zijn in anus of mond. De penetratie hoeft niet per se met de penis te worden uitgevoerd: binnendringen met vingers, voorwerpen of tong (tongzoenen) kan verkrachting zijn. Zowel mannen als vrouwen kunnen het slachtoffer zijn van een verkrachting. Ook tussen huwelijkspartners kan sprake zijn van verkrachting, aangezien partnerschap geen automatische toestemming tot seksuele handelingen betekent.

Het grote verschil met aanranding is dat bij een aanranding geen sprake is van binnendringen van het lichaam en bij verkrachting wel.

In de Nederlandse wet staat op verkrachting een gevangenisstraf van maximaal 12 jaar.

[bewerk] Speciale situaties

Indien bovenvermelde seksuele binnendringing gebeurt bij een kind (wettelijke leeftijdsgrens verschilt per land), spreekt men van verkrachting, omdat een kind niet in staat geacht wordt in de mogelijkheid te verkeren de handeling een halt toe te roepen. Bijgevolg gaat het dus om een gedwongen penetratie, dewelke strafbaar is.

Om zelfde redenen vallen ook mentaal geretardeerde personen met een verlengde minderjarigheid onder deze wetgeving.

Een bewusteloos persoon is evenmin in staat de situatie te stoppen, dus ook in geval seksuele penetratie van het lichaam gebeurt wanneer een individu bewusteloos is, spreekt men van verkrachting.

Er is echter ook een geval bekend waarin een man bij een vrouw haar slaapkamer wist binnen te dringen en bij haar in bed kroop. Hij wist geslachtsgemeenschap met haar te krijgen door zich voor te doen als haar vriend. Dit werd door de rechter niet als verkrachting gezien, omdat de vrouw wel toestemming had gegeven. Verder is er ook een geval bekend van een vrouw die eerst toestemming gaf aan een man om geslachtsgemeenschap met haar te hebben, en tijdens het vrijen zei dat ze niet meer wilde. De man ging echter door met vrijen. Ook hij werd vrijgesproken.

Eens heeft de Hoge Raad in Nederland een zaak gekregen van een man die berecht werd omdat hij zijn vrouw tot anale en orale seks met zijn hond had gedwongen. Hij betoogde dat hij de ontucht niet had gepleegd, en dat een hond geen rechtssubject is (dieren zijn roerende zaken in het recht), en dus geen ontucht kan plegen. De Hoge Raad maakte echter uit dat ook iemand dwingen tot seks met een dier waarbij "seksueel binnendringen" plaatsvindt, verkrachting is. De hond werd gezien als middel waarmee de man zijn vrouw op bovengenoemde wijze verkrachtte.

Een fenomeen apart is de groepsverkrachting, waarbij een groep mensen, meestal jongens, één of enkele slachtoffers, gewoonlijk van het vrouwelijk geslacht, achter elkaar verkrachten. Opmerkelijk is dat het daderprofiel van een groepsverkrachter doorgaans volkomen afwijkt van dat van de gemiddelde individuele verkrachter.

[bewerk] Bewijs

Het bewijzen van verkrachting is vaak zeer lastig. Geslachtsgemeenschap en sperma zijn makkelijk aan te tonen, maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken, is de verkrachter vaak een bekende van het slachtoffer en niet een man in de bosjes. Hij zal dan vaak aanvoeren dat ze weliswaar geslachtgemeenschap hadden, maar dat het slachtoffer dit zelf ook wilde. De rechterlijke macht heeft dan ook veel verdachten bij gebrek aan bewijs vrijgesproken.

Het komt helaas ook vaak voor dat (meestal) vrouwen uit woede of wanhopigheid iemand valselijk beschuldigen van verkrachting, bijvoorbeeld als iemand verliefd is op een ander persoon die de liefde niet beantwoordt. Ondanks dat meestal de waarheid vroeg of laat boven water komt is de aangewezen dader toch de rest van zijn leven getekend. Een ander gevolg van valse beschuldiging is dat in situaties waarin het wel gaat om verkrachting, het slachtoffer minder snel wordt geloofd en eerder als aanstelster of zelfs uitlokster gezien wordt.