The Rime of the Ancient Mariner
The Rime of the Ancient Mariner is een lang, strofisch gedicht van Samuel Taylor Coleridge uit de invloedrijke bundel Lyrical Ballads die hij en William Wordsworth in 1798 uitgaven. Coleridge nam het gedicht ook op in zijn bundel Sibylline Leaves (1817).
Een zeeman (de mariner uit de titel) schiet op zee zonder duidelijke reden een albatros neer. Hiervoor worden hij en de rest van de bemanning gestraft door hogere machten. De zeeman, die als teken van boetedoening de dode albatros om zijn nek dient te dragen, is de enige op het schip die niet omkomt van dorst. Als hij in een halfdelirische toestand een aantal waterslangen zegent, valt de albatros van zijn nek en wordt zijn schuld uitgewist. Het schip komt magischerwijze in de thuishaven aan waar de zeeman de absolutie krijgt van een heremiet. Vanaf dan zwerft hij rusteloos de wereld rond om aan iedereen zijn verhaal te vertellen.
Het gedicht is gezien als een uiting van Coleridge’ onbehagen in het orthodoxe christendom en in het pantheïsme van zijn vriend en collega-dichter William Wordsworth.
The Rime of the Ancient Mariner werd in 1931 integraal in het Nederlands vertaald door Anthonie Donker als De ballade van den oud-matroos en als een zelfstandige publicatie uitgegeven.
Iron Maiden maakte van dit gedicht een lied op het album Powerslave. Het is het langste nummer van Iron Maiden ooit, het duurt 13 minuten.
