The Pogues
The Pogues is een Iers-Engelse folk/punk band.
Inhoud |
[bewerk] Ontstaan
Toen in 1977 de punk in Groot-Brittannië opkwam, schreven vele kranten over dit verschijnsel, en de toon was dan vooral 'herrie' en 'vandalisme'. In de zomer verscheen op elke Britse voorpagina dat een bezoeker van een punk-concert zijn oor werd afgebeten. Deze bezoeker was Shane MacGowan, geboren in Kent, als kind naar Londen gekomen. Enkele jaren na dit incident richtte MacGowan zelf een punkgroep op: de Nipple Erectors, kortweg the Nips. Shane's Ierse achtergrond liet hem echter niet los en uit de resten van de Nips werd in 1984 The Pogues geboren. De oorspronkelijke naam luidde overigens "Pogue Mahone", een verengelsing van de Ierse verwensing 'póg mo thóin'. Al gauw verscheen hun eerste LP: Red roses for me. Een opmerkelijke mengeling van punk en Ierse folk à la Dubliners. Er was een accordeon en een tin whistle te horen naast instrumenten die gangbaarder zijn in de rockscene. Shane zong allesbehalve zuiver, maar zijn teksten vielen op en ondanks zijn chronische alcoholisme kon hij goed uit de weg met de soms pittige teksten, die hij zelf schreef.
Elvis Costello was erg onder de indruk toen hij dit debuut hoorde en produceerde in 1985 Rum, Sodomy and the Lash, hierop werd het wel erg ruwe (maar toch plezierige) geluid wat bijgeschaafd, al viel er aan Shane's stem weinig bij te schaven. Ook Nederland, om precies te zijn de VPRO, leerde de Pogues kennen in die tijd.
Optredens van the Pogues waren altijd een feest, ondanks het steeds erger wordende alcoholisme van MacGowan, die inmiddels ook bekend stond om zijn extreem rottende gebit. Hoe dronken MacGowan ook was, vooral de eerste jaren kon hij de snelle teksten prima baas. Het kwam echter steeds vaker voor dat concerten op het laatste moment vervielen omdat hij niet in staat was rechtop te staan.
De derde LP, If I Should Fall From Grace With God, wordt door velen als het hoogtepunt beschouwd. Bassiste Cait O'Riordan heeft de groep inmiddels verlaten: ze trouwde met Elvis Costello, het huwelijk duurde tot begin 21e eeuw en in die jaren werkte ze veel samen met haar man. O.a. Terry Woods, een veteraan in de folk-scene, kwam de groep versterken. Op de derde LP staat ook het nummer Fiesta, dat in Nederland een bescheiden hit werd, maar hoewel weinig mensen hier de Pogues bij naam kennen, blijkt dit lied zeer bekend te zijn onder alle lagen van de bevolking. De Pogues treden ook op op Pinkpop. Verder verleent de te vroeg overleden zangeres Kirsty MacColl haar medewerking op het kerstnummer Fairytale of New York, dat ook opmerkelijk bekend is geworden.
De volgende LP's zijn Peace and Love en Hell's Ditch.
[bewerk] Het einde van de Pogues
Het gedrag van MacGowan wordt echt een probleem en in 1991 verlaat hij the Pogues... of is hij uit de groep gezet? Dit zal wel nooit duidelijk worden. De concerten worden vervolgd met goede vriend Joe Strummer, ex-Clash, als tijdelijke leadzanger. Wat een heel aparte combinatie is, zo worden er bijvoorbeeld Clash-nummers op Pogues-manier uitgevoerd tijdens concerten. Maar de Pogues zijn de Pogues niet meer, ook al neemt Spider Stacy (tin whistle) na het invallen van Strummer de microfoon verdienstelijk over en verschijnen er nog twee albums: Waiting for Herb en Pogue Mahone.
[bewerk] Shane MacGowan & The Popes
Shane MacGowan richt The Popes op en heeft daar een aantal jaren met wisselend succes optredens mee verzorgd. De wisselvalligheid van Shane MacGowan is in deze periode echter groter dan ooit. Optredens beginnen standaard veel te laat en worden regelmatig helemaal afgeblazen. Eén van de dieptepunten wordt gevormd door een weerzien met het Landgraafse festivalpubliek op Pinkpop 1995. Shane Macgowan brengt het weliswaar nog tot op het podium, maar na 1 nummer is hij zijn (permanente) dronkenschap niet meer de baas en moet afgevoerd worden van het pinkpoppodium. Tijdens zijn periode met de Popes worden er ook nog een drietal albums uitgebracht, die nergens het niveau halen van de albums ten tijden van de Pogues.
[bewerk] Pogues Reünie
Hoe meer optredens Shane MacGowan met de Popes verzorgt hoe sterker ook de weemoed wordt naar de goede oude tijd met de Pogues. De fans worden in 2001 op hun wenken bediend. De Pogues geven rond de kerstdagen een aantal reünieconcerten in Groot-Brittannië. In de originele bezetting geven ze een tiental concerten voor uitverkochte zalen met een uitzinnig publiek. Het blijkt dat zowel de Pogues als ook Shane Macgowan weer iets van hun glans terugkrijgen wanneer ze weer gezamenlijk het podium betreden. De reünieconcerten worden in 2004 en 2005 herhaald en lijken nu een jaarlijks terugkerend verschijnsel te worden. Inmiddels heeft Shane MacGowan definitief een einde gemaakt aan zijn samenwerking met de Popes en richt hij zich alleen nog maar op reünieconcerten met de oude vertrouwde Pogues. Inmiddels zijn al weer concerten gepland voor in de Verenigde Staten (maart 2006). Ook hier blijken de Pogues nog niets aan populariteit verloren te zijn. De concerten zijn hier ook allemaal al uitverkocht.
In 2005 wordt een live cd van een reunieconcert van de Brixton Academy 2001 uitgegeven samen met een best of cd: The Ultimate Collection. Op het moment wordt de laatste hand gelegd aan een DVD registratie van een van de concerten van het laatste jaar.
[bewerk] Invloed
The Pogues hebben een grote invloed uitgeoefend op de popmuziek vanaf 1986. Vooral dankzij hen is folkmuziek niet alleen meer voor 'geitenwollen sokken', maar heeft het, ook nu nog, invloed op de moderne muziek. Groepen als Finnegan's Lads, Rowwen Hèze, Dropkick Murphys en Flogging Molly geven aan dat zij enorm beïnvloed zijn door The Pogues.
