Slapstick
Een slapstick is een soort komedie waarin lichamelijke acties de hoofdrol spelen. Een klassiek voorbeeld van een slapstick is de onvermijdelijke glijpartij over een bananenschil.
Bekende meesters van dit genre waren Oliver Hardy en Stan Laurel, beter bekend als de Dikke en de Dunne. Ook Buster Keaton en Charlie Chaplin waren meesters van de slapstick. Een modernere acteur die de slapstick bedrijft is Rowan Atkinson. In de stomme film wordt de slapstick veel gebruikt, omdat door ontbreken van geluid de lichamelijke humor het enige is wat overblijft. Ook in tekenfilms worden veel slapstick effecten gebruikt. In bepaalde scènes bij Bassie en Adriaan komen er ook slapstick scènes voor, met op de achtergrond muziek van Rinus van Galen.
Ook in de literatuur wordt de term slapstick gebruikt om deze soort humor een naam te geven. Zo kan Arnon Grunbergs humor slapstick genoemd worden.
Het woord slapstick is afkomstig van een houten hulpmiddel dat eruit zag als een slaghout, en dat bij een daarmee gegeven slag veel geluid maakt, echter zonder dat daar veel kracht voor nodig was, dus zonder dat de getroffenen pijn werd gedaan. Deze battacio uit de Commedia dell'arte wordt in het Engels slap stick genoemd.
[bewerk] Filmische en inhoudelijke kenmerken
- Klassieke cameravoering (Gebruik van C.U. op de juiste momenten, ritme in functie van de grap)
- Klassieke continuïteitsmontage
- Piano muziek (Luchtig, jazzy)
- Acteren (theatraal, overdreven handgebaren)
- Het verhaal is redelijk eenvoudig. Het draait vooral om het visuele, je moet de grappen duidelijk zien.
- Personages evolueren niet, het zijn typetjes. Flat character
- Gebruik van tekstkaarten (ter verduidelijking wegens ontbreken van dialogen, acties situeren)
- Filmische kenmerken:
- Zwart/wit; waas en vlekken
- 16 beelden per seconden, een wat flikkerend beeld
- Krassen op de film
