Serge Gainsbourg
Serge Gainsbourg (2 april 1928 - 2 maart 1991), wiens echte naam Lucien Ginzburg was, was een dichter, zanger, componist, acteur en regisseur.
Hij werd geboren in Parijs, Frankrijk als de zoon van Joods-Russische ouders. Hij had een dochter, Charlotte, bij Jane Birkin, en een zoon, Lulu, bij zijn laatste partner Bambou (Pauline Von Paulus).
Zijn vroege werk was beïnvloed door Boris Vian. Gainsbourg wou ontsnappen aan het ouderwetse chanson en nieuwe muzikale gebieden ontdekken, onder invloed van Britse en Amerikaanse popmuziek.
Tijdens zijn carrière schreef hij soundtracks voor meer dan 40 films. Zelf regisseerde hij ook 4 films : Je t'aime… moi non plus, Equateur, Charlotte For Ever en Stan The Flasher.
Zijn grootste hit, Je t'aime… moi non plus, was zeer erotisch getint. Hoewel het oorspronkelijk werd opgenomen met Brigitte Bardot, werd het niet met haar stem uitgebracht, maar met die van zijn toekomstige vriendin Jane Birkin, omdat Bardot niet meer verder wou.
Omdat het als "te heet" beschouwd werd, werd dit lied in verschillende landen gecensureerd en Frankrijk werd zelfs de minder expliciete versie onthouden. De controversialiteit ervan zorgde echter ook voor veel bekendheid en zorgde ervoor dat het de nr. 1 werd in veel hitlijsten, waaronder die van het Verenigd Koninkrijk.
Zijn meest invloedrijke werk Histoire de Melody Nelson werd uitgebracht in 1971. Het was een concept-album samengesteld door Jean-Claude Vannier en vooral gebaseerd op Nabokov's roman Lolita. Het heeft onder andere artiesten zoals Air, David Holmes en Beck beïnvloed.
In 1975, bracht hij het album Rock Around the Bunker uit, het enige rock album dat volledig gewijd is aan het Nazisme, waarin hij met zwarte humor herinneringen bovenhaalt van hoe hij en zijn familie leden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Serge had als kind nog de Davidster gedragen in Parijs.
Het daaropvolgende jaar werd een van zijn andere grote werken uitgebracht: L'Homme à la Tête de Chou met Marilou als een nieuw karakter en met veel bombastische, orchestrale muziek.
In 1978 nam hij in Jamaica een reggae versie op van het Franse volkslied, de "Marseillaise", "Aux Armes et cetera" , samen met de band van Bob Marley, The Wailers. Hierdoor kreeg hij doodsbedreigingen van rechtse veteranen uit de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Kort daarna kocht Gainsbourg het originele manuscript van de Marseillaise. Hierop antwoordde hij de kritieken dat zijn versie dichter bij het origineel was omdat in het origneel duidelijk de woorden "Aux armes et cætera..." voorkomen in het refrein.
Het jaar daarop werd zijn nieuwe Gainsbarre-look officieel voorgesteld in "Ecce Homo". Tijdens de laatste 10 jaar van zijn leven verscheen hij dikwijls op tv, vooral door zijn controversiële zin voor humor en zijn provocaties. Tijdens deze periode bracht hij ook Love On The Beat en zijn laatste studio-album You're Under Arrest uit, evenals twee live-cd's.
Op het einde van zijn leven werd Gainsbourg een vaste waarde in Franse talkshows, met misschien zijn meest bekende provocatie toen hij "I want to fuck you" tegen Whitney Houston zei. Zijn liedjes werden steeds meer excentriek, van het anti-drug "Les Enfants de la Chance" tot het super-dubbelzinnige "Lemon Incest" met zijn dochter Charlotte. Dit illustreert ook zijn grote liefde voor woordspelletjes, soms ook pijnlijk, "Bowie, Bah Oui".
Gainsbourg stierf op 2 maart 1991 aan een hartaanval en werd begraven op het kerkhof van Montparnasse, in Parijs. Zijn huis op het beroemde adres 5bis rue de Verneuil is nog steeds volledig bedekt met graffiti en gedichten.
Een van de grootste vertolkers van zijn muziek was Petula Clark, wier succes in Frankrijk vooral te danken was aan het zingen van Gainsbourgs muziek. In 2003, schreef ze "La Chanson de Gainsbourg" als een eerbetoon aan de componist van sommige van haar grootste hits.
Serge is ook bekend als de componist van Poupée de cire, poupée de son, waarmee France Gall het Eurovisiesongfestival won voor Luxemburg.
