Serge Diaghilev

Sergej Pavlovitsj Diaghilev (Russisch: Сергей Павлович Дягилев) (oblast Novgorod 19 maart 1872 – Venetië 19 augustus 1929) was een Russisch impresario.

Hij was de stichter van de Ballets Russes, een balletgezelschap waaruit vele beroemde dansers en choreografen zijn voortgekomen en dat van groot belang is geweest voor de ontwikkeling van het ballet als uitvoerende theaterkunst.

In 1909 begon Diaghilev met een serie van twintig balletseizoenen in Parijs. Hij zette dansers als Anna Pavlova, Tamara Karsavina en Vaslav Nijinsky in en gebruikte muziek van componisten als Igor Stravinsky, Claude Debussy, Maurice Ravel, Erik Satie, Richard Strauss, Sergej Prokofjev, Francis Poulenc en anderen. Dikwijls paste zijn huischoreograaf Michel Fokine deze muziek aan voor ballet. Samen ontwikkelden zij een meer gecompliceerde balletvorm waarin show-elementen waren opgenomen en waarin de dramatische eenheid van een dansvoorstelling werd benadrukt.

Het eind van de negentiende eeuw gaf een vrijere ontwikkeling te zien in de toepassing van tonaliteit, harmonie, ritme en metrum. Tot die tijd hadden strakke harmonische schema's het ritme in een vrij ongecompliceerd patroon gehouden. Maar rond de eeuwwisseling werden harmonie en metrische middelen ofwel meer rigide toegepast ofwel onvoorspelbaarder. Beide benaderingen hadden een bevrijdend effect op het ritme. Dit had ook invloed op het ballet. Diaghilev was een pionier in het gebruiken en omvormen van deze nieuwe muziekstijlen en droeg zo bij aan de ontwikkeling van het moderne ballet. De dansers van de Ballets Russes moesten wel wennen aan de nieuwigheden: toen Ravel in 1912 in het laatste deel van zijn ballet Daphnis en Chloë een 5/4 maat gebruikte, zongen ze tijdens het oefenen steeds Ser-ge-dia-ghi-lev om het juiste ritme te kunnen aanhouden.

De première van le Sacre du Printemps, een ballet van componist Igor Stravinsky, choreograaf Vaslav Nizjinsky en vormgever Nikolaj Roerich leidde tot een groot schandaal, door Stravinsky's a-meliodieuze, als woest en barbaars ervaren muziek, en Nizjinsky's revolutionaire choreografie.

Tot 1914 waren de Ballets Russes een voornamelijk Russische onderneming, gevormd door Russische componisten, choreografen, dansers en vormgevers. Door de Eerste Wereldoorlog en de Russische Revolutie raakte Diaghilev geïsoleerd van het Russische moederland, en moest zich noodgedwongen richten op samenwerking met Franse, Spaanse en Britse kunstenaars. Tegelijkertijd kreeg Diaghilev een steeds grotere interesse in de verrichtingen van de verschillende Avant-gardebewegingen en deed steeds meer pogingen om deze in zijn dansproducties te verwerken. Dit leidde vanaf 1917 tot samenwerkingsverbanden met kunstenaars als Pablo Picasso, Henri Matisse, Giorgio diChirico, Max Ernst, Juan Gris, en André Derain, welke laatste bijvoorbeeld in 1919 de decors beschilderde van het ballet La Boutique fantasque van Ottorino Respighi.

In latere jaren trokken leden van de Ballets Russes hun eigen sporen in de balletwereld. Georges Balanchine bijvoorbeeld begon een ballettraditie in de Verenigde Staten en Ninette de Valois en Marie Rambert deden hetzelfde in Engeland. Balletmeester Serge Lifar was verantwoordelijk voor de latere herleving van de Parijse Opera.

Serge Diaghilev stierf in 1929 in Venetië.