Roaring Twenties
De Roaring Twenties is de benaming voor een zeer bewogen periode tijdens de jaren twintig van de 20e eeuw.
De Verenigde Staten waren na hun deelname in de oorlog nu een wereldmacht geworden. In de Angelsaksische landen heerste toenemend optimisme en economische groei. Het gebruik van de auto nam hand over hand toe en men nam afstand van veel van de sociale conventies die door de Eerste Wereldoorlog op de helling waren komen te staan. Door de Vrede van Versailles ging het echter in Duitsland niet goed. Het land trachtte vertwijfeld aan alle herstelbetalingen te voldoen en dit leidde in 1923 tot een geweldige hyperinflatie. Aan het eind van het tijdperk sloeg vooral na het barsten van de speculatieve zeepbel op Wall Street in 1929 de negatieve stemming over naar vele andere landen.
Inhoud |
[bewerk] Mode
Deze zeer bewogen periode was waarin de vrouwen zich voorgoed van het korset ontdeden, de haren massaal kort werden geknipt en de rok zelfs een moment boven de knieën reikte. De garçonne, het ‘jongensmeisje’, was geboren: de androgyne, werkende vrouw met de aantrekkelijkheid van de femme fatale.
[bewerk] Korte rokken
Mede door de Eerste Wereldoorlog en de Reformbeweging hadden de korsetten hun langste tijd gehad: vrouwen namen de arbeidsplaatsen van de mannen over in de oorlogsindustrie en droegen hierdoor gemakkelijke kleding en bij de Reformkleding stond een gezond lichaam voorop en de kunstmatige wespentaille paste niet in dit beeld.
Aan het begin van de jaren twintig bleven de rokken net zo kort als tijdens de oorlog, maar al snel brachten de couturiers hier verandering in door van de werkende vrouw weer dames te maken en de rokken de enkel te laten raken. Al snel ging de hoogte weer opwaarts en een zakachtige rok die met een band bijeen werd gehouden raakte in de mode. In 1925 raakte de zoom nog net de knie, maar twee jaar later bevond deze zich zelfs boven de knie. Het waren historische tijden: nog nooit was de avondjurk even kort als de jurk voor overdag.
De mode werd steeds uitdagender. Er werden transparante stoffen gebruikt die daar waar het nodig was met glasparels, zijdefranje of het goedkopere rayon waren afgezet en precies dat accentueerden wat verborgen werd. De kousen waren als een tweede, mooiere, huid: vleeskleurig en van glanzend (kunst)zijde. De decolletés reikten van voren bijna de taille en een blote rug was ook eerder regel dan uitzondering. Roken was enorm in trek en de vrouw kon mannen perfect uitdagen met het lange sigarettenpijpje.
Naast het sigarettenpijpje, waren andere onmisbare accessoires lange shawls en kettingen. Eén van Chanel’s handelsmerken waren haar imitatiejuwelen, de lange snoeren van valse parels, want “Sieraden moeten een vrouw sieren, ze hoeft er niet rijk door uit te zien.”
[bewerk] Hoeden en schoenen
Nadat de populaire couturier Coco Chanel haar haren kort knipte in 1921, deed de hele modewereld haar massaal na en de bop werd de overheersende haardracht van de jaren twintig, gladgekamd met een spuuglok op de wang. Doordat lang haar uit de mode was geraakt, werden kleine hoeden die net om het hoofd pasten steeds meer gedragen. Overdag droegen vrouwen clochehoeden, de hoedrand diep over het gezicht getrokken en ’s avonds werden mooi versierde tule haarbanden gedragen, ook vaak afgezet met glasparels.
De charleston was een de geliefde dans in de Roaring Twenties en de schoenen indertijd waren dan ook bedoeld om te dansen. Vaak zaten ze net boven de wreef vast met een bandje, de lage hak was stabiel en de teen gesloten. Het modeverschijnsel was om je schoenen van dezelfde stof als je jurk te laten maken. Door de ontdekking van de Egyptische farao Toetanchamons tombe in 1922 ontstond het Egyptische thema en ook schoenen weerspiegelden dit thema met lichte kleuren, metaalkleurige stoffen en de hakken zelf waren al een kunstwerk.
[bewerk] Hoe platter hoe mooier
Terwijl aan het begin van de jaren twintig de nadruk op de boezem en het achterwerk lag, oftewel toen de vrouwen nog tot flauwvallens toe samengeperst werden in hun korsetten, was twintig jaar later het tegenovergestelde modieus. De vrouwen uit die tijd worden niet zomaar garçonnes genoemd; de vrouwen in de Roaring Twenties hadden jongensachtige figuurtjes. Naast het lange haar, waren de volle boezem, buik en billen verdwenen. Sporten, diëten en kuren waren het nieuwe motto en al het vet wat overbleef en juist in de korsetten mooi naar voren kwam, werd door de nieuwe rekbare ondermode platgedrukt. Sommige vrouwen bonden zelfs hun borsten in om ze platter te laten lijken.
[bewerk] Mannenmode
Het confectiekostuum was na de Eerste Wereldoorlog al snel betaalbaar voor elke klasse, zodat niet alleen de rijkere burgers, maar ook de arbeiders zich een mooi pak konden veroorloven. Arbeiders droegen bij nette gelegenheden zoals het zondagse bezoek naar de kerk een colbertkostuum en doordeweeks hun werkkleding, vaak een kiel. Ondanks dat bijna iedereen zich een kostuum kon vergunnen, bleef er een verschil in kwaliteit en de manier waarop en wanneer het colbertkosttum gedragen werd.
De echte trendsetter voor de herenkleding in de twintiger jaren was Edward, Prins van Wales, die liet zien dat een heer van stand het colbertkostuum in de vrije tijd verwisselde voor modieuze sportkleding. Plusfours, Oxford-bags – broeken met zeer wijde pijpen en omslagen – sportkousen, pull-overs met V-hals over een overhemd en jerseykleding. Hieruit blijkt dat kleding comfortabel moest zijn: lage leren schoenen, strikdassen en overhemden met liggende boord. De strohoeden raakte uit de mode en werden verplaatst door gleufhoeden en petten en bij de smoking werd een wit vest gedragen.
