Rabin Parmessar

Rabindre Tewari (Rabin) Parmessar (17 november 1952 – ) is een Surinaams politicus van hindoestaanse afkomst. In 2005 verloor hij als NDP-kandidaat de presidentsverkiezingen van Ronald Venetiaan.

Rabin Parmessar werd geboren in het district Nickerie. Hij haalde enkele onderwijsakten in Suriname, en vertrok toen naar Nederland. Daar studeerde hij niet-westerse sociologie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. In 1984 studeerde hij af aan de Rijksuniversiteit Leiden. Hierna volgde hij in Egypte en Frankrijk cursussen op het gebied van rurale ontwikkeling en planning.

Parmessar keerde terug naar Suriname en werkte vanaf 1985 op het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling. Hij was destijds lid van de politieke partij DA '91, maar zou de partij later de rug toe hebben gekeerd uit teleurstelling over alle vriendjespolitiek. Op 5 februari 1990 werd hij versneld tot Surinamer genaturaliseerd, op voorwaarde dat hij zijn Nederlandse nationaliteit zo snel mogelijk zou opgeven. (Vijftien jaar later zou blijken dat hij dit had nagelaten.) In 1994 benoemde de eerste regering-Venetiaan hem tot directeur van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. Parmessar reorganiseerde het ziekenhuis, en legde goede contacten met het academisch ziekenhuis Maastricht en andere Nederlandse ziekenhuizen. Hierdoor werden onder meer hartoperaties in Suriname mogelijk. Op 2 januari 1999 werd Parmessar tijdens een kerkdienst van de Evangelische Broedergemeente Suriname in de Grote Stadskerk gehuldigd door de stichting Sibibusi omdat hij, aldus de stichting, door goed management en persoonlijk optreden het vertrouwen in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo had weten te herstellen. Hij was de eerste persoon die een dergelijk eerbewijs ten deel viel.

[bewerk] Conflicten en malversaties

Dat hij op het ziekenhuis een prikklok invoerde en dat hij eiste dat iedereen die gebruikte, werd Parmessar met name door het hogere kader zeer kwalijk genomen. Maar ook waren er aanhoudende geruchten dat Parmessar zou hebben gefraudeerd. Zo zou er een buitenlandse rekening bestaan, buiten de ziekenhuisadministratie om, waartoe alleen Parmessar toegang had. Op brieven van de raad van commissarissen waarin ten aanzien van de financiële administratie om opheldering werd gevraagd, reageerde Parmessar echter niet. Hij raakte met de raad in conflict toen hij zijn personeel een dertiende maand wilde uitkeren, wat hem door de commissarissen en de minister van Volksgezondheid werd verboden. Parmessar trachtte dit verbod te omzeilen door een ambtenaar van het ministerie een briefje te laten schrijven waarin hem toestemming tot betaling werd gegeven. Deze ambtenaar beschikte echter niet over de bevoegdheid om voor dergelijke betalingen toestemming te geven. Ook richtte Parmessar de Stichting Particulier Ziekenfonds (Stipaz) op, met hemzelf als directeur, die vervolgens van het Academisch Ziekenhuis waar hij eveneens directeur was, een voorschot van enige tienduizenden euro's zou hebben ontvangen.

Toen in de loop van 2001 bij het ziekenhuis een accountantsonderzoek werd ingesteld, weigerde Parmessar de onderzoekers te woord te staan. De raad van commissarissen vervoegde zich bij het ziekenhuis om hem te schorsen als directeur. Parmessar schakelde daarop de veiligheidsdienst van het ziekenhuis in om de raadsleden de toegang tot een deel van het ziekenhuis te beletten, waarop de raadsleden de politie te hulp riepen. Hierop verzocht Parmessar de regering om het optreden van de raad van commissarissen te veroordelen. De regering liet in plaats daarvan een juridische commissie onderzoeken wie van de strijdende partijen gelijk had.

Parmessar wachtte de uitkomst van het accountantsonderzoek niet af. Hij kondigde president Venetiaan aan vrijwillig ontslag te zullen nemen per 1 januari 2002; vroeg en kreeg een Surinaams paspoort; en ging per 1 oktober 2001 met verlof. Later repte het accountantsrapport van financiële malversaties en bevoordeling van hemzelf en zijn vrienden. Parmessar zou onder meer eigenmachtig zijn brutosalaris met 10 procent hebben verhoogd. Een strafrechtelijk onderzoek naar het handelen van Parmessar bleef echter uit. Zelf meende Parmessar dat de aantijgingen uit het rapport het gevolg waren van politieke rancune.

[bewerk] Nederlands paspoort

Hij vertrok naar Nederland, waar hij onder meer bij het Boumanhuis werkte, een instelling voor verslaafdenzorg te Rotterdam. Op 1 september 2004 verstrekte de gemeente Bodegraven aan Parmessar een Nederlands paspoort. Volgens eigen zeggen had Parmessar bij toeval ontdekt dat hij nog steeds in de bevolkingsadministratie van de gemeente voorkwam. Niet op zijn Surinaamse paspoort, maar op zijn nieuwe Nederlandse paspoort reisde Parmessar vervolgens naar Suriname, na ook een inreisvisum te hebben aangevraagd. Op dit inreisvisum vulde hij in dat hij de Nederlandse nationaliteit bezat. Door NDP presidentskandidaat Desi Bouterse werd Parmessar tijdens een NDP-meeting op 5 februari 2005 te Nickerie gepresenteerd als NDP vicepresidentskandidaat. Parmessar verklaarde beschikbaar te zijn voor alle functies waarbij hij een positieve bijdrage zou kunnen leveren voor land en volk, en zei ook beschikbaar te zijn 'voor de kandidatuur van de vicepresident'. Hij verklaarde er tegenstander van te zijn om een politieke partij, de samenleving en het landsbestuur slechts op basis van etniciteit te organiseren.

[bewerk] Presidentsverkiezing 2005

Toen al werd gewaarschuwd dat Parmessar krachtens de Surinaamse grondwet waarschijnlijk niet verkiesbaar was omdat hij niet langer de Surinaamse nationaliteit zou bezitten. Bouterse zette echter door. Op 15 juli schoof hij zijn vicepresident zelfs naar voren als presidentskandidaat. Zelf ambieerde Bouterse onverwachts geen positie meer. Wilfried Roseval (VVV) werd de nieuwe vicepresidentskandidaat.

Parmessar moest het opnemen tegen zittend president Ronald Venetiaan. Bij de eerste stemming op 19 juli in De Nationale Assemblee haalde geen van beide kandidaten de vereiste tweederde meerderheid. Nog voor de tweede stemming doken kopieën van papieren op waaruit bleek dat Parmessar een Nederlands paspoort had en als gevolg daarvan waarschijnlijk niet meer de Surinaamse nationaliteit bezat. (De Surinaamse grondwet erkent geen dubbele nationaliteit.) Ook werd duidelijk dat Parmessar al enkele jaren in Nederland woonde en dus niet voldeed aan het grondwettelijk vereiste dat een Surinaamse presidentskandidaat voorafgaand aan de verkiezingen zes jaar onafgebroken in Suriname moet hebben gewoond en gewerkt. Op 21 juli werd de tweede verkiezingsronde uitgesteld opdat deze kwesties konden worden onderzocht.

Nadat Bouterse had gedreigd ook over Nieuw Front-leden een boekje open te doen, en zijn aanhangers te zullen mobiliseren, besloot het Surinaams parlement vervolgens "in het algemeen belang en voor orde en rust" Parmessar toch toe te laten tot de tweede stemronde, die op 26 juli plaatsvond. Opnieuw haalde geen van beide kandidaten een tweederde meerderheid. Nu moest de Verenigde Volksvergadering van landelijke en plaatselijke volksvertegenwoordigers een beslissing nemen. Intussen probeerde Parmessar versneld van zijn Nederlands paspoort af te komen. Hij beweerde nu al in 1990 niet meer over de Nederlandse nationaliteit te hebben beschikt. Parmessar zou zich dan echter, aldus de Surinaamse procureur-generaal Subhaas Punwasi, hebben schuldig gemaakt aan oplichting toen hij in 2004 een Nederlands paspoort aanvroeg, omdat hij destijds niet meer over de voor zo'n paspoort vereiste Nederlandse nationaliteit zou hebben beschikt.

Op 3 augustus werd Venetiaan herkozen als president van Suriname. Hij haalde 560 van de 879 stemmen. Parmessar kreeg 315 stemmen. Zijn politieke avontuur was voorbij.