Martin Koolhoven
Martin Koolhoven (Den Haag, 25 april 1969) is een Nederlandse filmmaker.
"Praat vijf minuten met hem over film en het wordt duidelijk dat het waar is wat ze op de filmacademie over hem beweren: bij Martin Koolhoven stroomt er celluloid door zijn aderen", schreef Ricci Scheldwacht in HP/De Tijd.
Inhoud |
[bewerk] Opleiding
Koolhoven (geboren als Martinus Wouter Koolhoven) groeit op in het Westland en verhuist in zijn puberteit naar Noord-Brabant. Ondanks hoge cijfers en de adviezen van zijn school, wil Koolhoven naar de L.T.S. om timmerman te worden. Dat wordt geen succes; Koolhoven haalt voor alles hoge cijfers, behalve voor dat wat met timmeren te maken heeft. Hierna gaat Koolhoven naar de MDGO waar hij al wat meer op zijn plek is. Hij studeert af als agogisch werker, na onder meer twee keer een half jaar gewerkt te hebben met geestelijk gehandicapten. Op de MDGO komt Koolhoven echter in contact met zijn ware liefde: in het vak Audiovisuele Productie gaat hij aan de gang met beeld en geluid, waar hij een bijzonder talent voor blijkt te hebben. Dit ontwikkelt hij verder op een audiovisuele HBO-opleiding in Sittard, waar hij twee jaar blijft, alvorens hij vertrekt naar Brussel om daar te gaan studeren aan de Belgische filmacademie (St. Lucas). Al snel beseft Koolhoven dat het echter de Filmacademie in Amsterdam is waar hij thuis hoort. Hij stopt in Brussel en werkt een aantal maanden in gevangenis Maashegge in Overloon, voordat hij begint aan zijn studie aan de Filmacademie in Amsterdam. Op de Filmacademie werkt Koolhoven reeds samen met mensen die later deel zullen uitmaken van zijn vaste team. Job ter Burg (montage), en Menno Westendorp (camera) zijn jaargenoten van Koolhoven.
[bewerk] Films
In 1996 studeert Martin Koolhoven af aan de Filmacademie in de richting Regie/Scenario Fictie. Zijn eindexamenfilm wordt aardig ontvangen, maar het is pas echt met Duister Licht (een low budget televisiefilm van bijna een uur) dat Koolhoven zijn naam als jong talent vestigt. Hij doet nog een paar vingeroefeningen met hilarische gabberhouse video-clipjes voor Hakkubar in 1996 voor zijn vriend Bob Fosko.
Zijn definitieve doorbraak komt met zijn volgende film. Suzy Q (uit de eerste reeks Telefilms), die wint zo'n beetje alle prijzen die er in Nederland te winnen zijn, maar ook in het buitenland wordt de film flink gelauwerd, waardoor het de meest bekroonde Nederlandse film wordt van 1999. Koolhoven zelf wint daarnaast nog de Prijs van de stad Utrecht (het grootste jonge filmtalent van dat jaar) en wordt genomineerd voor de NPS-Cultuurprijs. De film betekende ook de doorbraak van de jonge actrice Carice van Houten, met wie Koolhoven sindsdien regelmatig werkt.
De films die Koolhoven sindsdien maakt worden stuk voor stuk goed ontvangen. Elke film wint prijzen op het filmfestival in Utrecht en alhoewel hij bekend staat als een stilist zijn het steeds de acteurs in zijn films die nationaal en internationaal gelauwerd worden. Zoals het toonaangevende blad Variety over Het Zuiden schreef: "Helmer Martin Koolhoven is known for eliciting topnotch performances from his actors, and "South" is no exception."
In 2005 kwamen twee films van Martin Koolhoven uit: de box-officehit Het Schnitzelparadijs en de arthousehit Knetter. Koolhoven was de eerste regisseur die twee films in de Nederlandse bioscoop top 20 had. Het Schnitzelparadijs werd uiteindelijk de Nederlandse film met de hoogste box office van 2005. Het Schnitzelparadijs gaat eind 2006 in Duitsland in premiere.
[bewerk] Trivia
In 2002 stelde De Filmkrant een aantal Nederlandse regisseurs de volgende vraag: 'Wat is Cinema?', naar aanleiding van het What (is) Cinema?-thema op het IFFR van dat jaar.
Martin Koolhoven antwoordde:
"De hoed die door de wind wordt weggeblazen in 'Miller's Crossing'. Het knoopje boven de gloeilamp in 'Stalag 17'. De getatoeëerde vingers van Robert Mitchum in 'Night of the Hunter'. Paul Newman die vertelt hoe het voor hem is om een keu vast te houden in 'The Hustler'. Hoe het titeltje 'NOW' inkomt in 'Escape from New York'. De sambaballen uit 'Some Like it Hot'. Hoe Mastroianni een sigaret rookt in 'La Dolce Vita'. Barbara Stanwyck op de gang in 'Double indemnity'. Rutger Hauer voorop het schip in 'Soldaat van Oranje'. Hoe Bourvil loopt in de schoenen van Louis de Funès in 'La Grande Vadrouille'. De opening van 'Touch of Evil'. De eindmonoloog van Hauer in 'Blade Runner'. Het pakje sigaretten in 'The Tenant'. De mond van Jeanne Moreau, de ogen van Paul Newman, de billen van Marilyn Monroe, de wangen van Orson Welles, de stem van Linda Fiorentino (of Joan Greenwood) en de borsten van de sigarettenverkoopster uit 'Amarcord'.
Cinema is op de brommer van je zus naar Eindhoven. De voorpret als je kijkt naar de plaatjes in de vitrine en het gevoel dat je krijgt als het licht uitgaat in de zaal. Daar waar Film ophoudt, begint Cinema."
Zijn nieuwste speelfilm 'n Beetje Verliefd (met onder meer Ad van Kempen, Yes-R, Geert de Jong, Tjitske Reidinga, Plien van Bennekom en Sabri Saad El Hamus draait momenteel in de bioscopen.
