Liudolfingen

De Liudolfingers, ook Ottonen genoemd, waren een Saksisch hertogelijk geslacht en een Duitse koningsdynastie die het Duitse Rijk voor meer dan een eeuw regeerde (919-1024). De stamvader van het adellijk geslacht was graaf Liudolf (†866). De benaming Ottonen verwijst naar de keizers Otto I, Otto II en Otto III. Zij legden de basis van een machtig Duits keizerrijk, waarvoor de aanzet werd gegeven met koning Koenraad I. Die duidde de hertog van Saksen, Hendrik de Vogelaar, als zijn opvolger aan.

Hendrik de Vogelaar was de zoon van hertog Otto I van Saksen en kleinzoon van Liudolf. In 919 werd hij tot Duits koning verkozen. Eén van zijn belangrijkste opdrachten was de verdediging van het rijk tegen de herhaaldelijk binnenvallende Magyaren. Hij versloeg hen in 933 en onderwierp hetzelfde jaar ook de Elbeslaven en de Bohemen, waardoor het rijk intern werdd gestabiliseerd. Eén van zijn betrachtingen was de rijkseenheid. In 929 overtuigde hij daartoe de rijksgroten om zijn tweede zoon Otto tot troonopvolger te verkiezen. De andere zonen volgden op in het hertogdom Saksen.

Met Otto I besteeg in 936 een der belangrijkste persoonlijkheden de troon van het Duitse keizerrijk. Hij verdreef definitief de Hongaren en stelde daarmee een einde aan bedreigingen uit het zuidoosten. In 962 werd Otto I door paus Johannes XII tot keizer gekroond. Zijn zoon Otto II huwde met de Byzantijnse prinses Theophana. In 973 werd Otto II tot Duits koning en keizer gekroon. Toen Otto II in 983 stierf, was zijn zoon Otto III nog minderjarig, waardoor de keizerin regentes werd. Otto III stierf echter jong en liet geen erfgenamen na. Het koningschap ging over op zijn neef Hendrik II, zodat er toch nog een Liudolfinger Duits koning en keizer werd. Hendrik II stierf in 1024 zonder mannelijke erfgenamen, waardoor de Ottoonse dynastie uitstierf en de kroon aan de Salische dynastie overging.