Landing op Okinawa

Dit artikel zou samengevoegd moeten worden met Slag om Okinawa, of er dient een duidelijker afbakening tussen beide artikelen te worden gemaakt (Overleg).

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vonden op Okinawa felle gevechten plaats tussen het Japanse en het Amerikaanse leger. De Amerikanen landden op 26 maart 1945 op de kleine Kerama-eilanden bij Okinawa en op 1 april op Okinawa zelf. De verschrikkelijke strijd werd door de plaatselijke bevolking tetsu no ame genoemd, "regen van staal". Op 23 juni gaven de laatste Japanners zich over. De Japanse bevelhebber, generaal Mitsuru Ushijima, pleegde zelfmoord. In de strijd kwamen meer dan 90 duizend Japanse soldaten om en 94 duizend burgers van Okinawa, veelal door zelfmoord. Aan de Amerikaanse kant vielen ruim 12 duizend dodelijk slachtoffers en raakten 60 duizend soldaten gewond. Na de oorlog vestigden de Verenigde Staten op Okinawa hun op een na grootste marine- en luchtmachtbasis van Oost-Azië.

[bewerk] Voorbereidingen

Okinawa en Iwo Jima waren de twee laatste eilanden die de Amerikanen moesten veroveren alvorens het Japanse vasteland te kunnen veroveren. Nadat Iwo Jima veroverd was, namen de Amerikanen Okinawa op de korrel. Okinawa was met zijn afmetingen van ongeveer 90 bij 30 kilometer veel groter dan Iwo Jima. Net zoals bij Iwo Jima, werd ook de vijand op Okinawa door de Amerikaanse inlichtingendienst onderschat. De oorzaak hiervan was dat toen men de aanval voorbereidde, het eiland nog te ver weg lag voor Amerikaanse verkenningsvliegtuigen. Men schatte het aantal Jappen op 65 000, terwijl dit er ruim 100.000 bleken te zijn. Het grootste deel van de Japanse troepen onder leiding van luitenant-generaal Mitsuru Ushijima bevond zich zuidelijk op het eiland. Dit omdat daar de drie vliegvelden van het eiland gevestigd waren en omdat men dacht dat de Amerikanen daar wel zouden aanvallen. In het noorden was een min of meer symbolische legermacht achtergelaten.

[bewerk] Amerikaanse strijdkrachten

Het pas samengestelde Amerikaanse 10de leger, dat op 10 april 1945 met 154.000 man de strijd om Okinanawa begon, bestond in feite uit zeven van de meest geharde divisies die in de Stille Oceaan vochten. Het 14de korps onder generaal John Hodge bestond uit de 7de en de 96ste infanteriedivisies, het derde amfibische korps van generaal-majoor Roy Stanley Geiger bestond uit de 1ste en de 6de mariniersdivisies; de 27ste en 77ste infanteriedivisies en de 2de divisie mariniers vormden de reservemacht.

[bewerk] De landing

Voordat de legermacht aan land ging, bombardeerde de Task Force 52 onder leiding van generaal Blandy de stranden met 13 000 granaten afkomstig van fregatten. Verder voerden bommenwerpers van Curtis Lemay maar liefst 3000 vluchten uit. De Amerikanen dachten zo vrijwel alle weerstand op het eiland reeds voor de landing te hebben uitgeschakeld. Het bombardement van de vloot stopte niet voordat de eerste Amerikaanse soldaten voet aan land zetten, waarbij bijna geen weerstand geboden werd. Aan het eind van de eerste dag waren bijna 60 000 Amerikaanse soldaten geland.

Tegelijk met de eerste aanvalsgolf had de tweede mariniersdivisie in een afleidingsmanoeuvre de Japanse aandacht getrokken met voorbereidingen voor een amfibische landing in het zuiden, die niet werd uitgevoerd. Ook op de tweede dag werd een dergelijke actie uitgevoerd zodat de Jappen niet konden voorkomen dat er op de landingsplaats een bruggenhoofd werd gevormd. De Amerikanen trokken snel het eiland over en isoleerden het zuiden van het noorden, nog steeds zonder vermeldenswaardige weerstand ondervonden te hebben.

[bewerk] Japanse tegenstand ontmoet

Pas toen de zevende en de 96 ste infanteriedivisies naar het zuiden werden gestuurd, nadat ze van autochtone bewoners vernomen hadden dat de Jappen voornamelijk in het zuiden zaten, begon de echte slag om Okinawa. En het was een vreselijke slag.

Hoewel de Amerikanen op 5 april op vastberaden verzet stuitten, kon de opmars nog wel doorgang vinden, zij het met moeite. Op de 9e was het verzet zo zwaar dat zowel de divisie van Roy Stanley Geiger als die van John Hodge totaal tot stilstand kwamen voor een zwaar verdedigde stelling op de Kakazu bergkam. De Amerikanen vielen hierbij dagenlang aan, gesteund door Boeing 29 Superfortress bommenwerpers van Curtis Lemay, maar werden steeds afgeslagen. Aan Japanse zijde vielen enorm veel slachtoffers. Op 12 april waren meer dan 5500 japanners gesneuveld, tegen slechts 451 Amerikanen. Op deze droevige dag, dat president Roosevelt (tot Hitlers grote vreugde) stierf, stonden de Amerikanen nog steeds voor de Kakazu-bergkam.