King Crimson
King Crimson is een Britse rockband rond gitarist Robert Fripp. De band werd opgericht in 1969 en geldt als een van de uitvinders van de progressieve rock.
De band kwam voort uit Giles, Giles & Fripp, de groep waarin Michael Giles (drums en zang), diens broer Peter Giles (bas) en Robert Fripp (gitaar) vanaf 1967 hadden samengewerkt. Van dit trio verscheen in 1968 een onsuccesvolle LP The Cheerful Insanity of Giles, Giles & Fripp. De band werd hierna uitgebreid met Ian McDonald (toetsen en zang) en tekstschrijver Peter Sinfield. Judy Dyble (ex-Fairport Convention) was korte tijd zangeres. Nadat Peter Giles de groep verliet en werd vervangen door Greg Lake werd de naam van de band veranderd in King Crimson. De naam was afgeleid van The Court of the Crimson King, een van de nummers van de band.
King Crimson maakte zijn publieke debuut in juli 1969 voor een menigte van 650.000 toeschouwers als voorprogramma voor de Rolling Stones bij hun gratis concert in het Londense Hyde Park. Dezelfde maand werd het eerste album opgenomen, In the Court of the Crimson King. Dit album wordt vaak beschouwd als het begin van de progressieve rock, al komt die eer volgens anderen toe aan Days of Future Past van de Moody Blues.
In the Court of the Crimson King was een enorm succes, maar werd gevolgd door de eerste van vele bezettingswisselingen die de band de komende decennia zou moeten doorstaan. Zowel McDonald als Giles besloten de groep te verlaten, terwijl Lake aankondigde te zullen vertrekken zodra de opnames voor het volgende album In the Wake of Poseidon zouden zijn voltooid om samen met Keith Emerson (van The Nice) een nieuwe band te vormen (spoedig bekend als Emerson, Lake & Palmer). Het tweede KC-album was een wat zwakkere herhaling van het eerste. Fripp zocht een nieuwe bezetting bij elkaar die, behalve tekstschrijver Sinfield en hijzelf, bestond uit Gordon Haskell (bas en zang), Mel Collins (saxofoon en fluit) en Andy McCulloch (drums). Aangevuld met een aantal gastmuzikanten, waaronder zanger Jon Anderson (Yes) en pianist Keith Tippett, werd einde 1970 het derde album Lizard opgenomen.
Ook deze bezetting was geen lang leven beschoren. Met drummer Ian Wallace en zanger Boz Burrell ging de band in 1971 op wereldtournee. Datzelfde jaar verzocht Fripp Sinfield om op te stappen omdat hij zich niet langer met diens teksten kon vereenzelvigen. Sinfield schreef nog wel de teksten voor het vierde album Islands. Na het verschijnen van dit album vertrokken Wallace, Collins en Burrell en bleef Fripp als enige lid over.
In juli 1972 slaagde hij er echter in wederom een nieuwe bezetting samen te stellen, bestaande uit Bill Bruford (drums, ex-Yes), John Wetton (zang en bas, ex-Family), David Cross (viool en toetsen) en Jamie Muir (percussie). Als nieuwe tekstschrijver werd Richard Palmer-James aangetrokken. Dit zou de meest stabiele bezetting van KC tot dan toe worden; met uitzondering van Muir, die in 1973 vertrok, bleven de leden drie albums lang bij elkaar. Op het eerste hiervan, Larks' Tongues in Aspic uit 1973, sloeg KC een meer experimentele richting in dan ooit. Waar de eerste albums vaak gedomineerd werden door het bombastische geluid van de mellotron stond bij het nieuwe KC virtuositeit voorop dat zich uitte in subtiliteit in zowel ballads als stevige nummers. Deze richting kreeg een vervolg op de opvolger Starless and Bible Black uit 1974. Datzelfde jaar verscheen het album Red. Hoewel Cross de band toen al verlaten had is hij op het album nog wel te horen, net als oud-leden Collins en McDonald, waarvan de laatste van plan was om permanent terug te keren bij de band.
Ondanks het grote artistieke succes van de laatste drie albums, de terugkeer van medeoprichter McDonald en het vertrek van Cross, die om onduidelijke redenen als zwakke schakel in de band werd beschouwd, besloot Fripp later dat jaar de groep te ontbinden. In 1975 verscheen nog U.S.A., een album met live opnamen uit 1974. Op deze opnamen werd het vioolspel van David Cross in de studio vervangen door dat van Eddie Jobson. De leden van KC gingen ieder hun weg. McDonald richtte Foreigner op, Collins dook in 1977 op in Camel, Wetton vertrok naar Uriah Heep, en later Wishbone Ash, U.K. en Asia. Bruford vormde de band Bruford, en later U.K.. Fripp werkte samen met Brian Eno en speelde daarnaast op platen van David Bowie, Peter Hammill en Peter Gabriel. Cross verdween in het anonieme sessiecircuit om pas in de jaren 80 weer op te duiken met eigen platen.
In april 1981 vormde Fripp samen met Bruford, Tony Levin (bas) en Adrian Belew (gitaar en zang) een nieuwe band, Discipline. Datzelfde jaar verscheen een album met diezelfde naam. De groepsnaam was echter gewijzigd in King Crimson. De muziek herinnerde echter maar weinig aan die van de eerdere KC's. Een grote inbreng in het geluid had Adrian Belew, die eerder onder andere bij Frank Zappa en Talking Heads had gespeeld. Met name aan die laatste band deed het geluid van het nieuwe KC sterk denken. Na nog twee albums, Beat en Three of a Perfect Pair ging deze band in 1984 uit elkaar.
In de volgende tien jaar was er geen nieuws rond King Crimson, afgezien van het uitbrengen van oude opnames op CD. In 1994 kwam de Discipline-bezetting weer bij elkaar, aangevuld met drummer/percussionist Pat Mastelotto en bassist/gitarist Trey Gunn. In deze 'double trio'-bezetting werd voortgeborduurd op de muziek uit de Discipline-periode terwijl ook een link werd gelegd naar het geluid op Red. Na de EP Vrooom verscheen in 1995 het album Thrak, gevolgd door het live-album B'Boom. In de jaren daarna volgde een grote stroom 'officiële bootlegs' met oude opnames maar nieuw werk bleef uit. In de tussentijd werkten de leden van King Crimson geregeld samen in diverse afsplitsingen, ProjeKcts genaamd. Bruford en Levin verlieten de band in 1997. Pas in 2000, tussen de stroom bootlegs door, verschijnt ook weer een nieuw album, The ConstruKction of Light. Bruford is hierop vervangen door Pat Mastelotto. In 2003 verschijnt het album The Power To Believe, dat met dezelfde bezetting als het vorige album is opgenomen. Eind 2003 verlaat Trey Gunn de band, hij wordt voor toekomstige albums en tours opgevolgd door Tony Levin, die weer terugkeert als volwaardig bandlid.
Sinds ongeveer het jaar 2000 treden enkele oud-leden van King Crimson, waaronder McDonald, Collins, Michael en Peter Giles, op onder de naam The 21st Century Schizoid Band.
[bewerk] Discografie
Hierin zijn alleen de reguliere studioalbums opgenomen.
| jaar | album |
|---|---|
| 1969 | In the Court of the Crimson King |
| 1970 | In the Wake of Poseidon |
| 1970 | Lizard |
| 1971 | Islands |
| 1973 | Larks' Tongues in Aspic |
| 1974 | Starless and Bible Black |
| 1974 | Red |
| 1981 | Discipline |
| 1982 | Beat |
| 1984 | Three of a Perfect Pair |
| 1995 | THRAK |
| 1998 | Space Groove |
| 1999 | Masque |
| 1999 | The VROOOM Sessions, 1994 |
| 2000 | The ConstruKction of Light |
| 2000 | Nashville Rehearsals,1997 |
| 2002 | Happy with What You Have to Be Happy With |
| 2003 | The Power to Believe |
