Jefferson Davis
Jefferson Davis (Fairview (Kentucky), 3 juni 1808 – New Orleans (Mississippi), 6 december 1889) was Amerikaans politicus en militair. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog was hij de eerste en enige president van de Geconfedereerde Staten van Amerika van 1861 tot 1865.
Inhoud |
[bewerk] Eerste levensjaren
Jefferson Davis werd geboren op 3 juni 1808 in Kentucky. Zijn familie verhuisde verschillende malen, o.a. naar Louisiana en Mississippi. Hij ging naar de Transylvanian University en daarna naar de West Point Academie, de militaire hogeschool van Amerika.
Hij trouwde met Sarah Knox Taylor (de dochter van de latere president Zachary Taylor), maar beiden kregen malaria en Taylor stierf drie maanden later. Davis trok zich terug, en studeerde politieke wetenschappen.
[bewerk] Politieke carrière
In 1843 startte hij zijn loopbaan door op te komen voor de verkiezingen. Voor de Democraten kwam hij op als kandidaat Volksvertegenwoordiger in het Huis van Afgevaardigden. Hij verloor.
Het jaar later voerde hij campagne voor het presidentschap van James Knox Polk. 1844 was ook voor hemzelf een succesjaar, want hij werd verkozen als volksvertegenwoordiger.
Zijn geluk werd compleet met een nieuw huwelijk op 26 februari 1845, toen hij trouwde met Varina Howell
Davis zou ook een belangrijke rol spelen als kolonel bij de belegering van Monterrey in de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog. Hij werd tot generaal benoemd (1 ster), maar weigerde de promotie omdat die volgens hem niet federaal moest gebeuren, maar van de staten uit.
Later was hij ook nog senator, als vervanger van de overleden Jesse Speight. Daarna beging hij een blunder van formaat. Hij nam ontslag als senator na zijn herverkiezing tot dat ambt om voluit te gaan voor het gouverneurschap van de staat Mississippi. Hij werd echter verslagen door Henry Foote. Het duurde nog tot 1857 tot hij herverkozen werd als senator. Daarin had hij niet veel geluk, want hij verloor door een ziekte zijn linkeroog.
Davis valt op in 1858 door een antiseparatistische speech in Boston op 4 juli, de nationale feestdag. Die oproep herhaalt hij op 19 oktober.
De situatie was helemaal anders in 1861, toen hij op 21 januari van dat jaar de afscheiding van Mississippi proclameerde. Davis nam bijgevolg ook ontslag uit de Senaat.
[bewerk] President van de CSA
Davis werd al snel benoemd tot tweesterrengeneraal van Mississippi. Op 9 februari 1861 werd hij gekatapulteerd tot voorlopige president van de Geconfedereerde Staten van Amerika door een grondwetgevende conventie. De 18e werd hij officieel geïnaugureerd. Op 29 mei vestigde Davis zich in Richmond, de nieuwe hoofdstad van de CSA.
Op 22 februari 1862 werd Davis ook verkozen als definitieve president voor een termijn van 6 jaar, die hij nooit zou uitdienen. Al tijdens zijn eerste maanden als voorlopig staatshoofd stuurde hij aan op een vredespolitiek t.o.v. de USA en probeerde hij zo veel mogelijk de geschillen bij te leggen. Deze politiek bleek niet succesvol.
[bewerk] Het einde
De Amerikaanse Burgeroorlog brak uit. Dit geschil, waarin honderdduizenden het leven verloren, had als kernpunt het zelfbeschikkingsrecht van de staten. Jefferson Davis was één van de felste voorvechters van het leggen van zoveel mogelijk zeggenschap op het niveau van de staat. Ook de keuze voor of tegen slavernij hoorde hier volgens Davis toe. De oorlog tussen "Noord en Zuid" duurde van 1861 tot 1864 en werd uiteindelijk door het Noorden gewonnen. Bij Appomattox Court House in Virginia tekende generaal Robert E. Lee de onvoorwaardelijke overgave van zijn leger en bezegelde hiermee feitelijk het lot van de zuidelijke confederatie.
Jefferson Davis was tot in het diepst van zijn ziel overtuigd van het gelijk van de zuidelijke zaak en besloot om -toen de Noordelijke troepen hoofdstad Richmond hadden omsingeld - zijn verzet vanuit het nog niet verslagen westen van Amerika voort te zetten. Met een aantal van zijn kabinetsleden vluchtte hij per trein, per paard en later te voet. Bij Irwinville in de staat Georgia werden hij en zijn gevolg gevangengenomen door noordelijke troepen.
Davis verloor zijn burgerrechten en kreeg een klacht tegen zich wegens verraad, maar kreeg slechts een lichte gevangenisstraf. Hierna herpakte hij zich als directeur van een verzekeringsmaatschappij. Toch werd hij in 1870 herkozen als Amerikaans senator, maar hij weigerde het ambt, dat hem eveneens werd geweigerd wegens de ontzetting uit zijn burgerrechten. De laatste jaren bracht hij door in zijn huis Beauvoir in Biloxi, Mississippi.
In 1978 herstelde het Congress zijn burgerrechten, postuum.
