Jan Leijten
Johannes Cornelis Maria (Jan) Leijten (Etten-Leur, 14 januari 1926) is een Nederlands rechtsgeleerde, voormalig advocaat-generaal bij de Hoge Raad en auteur.
Leijten studeerde rechten aan de Katholieke Universiteit Nijmegen (tegenwoordig: Radboud Universiteit). Van 1952 tot 1962 was hij advocaat en procureur in Nijmegen, vervolgens rechter in Den Bosch. Van 1969 tot 1975 was Leijten hoogleraar inleiding tot de rechtswetenschap en de algemene rechtsleer aan de KU Nijmegen. Daarna, van 1976 tot 1991, was hij daar buitengewoon hoogleraar burgerlijk procesrecht. Tegelijkertijd was hij vanaf 1971 raadsheer-plaatsvervanger bij het Gerechtshof in Den Bosch, en van 1975 tot 1981 raadsheer bij het Gerechtshof in Arnhem. In 1981 volgde zijn benoeming tot advocaat-generaal bij de Hoge Raad, welke functie hij tot 1996 uitoefende.
Leijtens sollicitatie naar het hoogleraarschap in de roerige universitaire wereld van eind jaren '60 leidde tot commotie onder studenten. Een strijd tussen de studenten en de juridische faculteit over de benoeming van hoogleraren kwam op dat moment tot een hoogtepunt. Studenten vreesden dat hij niet deskundig genoeg was en dat had hij bij de benoeming voorrang had gekregen omdat hij de juiste contacten had binnen de faculteit. Later bleek Leijten zich juist tot een zeer populaire en gezaghebbende hoogleraar te ontwikkelen.
Leijten publiceerde naast vele boeken en artikelen in zijn vakgebied ook literaire werken: Brullen als een nachtegaal (1993), De verschrikkelijke eenzaamheid van de inbreker (1995), God houdt niet van rechters (2000) en Kleine hebzucht loont niet (2003).
