Heksenprocessen van Salem
De heksenprocessen van Salem begonnen in 1692, dit resulteerde in een aantal veroordelingen en terrechtstellingen in zowel Salem Village als Salem Town in de staat Massachusetts voor het beoefenen van wicca en wat geleid heeft tot de dood van 20 mensen.
Inhoud |
[bewerk] Achtergrond
De bevolking van Salem Village had moeilijkheden met overleven. Het was een stad van pioniers, de nederzettingen waren een ongecontroleerde wildernis.
- het ging gepaard met botsingen tussen de pioniers en de autochtone bevolking, die de pioniers als een bedreiging ervaarde en vice versa.
- Het was een nederzetting waarin regelmatig felle ruzies ontstonden om grond
- De bevolking was arm, meestal landbouwers
- Onderdrukking
- angst voor de duivel
- geregeerd door het Puriteins geloof
- roddel werd aangenomen als feit
- geen privacy
- erg strenge gedragsregels, die geen ruimte lieten voor amusement
Al deze spanningen vormden een explosieve aanleiding tot de heksenprocessen.
[bewerk] Aanleiding tot de processen
Betty Parris, 9 jaar oud en haar nichtje Abigail Williams, 11 jaar oud, werden in het geheim vermaakt door Tituba Boyer. Zij was een Caraïbische/Indische slaaf. Tijdens de winter van 1692, was Tituba begonnen met verhaaltjes te vertellen, aan de meisjes, over haar leven in Barbados, en vaak vertelde zij over magie. Gedurende de winter werd Tituba enthousiaster en begon ze truukjes te demonstreren. Ondanks hun jonge leeftijd wisten de meisjes dat deze zaken verboden waren door hun gemeenschap. Hun fascinatie voor deze praktijken maakte al snel plaats voor schuldgevoelens en spijt. Ze begonnen "vreemd" gedrag te vertonen. Het werd getypeerd als aanvallen met meer kracht dan epileptische aanvallen of natuurlijke ziektes.
De meisjes vertoonden het volgende gedrag: zij gilden, gooiden spullen door de kamer, uitten vreemde klanken. kropen onder meubilair, en brachten hun lichaam in vreemde posities. Zij klaagden dat ze geprikt werden door naalden en bedekten hun oren bij het horen van een preek. Uit al deze symptomen die de dorpsarts William Griggs opmerkte kon hij niet verklaren wat de meisjes mankeerde. Hij kwam tot de vaststelling dat de meisjes behekst waren. Deze vaststelling begon zich als een lopend vuurtje te verspreiden door het dorp.
[bewerk] De beschuldigingen
De meisjes begonnen hun buren te beschuldigen van hekserij. De eerste beschuldigden waren drie vrouwen:
- Sarha Good, een bedelares
- Sarha Osbourne, een dementerende oude vrouw
- Tituba Boyer, een andersgelovige van vreemde etniciteit
Al deze vrouwen waren sociale verschoppelingen, uitgesloten van de maatschappij, en dus gemakkelijke doelwitten, omdat niemand het voor hen opnam. Zowel Good als Osbourne gingen niet naar de kerk, wat ze nog meer verdacht maakte van hekserij.
Deze vrouwen werden op 5 maart 1692 de misdaad van hekserij ten laste gelegd en opgesloten in de gevangenis. Andere beschuldigingen volgden.
- Rebecca Nurse
- Dorcas Good
- Abigail Hobbs
- Martha Corey
- Elizabeth & John Proctor
De vierjarige Dorcas Good, dochter van Sarha Good, bekende waarschijnlijk aan hekserij te doen om bij haar moeder te zijn in de gevangenis. Iedereen kon ervan beschuldigd worden aan hekserij te doen. Het aantal beschuldegingen groeide, en de gevangenissen in Salem en Boston, en omringende streken waren overvol. Er deed zich een nieuw probleem voor: zonder een legitieme vorm van rechtspraak was het uitgesloten om deze mensen een proces te geven.
Niemand van de beschuldigden kregen een proces tot laat in mei 1692, toen gouverneur Sir William Phips arriveerde, en een rechtbank oprichtte, een Court of Oyer and Terminer. Phips benoemde William Stoughton tot hoofd van justitie, deze man had wel een theologische opleiding genoten, maar was niet bekend met de advocatuur. Tegen die tijd was Sarha Osbourne aan een natuurlijke dood overleden, in de gevangenis, zonder proces. Velen waren ziek geworden in de gevangenis.
[bewerk] Executies
Een serie executies begon op 10 juli 1692 en eindigde op 19 oktober 1692. In deze periode werden 19 mensen opgehangen, onder wie een agent die weigerde om nog meer mensen beschuldigd van hekserij op te sluiten. Onder de 19 slachtoffers bevonden zich zes mannen. De meerderheid van de slachoffers waren arme vrouwen die te oud waren om kinderen te baren.
Er was slechts één executie die niet door ophanging gebeurde, namelijk die van Giles Cory, een 80 jarige landbouwer uit het uiteinde van zuid-oost Salem. Hij weigerde schuldig/onschuldig te pleiten. De wet voorzag in de toepassing van marteling, die gebeurde door middel van een plank die op het lichaam van het slachtoffer gelegd werd; op die plank werden zware stenen gestapeld. Na twee dagen stierf Cory door het gewicht op zijn lichaam, echter zonder schuld/onschuld te pleiten.
[bewerk] Materieel gewin voor de staat
Men hoopte dat men door het niet pleiten van schuld/onschuld kon voorkomen dat bezittingen werden geconfisceerd door de staat. Immers de bezittingen van veroordeelde heksen werden vaak geconfisceerd door de staat, net zoals de bezittingen van beschuldigden maar niet veroordeelden al voor het proces werden geconfisceerd.
[bewerk] In de dood nog geen rust
Zelfs niet in de dood werden de beschuldigde heksen vrede en respect gegund. Als veroordeelde heksen werden ze geëxcommuniceerd door de kerk, en er vond dan ook geen behoorlijke begrafenis naar de gewoontes van die tijd plaats. Zodra de dode lichamen van de beschuldigden naar beneden werden gehaald, werden ze in ondiepe graven gegooid zonder grafrede, een grove belediging voor de nabestaande van die tijd.
[bewerk] Het einde
De heksenjacht en de processen eindigden in januari 1693. De mensen die al in de gevangenis zaten op beschuldiging van hekserij werden nog niet meteen vrijgelaten. Het duurde tot mei 1693 voor zij allen tegelijk vrijgelaten werden. Het artikel dat Increase Mather publiceerde op 3 oktober 1692 stelde dat er beter tien heksen zouden kunnen ontsnappen tegenover dat er één persoon onschuldig verordeeld werd. Op 3 oktober 1692 sloeg dit artikel in als een bom. Het luidde het begin van het einde in van de invloed dat het Puriteinse geloof had op het beleid van New England.
Als een gevolg van de heksenprocessen werd een nieuw systeem van bestuur en rechtspraak ingesteld in 1695. Alle vorige wetten vervielen en nieuwe wetten werden van kracht. "Alle oordelen die onder het oude systeem vallen, zijn vervallen en dienen vergeten te worden" was één van die nieuwe wetten.
Maar vele afstamelingen van de mensen die onterecht wereden opgehangen zochten nog steeds naar een manier om dit te verwerken, en naar gerechtigheid. Ze waren het niet eens met die wet die stelde, dat men de gevolgen van de oude wet maar moet vergeten. Een veelvoud aan petities werden ingediend tussen 1692 en 1711, met de eis dat men een geldelijke vergoeding zou krijgen voor de onrechtvaardige veroordelingen. Op 17 december 1711 wordt er een bedrag van 578 pounds en 12 shillings uitgekeerd om te verdelen onder diegenen die de processen overleefden en onder de families van de veroordeelden.
In 1954 waren nog niet alle veroordeelden van heksenrij gezuiverd van blaam. De afstammelingen van diegenen die valselijk beschuldigd waren, eisten van de General Court dat ook hun naam gezuiverd zou worden. In 1954 werd een wet van kracht die verklaarde dat alle van hekserij beschuldigden en wegens hekserij veroordeelden vrij van schuld zijn.
