Flanagan
Flanagan is een film uit 1975 van de Nederlandse regisseur Adriaan Ditvoorst.
Door gebrek commercieel succes kon Ditvoorst pas in 1975 weer een tweede lange speelfilm maken. De filmmaker besloot nu eieren voor zijn geld te kiezen en een film te maken die meer voldeed aan de eisen van het grote bioscooppubliek. Samen met producent Matthijs van Hijeningen verfilmde hij Flanagan, de roman van Tim Krabbé. Hoewel Flanagan een simpel en zeer makkelijk te volgen verhaal heeft en deze film, als enige van Ditvoorst, geen absurdisme of surrealisme heeft, was ook Flanagan geen succes.
Het verhaal gaat over de crimineel Robert Flanagan die na 8 jaar uit de gevangenis terugkeert om het geld van zijn broer terug te eisen. Samen met zijn broer heeft hij in 8 jaar terug een bank overvallen, zijn broer liet hem echter in de steek en ging ervandoor met het geld. Flanagan gaat naar zijn ouderlijk huis en gaat daar de strijd aan met zijn broer. Aanvankelijk draait Flanagan’s stroop toch alleen om geld, maar uiteindelijk gaat wraak een veel grote motief spelen. Flanagan maakt zich geen zorgen meer om geld, hij denkt alleen nog maar aan wraak. Hij verraadt zijn eigen vriendin, geeft het geld aan de politie en wordt uiteindelijk zelf door zijn eigen moeder neergeschoten. Zijn broer eindigt in de gevangenis.
Flanagan is een film met veel knappe dialogen en interessant verhaal: een verhaal dat gebaseerd is op het thema van Kaïn en Abel uit de Bijbel. Voor Ditvoorst was het verhaal veel meer dan dat, het was voor hem heel persoonlijk want hij had zelf een mislukte haatrelatie met zijn broer. Ook gebruikt Ditvoorst het verhaal om kritiek te uiten op de bourgeoisie. Het hoofdpersonage komt uit een aristocratisch milieu en rekent in de film af met de hebzucht en corruptheid van de adel. De film heeft mooie muziek en prachtige beelden. Vooral het gebruik van decors en locaties, maakt de film heel interessant. De decors zijn weelderig en vol klassieke kunst. Ditvoorst maakte opnames in Paleis van Justitie in Brussel en op verschillende kastelen. De locaties vormen een belangrijk onderdeel in het verhaal en zijn eigenlijk ook een soort acteurs, zij geven de emoties van de personages weer.
Flanagan werd geen succes: de film was veel te theatraal en verouderd. De meeste scènes spelen zich binnenshuis af, het verhaal wordt teveel verteld door dialogen, er wordt teveel in gepraat en het acteerwerk is teveel met grote gebaren en verheven stemgeluid. Dit is op zich niet slecht, maar het is gewoon meer een toneelstuk dan een film. De film bevat, voor een misdaadfilm, heel weinig actie en is eigenlijk te stijf en te braaf. Het tempo is te traag en er zitten teveel onnodige scènes in. Het gevolg is dat eigenlijk alle spanning wordt weggenomen. Toch bevat de film nog genoeg geniale scènes die het talent van Ditvoorst laten zien, het meest geslaagd zijn de flashback van Flangan’s jeugd, toen hij nog bevriend was met zijn broertje, en de sterfscène van de vader van Flanagan. Deze scènes maken de film het kijken meer dan waard.
