Cryonisme
Cryonisme (in het Engels: Cryonics) is een wetenschappelijk experiment, waarbij mensen die klinisch dood zijn, worden ingevroren. De lichamen worden in vloeibare stikstof ( minus 196° C) gelegd, hun lichaam blijft daardoor in principe onbeperkt houdbaar. Mensen die zich in laten vriezen, hopen dat de wetenschap zich in de toekomst zo ver ontwikkelt dat ze na ontdooien weer tot leven kunnen worden gewekt én genezen kunnen worden van de ziekte waaraan ze zijn overleden. Cryonics is experimenteel, er is dus geen enkele garantie dat het tot leven wekken ooit zal lukken. De belangrijkste reden om voor invriezen te kiezen, is omdat mensen benieuwd zijn hoe de wereld er over pakweg 200 jaar uitziet.
Inhoud |
[bewerk] Cryonisten en cryonauten
Mensen die na hun dood ingevroren willen worden, noemen we cryonisten. Mensen die al ingevroren zijn, heten cryonauten. Bedrijven die zich bezighouden met cryonisme – bedrijven waar mensen zich in kunnen laten vriezen – spreken meestal van patiënten. In Europa is cryonisme nog niet zo populair – het aantal cryonisten in Nederland is op de vingers van twee handen te tellen. In Amerika is cryonisme wel bekend, hier zijn ook de bedrijven gevestigd waar mensen zich in kunnen laten vriezen.
[bewerk] Identiteit behouden
Mensen die zich in laten vriezen, zijn klinisch dood. Hun hart is gestopt met kloppen, maar de hersenen mogen niet afsterven. Cryonisten gaan er van uit dat de persoon (persoonlijkheid, karakter, kennis) zich in de hersenen bevindt. Zijn de hersenen eenmaal afgestorven, dan heeft invriezen weinig zin. Om cryonisme een kans van slagen te geven, moet zo snel mogelijk na het overlijden de invriesprocedure gestart worden. Niet alleen de hersenen mogen niet afsterven, het lichaam zelf moet ook (enigszins) intact zijn. Een lichaam dat zwaar beschadigd is door bijvoorbeeld een ongeluk of een brand kan niet meer worden ingevroren. De patiënt kan – denken de cryonisten – na ontvriezing weer verder leven. Op dit moment kan geen enkel lichaam straffeloos worden bevroren en ontdooid. Al direct bij het invriezen ontstaat weefselschade, de cryonisten gaan er echter van uit dat de medische wetenschap op termijn ook die schade kan herstellen.
[bewerk] Geschiedenis
In 1964 publiceerde Robert Ettinger het boek 'The Prospect of Immortality', in het Nederlands vertaald als 'De Diepvriesmens'. Dit boek betekende het begin van de cryonisme beweging. In het boek legt Ettinger uit waarom crynonisme kan werken, om zijn bewering te staven haalt hij verschillende experimenten aan en wijst hij op het feit dat sommige insecten en lagere diersoorten zich tijdens de wintermaanden invriezen en spontaan ontdooien in de lente. Het blijkt dat deze organismen hun eigen antivries aanmaken: glycerol. Ettinger was voor het eerst op het idee gekomen door een science fiction verhaal uit zijn jeugd, 'The Jameson Satellite' van Neil R. Jones uit 1931. In dit verhaal wordt iemand die is ingevroren na miljoenen jaren tot leven gewekt door buitenaardse wezens. Ettinger schrijft vervolgens zelf een science-fiction verhaal: 'The Penultimate Trump' (1948), hierin figureren geen buitenaardse wezens maar toekomstige wetenschappers. Die boek wordt gevolgd door het semi-wetenschappelijke boek ‘De Diepvriesmens’ dat nu beschouwd wordt als de bijbel der cryonisten.
[bewerk] Cryonisme providers
In 1965 werd de eerste Cryonics Service Provider opgericht: de Cryonics Society of New York (CSNY), gevolgd door de Cryonics Society of Michigan (CSM) en de Cryonics Society of California (CSC) in 1966. Het was de CSC die in 1967 de eerste cryonaut invroor: James H. Bedford, een hoogleraar psychologie. Na Bedford volgden nog zes mensen. Helaas, door chronisch geldgebrek kwam het CSC in de problemen, het vloeibaare stikstof werd niet op peil gehouden, waardoor de ingevroren lichamen gingen rotten. In 1972 wordt het bedrijf Alcor opgericht door twee oud-leden van CSC. Alcor handelt professioneler dan zijn voorgangers en bouwt een reputatie op dat ze op wetenschappelijk verantwoorde wijze te werk gaan. In de jaren ’70 verschijnen er meer bedrijven die zich met cryonisme gaan bezighouden, zoals het Cryonics Institute (1976) en de American Cryonics Society. Uit deze laatste organisatie komt TransTime voort, de eerste commerciële provider. Cryonics was - en is nog steeds - voornamelijk een Amerikaanse aangelegenheid. In 2001 wordt de European Cryonics Support Group opgericht, zodat ook Europeanen lid kunnen worden van Alcor. In Europa zijn op dit moment – 2006 - alleen het Cryonics Institute en Alcor providers van betekenis.
[bewerk] Procedure
Zodra een arts de dood heeft geconstateerd, wordt de patiënt aangesloten op een hart-long machine om de circulatie van het bloed en zuurstof weer op gang te brengen, zo wordt voorkomen dat hersencellen afsterven. Zodra de circulatie weer op gang is, wordt begonnen met het toedienen van heparine, een anti-stollingsmiddel. Ondertussen wordt begonnen met het koelen door de patiënt in ijs in te pakken. Verder wordt het bloed vervangen door een oplossing om het lichaam en de verschillende organen zo goed mogelijk te conserveren. Als de patiënt gekoeld is tot 0 oC wordt het tijdelijke middel vervangen door een soort antivriesmiddel. De patiënt wordt verder afgekoeld tot de temperatuur van vloeibaar stikstof (-196 oC).
Dit bevriezen moet heel langzaam gebeuren om schade zoveel mogelijk te beperken. Na invriezen wordt de patiënt opgeslagen in een zogenaamde 'dewar', een soort thermosfles die gevuld wordt met vloeibaar stikstof. Omdat de stikstof verdampt moet het geregeld worden aangevuld. In de meeste gevallen worden patiënten in z’n geheel ingevroren, maar ook alleen het invriezen van het hoofd is mogelijk. Mensen die dit laten doen, gaan er vanuit dat de wetenschap op termijn zo ver is dat het lichaam weer kan aangroeien.
[bewerk] Kosten en risico’s
Invriezen kost tussen de 80.000 en 200.000 dollar. Cryonisten sluiten vrijwel altijd een levensverzekering af, die op termijn de kosten moet dekken. Het is helemaal niet zeker dat het lichaam ooit zonder schade ontdooid kan worden. Alleen al bij het invriezen zelf worden cellen beschadigd – net als bij het ontdooien. Is de cryonaut eenmaal ontdooid, dan is het weer niet zeker dat hij of zij tot leven gewekt kan worden. Daar komt nog bij dat een lichaam door fouten tussentijds kan ontdooien, waardoor het hele proces voor niets is geweest. Cryonisten zijn zich bewust van die risico’s, maar ze zeggen: beter een kleine kans dan helemaal geen kans.
