Epicurus

E Vicipaedia

Translatio huius paginae infecta est. Redde vel rescribe si possis.

Epicurus

Epicurus (Graece: Επίκουρος; natus 342 aut 341 a.C.n., mortuus 271 aut 270 a.C.n.), philosophus Graecus, investigator naturae rerum et praeceptor beatitudinis humanae.

Plus 300 opera scripsit, quorum tamen solum fragmenti adhuc manserunt. Fons magni valoris informationis de vita et philosophia Epicuri est liber scriptoris Diogeni Laertii, in quem librem inter alia inclusae sunt epistulae (agonalis ad Idomeneum; ad Herodotum, de physica; ad Pythoclem, de phaenomenis caelestibus; ad Menoeceum, de ethica) et Kyriai doxai (Ratae sententiae) philosophi illius.

[recensere] Vita Epicuri

E libro Diogeni Laertii, Atheniensis Epicurus, filius Neocli et Chaerestratae, ad 18 aetatis suae annos in Samo habitabat. Postquam 12 aut 14 agebat annos, philosophia illam attraxit. Annos 18 natus, Athenas migravit. Cum post mortem Alexandri Magni Athenienses pulsi fuerunt ex Samo, Epicurus ad patrem suum avectus est Colophonem, ubi non nihil temporis colebat et discipulos congregavit. Annos 32 natus, vir ille condidit scholam philosophicam suam, initio Mitylenis et Lampsaci, dein Athenis locatam, in quam urbem Epicurus circa 306 a.C.n. rediit et ad mortem suam ibi habitabat.

[recensere] Philosophia Epicuri

Illa philosophia Kepos (hortus) appellatur, cum Epicureorum conventiculum in horto Epicuri erat.

[recensere] De rerum natura

Epicurus docet universum non creatum ex nihilo sed progenitum est ex effectu materiae:

NULLAM REM E NIHILO GIGNI DIVINITUS UMQUAM.

(T. Lucretii Liber I / 150)

Genitores omnium rerum PRIMORDIA (atomoi) sunt. Primordia sive corpora minima simplicissima et inconspecta movent per INANE (chora), et eius moventia format et reformat omnis materiam.

Inane infinitum spatium vacuum est quod comprendet et penetrat mundi et omnia res.

Tertium non datur.

OMNIS UT EST IGITUR PER SE NATURA DUABUS

CONSTITIT IN REBUS; NAM CORPORA SUNT ET INANE,
HAEC IN QUO SITA SUNT ET QUA DIVERSA MOVETUR.

(T. Lucretii Liber I / 419 - 421)

Minima stella est terra quasi granulum sabuli in arena immensa mundi, magnusque numerus habitatum terrarum.

NUNC ET SEMINIBUS SEI TANTA EST COPIA, QUANTAM
ENUMERARE SETAS ANIMANTUM NON QUEAT OMNIS,
... NECESSE EST CONFITEARE
ESSE ALIOS ALIIS TERRARUM IN PARTIBUS ORBIS
ET VARIAS HOMINUM GENTIS ET SAECLA FERARUM.

(T. Lucetii Liber II/ 1070 - 1076)

Ergo permagnus error religioque damnosa sunt timor deorum, spes remunerationis eorum poenaeque peccatorum. Itaque sunt animarum vani terrores.

Beati et sereni sunt dei. In loco remoto habitant nil agitatio mundi tanget illos.

NAM PRO SANCTA DEUM TRANQUILLA PECTORA PACE
QUAE PLACIDUM DEGUNT AEVOM VITAMQUE SERENAM,
QUIS REGERE INMENSI SUMMAM...
...EXERCENS TELUM, QUOD SAEPE NOCENTES
PRAETERIT EXANIMATQUE INDIGNOS INQUE MERENTES?

(T. Lucretii Liber II, 1093-1095, 1103-1104)

Deorum exemplum seque beatitudinis et tranquillae serenitatis: ataraxia!

[recensere] Kyriai doxai

Kyriai doxai (Ratae sententiae) quadraginta doctrinarum principarum sunt.

Haec sunt quatuor doctrinae summae ordinis (Tetrapharmakos):

I. Nihil ad nos est pavor deorum.
Illi beatissimi sunt nec mundum occupant.

II. Nihil ad nos est pavor mortis.
Anima cum corpore moritur; quae cum ita est aut homo adest morsque abest aut mors adest homoque abest.

NIL IGITUR MORS EST AD NOS NEQUE PERTINET HILUM
QUANDOQUIDEM NATURA ANIMI MORTALIS HABETUR;
ET VELUT ANTE ACTO NIL TEMPORE SENSIMUS AEGRI...
SIC, UBI NON ERIMUS, CUM CORPORIS ATQUE ANIMAI
DISCIDIUM FUERIT, QUIBUS E SUMUS UNITER APTI,
SCILICET HAUD NOBIS QUICQUAM, QUI NON ERIMUS TUM,
ACCIDERE OMNIO POTERIT SENSUMQUE MOVERE,
NON SI TERRA MARI MISCEBITUR ET MARE CAELO.

(T. Lucretii liber III 830-832, 838-842)

III. Nihil ad nos est pavor dolorum.
Animus dolorem dominat auxilio beatitudinis tranquillitatisque mentis.

IV. Beatitudo laetus domitus pavoris doloris cupidinisque est.

Itaque videte ut philosophia Epicuri similis est Buddhismi.

[recensere] Dicta Epicuri

Naturam contemplans ad infinitum et aeternum accedis,
praeteritum preasentiam futurumque despicis.

Numquam vulgum placere laborabo, nam quod placet illis non studevi, et quod acquisi non placet illis.

(quidquid sequitur)

[recensere] Glossae

Me pinguem et nitidum bene curata cute vises, cum ridere voles Epicuri de grege porcum.

(Q. Horatius Flaccus, epistularum I,4)

...E io:"Maestro, quai son quelle genti
che, seppellite dentro da quell' arche,
si fan sentir con li sospir dolenti?"
Ed elli a me: "Qui son li eresiarche
coi lor seguaci, d' ogni sètta, e molto
piú che non credi son le tombe carce..."

...Ed elli a me: "Tutti saran serrati
quando di Iosafàt qui torneranno
coi corpi che là su hanno lasciati.
Suo cimitero da questa parte hanno
con Epicuro tutt' i suoi seguaci,
che l' anima col corpo morta fanno..."

(Dante, Commedia, Inferno IX 124-129; X 10-15 - in sexto circulo inferni -)

Ed è cosa manifesta, che non ponea felicità più che dolore nel mangiare, bere, posare e generare, ma in non sentir fame, né sete, né fatica, né libidine. Da qua considera qual sia secondo noi la perfezion de la constanza: non già in questo che l'arbore non si fracasse, rompa o pieghe; ma in questo che né manco si muova: alla cui similitudine costui tien fisso il spirto, senso ed intelletto, là dove non ha sentimento di tempestosi insulti. ...Questo che dite comportare è parte di constanza e non è la virtude intiera; ma questo che dico fortemente comportare ed Epicuro disse non sentire. La qual privazion di senso è caggionata da quel che tutto è stato absorto dalla cura della virtude, vero bene e felicitade.

(Iordanus Brunus, De gli eroici furori, pars I, dialogus quintus)

Lob Epicur’s.— Die Weisheit ist um keinen Schritt über Epikur hinausgekommen — und oftmals viele tausend Schritt hinter ihn zurück.

(Fridericus Nietzsche, Nachgelassene Schriften)

Epikur.- Ja, ich bin stolz darauf, den Charakter Epikur's anders zu empfinden, als irgend Jemand vielleicht, und bei Allem, was ich von ihm höre und lese, das Glück des Nachmittags des Alterthums zu geniessen: - ich sehe sein Auge auf ein weites weissliches Meer blicken, über Uferfelsen hin, auf denen die Sonne liegt, während grosses und kleines Gethier in ihrem Lichte spielt, sicher und ruhig wie diess Licht und jenes Auge selber. Solch ein Glück hat nur ein fortwährend Leidender erfinden können, das Glück eines Auges, vor dem das Meer des Daseins stille geworden ist, und das nun an seiner Oberfläche und an dieser bunten, zarten, schaudernden Meeres-Haut sich nicht mehr satt sehen kann: es gab nie zuvor eine solche Bescheidenheit der Wollust.

(Fridericus Nietzsche, Die fröhliche Wissenschaft, Pars I)