نسبیت عام
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نسبیت عام نظریه‌ایست دربارهٔ فرم هندسی فضا-زمانِ نیروی گرانش که در سال ۱۹۱۵ توسط اینشتین مطرح شد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] اصول نسبيت عام
[ویرایش] نسبیت عام چگونه به وجود آمد
اینشتین پیش خود فکر کرد ما چهار آسانسور داریم یک آسانسور در زمین و در حالت سکون که در این حالت فرد درون آن ایستاده به نظر می رسد آسانسور در در زمین و در حال سقوط فرد درون آن معلق است آسانسور سه در فضای بیکران و در حال سکون که فرد درون آن مانند حالت قبل معلق است و آسانسور چهار که در فضایی بیکران و با سرعت نزدیک به در فضا حرکت می کند در آسانسور چهار که رو به بالا حرکت می کند فرد درون آن کاملا حس ایستادن دارد و نور درون آن طبق نسبیت خاص خمیده می شود پس آسانسور در حال سکون نیز در زمین باید نور را خمیده کند ولی چون جاذبه اش کم است ای مقدار به وضوح دیده نمی شود پس در ستاره نوترونی فرد نور را خمیده و می تواند پشت سر خود را نیز ببیند زرا نور کل ستاره را دور می زند
[ویرایش] اصل ماخ
توزيع ماده چگونگی هندسه را تعيين می‌کند. ماده تعيين می‌کند که فضا چگونه خميده شود و فضا تعيين می‌کند که ماده چگونه حرکت کند.
[ویرایش] اصل هم ارزی
حرکت يک ذره آزمون گرانشی در يک ميدان گرانشی مستقل از جرم و ترکيب آن است.
يعنی صرفاً به وسيله شتاب می‌توان گرانش را به طور موضعی حذف کرد.
[ویرایش] اصل هموردايی عام
تمام ناظرين اعم از لخت و غير لخت هم ارزند.
[ویرایش] اصل کمينه جفتيدگی گرانشی
اين اصل چگونگی گذار از نسبيت خاص به عام را بيان می‌کند.
هنگام گذار از نسبيت خاص به نسبيت عام نيازی به افزودن جملات غير ضروری به معادلات نسبيت خاص نمی‌باشد.
[ویرایش] اصل همخوانی
نظريه نسبيت عام در حالت‌های حدی به گرانش نيوتنی و نسبيت خاص تبديل می‌شود.
[ویرایش] جستارهای وابسته
- نسبیت خاص
- اصل نسبیت، اصل موضوع دیگر نظریهٔ نسبیت خاص
- برابری جرم و انرژی
