Ελισάβετ Μπάτορι
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Ελισάβετ Μπάτορι (7 Αυγούστου 1560 - 21 Αυγούστου 1614 - Erzsébet Báthory στα ουγγρικά, Alžbeta Bátoriová-Nádašdy στα σλοβακικά) ήταν Κόμισσα της Ουγγαρίας, η επονομαζόμενη "Αιματοβαμμένη Κυρία του Καχτίτς", η μεγαλύτερη δολοφόνος γυναικών στην ιστορία της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Θύματα
Το μεγαλύτερο μέρος του βίου της το πέρασε στο κάστρο του Čachtice , στη σημερινή Σλοβακία, όπου μαζί με 4 συνενόχους βασάνιζε και σκότωνε νέες γυναίκες. Τα θύματά της κυμαίνονται, ανάλογα με τις πηγές, από 20 σε 2.000.
[Επεξεργασία] Γάμος και απόκτηση του κάστρου
Το 1575, παντρεύτηκε τον στρατιωτικό Nádasdy , ο οποίος το 1578 έγινε διοικητής των στρατευμάτων της Ουγγαρίας και υπήρξε φόβος και τρόμος των Τούρκων. Ως γαμήλιο δώρο έδωσε στην Ελισάβετ το κάστρο Čachtice, που βρίσκεται στα Καρπάθια, κοντά στο Trenčín, στη σημερινή Σλοβακία. Το κάστρο αγοράστηκε από το σύζυγο της Ελισάβετ το 1602, ενώ ως τότε αποτελούσε κατοχή του Ροδόλφου Β΄. Η Ελισάβετ είχε 5 παιδιά, εκ των οποίων τα 2 πέθαναν πρόωρα. Ο σύζυγός της πέθανε δολοφονημένος από μια πόρνη στο Βουκουρέστι, το 1602 ή το 1604.
[Επεξεργασία] Η εγκληματική της δράση
Είναι άγνωστο το πότε ξεκίνησε η Ελισάβετ να σκοτώνει γυναίκες. Αν όντως τις σκότωνε — κάτι που δεν αποδείχθηκε ποτέ — θα πρέπει να έγινε ανάμεσα στο 1585 και 1610. Τόσο ο σύζυγός της όσο και οι συγγενείς της γνώριζαν για τη σαδιστική της τάση, αλλά δεν μεσολάβησαν. Οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω από το κάστρο τη μισούσαν τόσο πολύ, ώστε η Ελισάβετ έβγαινε μόνο με συνοδεία ένοπλης φρουράς. Επίσης, βασάνισε μερικές κοπέλες στην κατοικία της στο Sárvár και Keresztúr. Τα θύματά της ήταν μόνο γυναίκες, οι οποίες στέλνονταν στο κάστρο της από τους γονείς της με σκοπό να τις μάθει τη συμπεριφορά των ευγενών. Σύντομα, οι φήμες περιτριγύριζαν το βασίλειο της Ουγγαρίας για βασανιστήρια και φόνους. Έτσι με τη βοήθεια των συνενόχων της, η Ελισάβετ έκανε απαγωγές κοριτσιών και μάλιστα κατώτερων τάξεων. Καταγόταν από οικογένεια ευγενών. Γι' αυτό όταν συνελήφθη έπειτα από παράπονα για κραυγές που ακούγονταν από το κάστρο της και εισβολή του απεσταλμένου του Ματθία Β' σε αυτό, στις 29 Δεκεμβρίου 1610, δεν εκτελέστηκε.
[Επεξεργασία] Συνένοχοι
Οι συνένοχοί της ήταν οι Dorottya Szentes (Dorota Sentéšová), János Ujváry - Fickó (Ján Ujvári), Ilona Jó και Katarína Benická (Katalin Benick). Εκτός από την Katarína (της οποίας η ενοχή δεν μπόρεσε να αποδειχθεί), όλοι οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν στην πυρά στην Bytča στις 7 Ιανουαρίου 1611. Είχαν ομολογήσει και καταθέσει εναντίον της Báthory έπειτα από βασανιστήρια, στα οποία υπεβλήθησαν από τον επικεφαλής της ανακριτικής έρευνας, Thurzo.
[Επεξεργασία] Το τέλος
Με το που ανακάλυψαν την Ελισάβετ (πιάστηκε επ' αυτοφώρω να βασανίζει νεαρές κοπέλες στον πύργο της), την έκλεισαν σε αποχωρητήριο του κάστρου, το 1610, όπου και πέθανε, το 1614. Περισσότερα από 300 άτομα ανακρίθηκαν στην περίοδο 1611 - 1614. Ποτέ δε διεξήχθη κάποια τακτική δίκη και η υπόθεση παρέμεινε ανοικτή, καθώς οι ευγενείς εθελοτυφλούσαν, επειδή δεν ήθελαν να συγκρουστούν με την αιμοδιψή κόμησσα και τους συγγενείς της. Οι κατηγορίες εναντίον της για σατανισμό και ότι έπινε το αίμα των θυμάτων της απορρίπτονται σήμερα, παρόλο που το όνομά της έγινε θρύλος και ταυτίστηκε με μακάβρια και εξωπραγματικά γεγονότα. Φαίνεται ότι αυτά ήταν υπερβολές.
[Επεξεργασία] Κίνητρα
Πολλοί πιστεύουν ότι η τάση της να σκοτώνει προερχόταν από τον οικογενειακό της κύκλο, καθώς οι συγγενείς ήταν διαβόητοι για την κτηνώδη συμπεριφορά τους. Φαίνεται ότι έπασχαν από ψυχωτικές ασθένειες.
[Επεξεργασία] Θρύλοι
Υπάρχουν κάποιοι θρύλοι των οποίων η αλήθεια δεν μπορεί να αποδειχθεί. Τέτοιοι θρύλοι είναι:
- Η επινόηση μιας μηχανής βασανιστηρίων από το σύζυγό της, με ασημένιες τσιμπίδες σαν νύχια, που δένονταν σε μαστίγιο και μπορούσαν να σχίσουν τη σάρκα των θυμάτων.
- Η συνεργασία της με σατανιστές.
- Το ότι λουζόταν στο αίμα των θυμάτων της και το έπινε, για να γίνει ομορφότερη.
- Ότι πιθανότατα ήταν αμφισεξουαλική ή λεσβία, γι' αυτό και σκότωνε μόνο νεαρές γυναίκες.
