Tintín
De Uiquipedia
Tintin ye’l personaxe principal de les Les Aventures de Tintin, escrites y dibuxaes por Georges Remi, más conocíu baxo'l nome d'Hergé.
Tabla de conteníos |
[editar] Evolución
Paez qu'Hergé bautizó al so personaxe n'homenaxe al álbum de Benjamin Rabier escritu en collaboración con Fred Isly, Tintin lutin (1897), el grafismu ta inspiráu nun personaxe d'esti álbum (Onésime, que lleva pantalones de golf y un tupé).
El so famosu mechón rebelde apaez nuna viñeta de Tintin au pays des Soviets. Hergé decidirá conservar esi rasgu físicu que fai al héroe tan reconocible.
La so edá ye abondo difícil de determinar. Nun ye un adolescente, pero tampoco un adultu. Aunque se presenta como periodista, enxamás practica'l so oficiu, a nun ser cuando fai el so reportaxe sobre la Rusia comunista en Tintin au pays des Soviets.
Tintín apaez por primera vez en Le Petit Vingtième, suplementu infantil del diariu belga Le Vingtième Siècle el 10 de xineru de 1929.
Paez que Tintín nun tien ninguna familia. El so únicu compañeru ye'l so perru blancu Milú, pero a partir del novenu álbum, Le Crabe aux pinces d'or, lu acompañará tamién el capitán Haddock y ocasionalmente otros personaxes secundarios, como'l profesor Tornasol, Bianca Castafiore o los hermanos Dupondt y Dumondt. Hasta Au pays de l'or noir, el protagonista vive col so perru nun pisu asitiáu nel númberu 26 de la rue du Labrador, nuna ciudá mal definida aunque a toes lluces se trata de Bruseles. A partir del álbum citáu treslládase al castiellu de Moulinsart, residencia del capitán Haddock.
[editar] Descripción
Tintín ye mozu, roxu y baxo y tien un característicu tupé. Como suel pasar colos personaxes de cómic, Tintín apenes camuda'l so aspectu a lo llargo de los años. Dende 1929 hasta 1976 caltendrá la so fachenda xuvenil y la so vestimenta variará poco. Sólo na última de les sos aventures asoleyaes, Tintin et les 'Pícaros']] cambiará los sos bombachos por unos pantalones campana, más a la moda. No tocante al so carácter, encarna la perfecha bondá, nun fuma, nun bebe a nun ser en contaes ocasiones más que agua y nun paez tener interés algunu pol sexu. Nun tien ninguna afición en particular nin practica ningún deporte, aunque-y presten los paseos pela naturaleza y en delles ocasiones vémoslu facer ximnasia casera y depués yoga. Ye bien intelixente y inxeniosu, tien abonda más fuerza física de la qu'aparenta, una gran facilidá pa los idiomas y sabe conducir toa clase de vehículos, incluyíos aviones y carros de combate. Tamién ye un buen tirador. Ye bien sensible ante la inxusticia y capaz de sacrificase por ayudar a los débiles. En Tintin au Tibet un lama dirá que tien el "corazón puru".
[editar] Les muyeres nos álbumes de Tintin
Nun se-y conoz relación afectiva con moces (poco corriente pa un héroe xoven), que per otru llaú tan poco representaes nes aventures. Les muyeres presentes nos álbumes son mayormente d’edá avanzada y caricaturesques (como Bianca Castafiore, o la muyer del xeneral Alcazar). El so meyor amigu ye'l capitán Haddock.
Les relaciones que Tintín tien con otros personaxes masculinos (especialmente Haddock y Tchang, pero tamién el Profesor Tornasol, los Dupondt y el xoven indiu Zorrino fain dicir a dellos estudiosos que Tintín yera homosexual, pero esta afirmación ye bien subxetiva. Entrugáu por esti asuntu, Hergé explica que, pa él, les aventures de Tintín cuenten simplemente histories d'amistá masculina, y que les relaciones amoroses nun atopaben allí el so llugar. Ye verdá que la mayoría de los personaxes de les historietes d'Hergé nun paecen tener ninguna vida afectiva o sexual, y qu'eso nun ye únicamente nel casu de Tintín.
El meyor amigu de Tintín ye Tchang Tchong Yen, un adolescente chinu al que conoz en Le Lotus Bleu, la so quinta aventura. Nesto sí que ye un alter ego d'Hergé, yá que Tchang ta basáu nun amigu real del autor, igualmente separtáu dél por delles circunstancies.
[editar] ¿Una ideoloxía en Tintín?
Aunque'l primer álbum de Tintín, Tintin au pays des Soviets ye claramente anti-comunista, ye difícil detectar una ideoloxía clara nel ensamu de les aventures del personaxe.
Moralmente, Tintín llucha contra too lo que ta mal, o too lo que-y apez que lo pue ser. Sal en defensa de los débiles y siempre ta dispuestu a perdonar.
Por embargo, suel reprocháse-y a Hergé une visión fondamente racista en Tintin au Congo. Esi puntu de vista amenórgase pasu ente pasu nos álbumes siguientes. Hergé dixo, pa xustificar los estereotipos utilizaos nos sos primeros álbumes, que nun fueren obxetu de mucha investigaciones, y espeyaben sobre manera les creencies populares de la dómina. Darréu l'autor documentarase abondo pa describir con más procuru los países nos que va a desarrollar les aventures.
[editar] Tintín y l'actualidá internacional
En dellos álbumes atopamos referencies más o menos explícites a l'actualidá internacional de la dómina. En Le Lotus Bleu, Hergé dibuxa con gran precisión la ocupación de Manchuria polos xaponeses en 1931. Hergé denuncia aquí vivamente la visión expansionista de Xapón sobre Asia. En L'Oreille cassée, denuncia la guerra del Chaco que tuvo llugar por intereses financieros ente Bolivia y Paraguay: el Gran Chaco conviértese nesti álbum en el Gran Chapo.
Pero al filu de los sos álbumes Hergé tien una manera de describir l'actualidá cada vez más neutra. En efectu, contrariamente a los sos primeros álbumes, onde toma nidiamente posición, en L'Affaire Tournesol, editáu en 1956, en plena Guerra Fría, describe la carrera armamentística que llibren los Estaos Uníos y la URSS, pero ye bien difícil precisar si Hergé toma posición por un campu o por otru. Constátase que Syldavia representa a Occidente, mientres que Borduria y el so xefe Plekszy-Gladz, que s'asemeya abondo a Stalin, fain pensar nel bloque comunista. Y enfin en Au pays de l'or noir atopamos munches referencies implícites al conflictu palestín-israelín.
La muerte d'Hergé dexa ensin terminar la última aventura de Tintín, Tintin et l'Alph'Art.
[editar] Tintín y la llingua asturiana
Asoleyaos pola editorial Aína, nel añu 1988, dos títulos de les aventures de Tintín apaecieron vertíos a la llingua asturiana. Trátase de Stock de Cok (ISBN 84-261-2330-9) y La Islla Prieta (ISBN 84-261-2329-5). L’entamu nun tuvo continuidá. El grafismu de los diálogos foi fechu por Ástur Paredes y la torna foi fecha por X. A. González Riaño y X.I. Llope.
[editar] Los 24 álbumes (en francés)
- Tintin au pays des Soviets (1930)
- Tintin au Congo (1931)
- Tintin en Amérique (1932)
- Les Cigares du pharaon (1934)
- Le Lotus bleu (1936)
- L'Oreille cassée (1937)
- L'Île noire (1938) (Hai edición n’asturianu: La Islla Prieta)
- Le Sceptre d'Ottokar (1939)
- Le Crabe aux pinces d'or (1941)
- L'Étoile mystérieuse (1942)
- Le Secret de la Licorne (1943)
- Le Trésor de Rackham le Rouge (1944)
- Les 7 Boules de cristal (1948)
- Le Temple du Soleil (1949)
- Tintin au pays de l'or noir (1950)
- Objectif Lune (1953)
- On a marché sur la Lune (1954)
- L'Affaire Tournesol (1956)
- Coke en stock (1958) (Hai edición n’asturianu: Stock de Cok)
- Tintin au Tibet (1960)
- Les Bijoux de la Castafiore (1963)
- Vol 714 pour Sydney (1968)
- Tintin et les Picaros (1976)
- Tintin et l'Alph-Art (inacabáu en 1983, 1986, 2004)
[editar] Tintín notros medios
Tintín non sólo apaeció nos álbumes descritos sinon que tamién se convirtió en serie de dibuxos animaos, película de cine, comedia musical y video-xuegu. Igualmente asoleyáronse ediciones especiales coles versiones orixinales, en blanco y negro, nes que se pue apreciar les modificaciones feches nes ediciones definitives de la obra.
