Zbigniew Ziobro

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zbigniew Ziobro ur. 1970

Minister sprawiedliwości
Okres urzędowania	od 31 października 2005 ponownie od 14 lipca 2006
Partia polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Andrzej Kalwas

Zbigniew Ziobro (ur. 18 sierpnia 1970 w Krakowie) – prawnik, poseł na Sejm IV i V kadencji, od 31 października 2005 minister sprawiedliwości w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w Rządzie Jarosława Kaczyńskiego, prokurator generalny Rzeczypospolitej Polskiej.

Dzieciństwo i okres szkolny spędził w Krynicy-Zdroju. W 1994 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odbył aplikację prokuratorską.^{[potrzebny odnośnik]}

Po ukończeniu studiów pracował w organach ścigania, m.in. w Generalnym Inspektoracie Celnym w latach 1998-2000. Następnie był doradcą ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego. Od marca do lipca 2001 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, był jednym z najbliższych współpracowników ministra Lecha Kaczyńskiego. Odszedł z pracy w ministerstwie po zdymisjonowaniu Kaczyńskiego.

W 1997 opracował ekspertyzę prawną zleconą przez klub parlamentarny Akcji Wyborczej Solidarność w sprawie rozstrzygnięcia Prokuratury Wojskowej dotyczącej umorzenia postępowania prowadzonego przeciwko płk. Ryszardowi Kuklińskiemu, skazanemu w PRL na karę śmierci.

W II poł. lat 90. publikował artykuły z zakresu prawa karnego i polityki karnej, m.in. w "Prokuraturze i Prawie", "Rzeczpospolitej", "Gazecie Wyborczej" i "Życiu".

W 1999 roku wraz z Witoldem Gadowskim założył w Krakowie stowarzyszenie "Katon" oraz utworzył Centrum Pomocy Ofiarom Przestępstw, które udziela bezpłatnej pomocy prawnej. Brał też udział przy pracach nad programem "Bezpieczny Kraków", który został przyjęty przez Radę Miasta Krakowa w 1999. Jest autorem projektu nowelizacji Kodeksu karnego zakładającej zaostrzenie kar za najpoważniejsze przestępstwa. Zaangażował się również w działania mające na celu zwiększenie dostępu do zawodów prawniczych.

Od 2001 działacz Prawa i Sprawiedliwości. W tym samym roku został wybrany do Sejmu IV kadencji z okręgu krakowskiego. Zasiadał w komisji śledczej zajmującej się tzw. "Aferą Rywina". Był autorem raportu stwierdzającego, że odpowiedzialność za nieprawidłowości związane z pracami nad nowelizacją Ustawy o Radiofonii i Telewizji ponoszą premier Leszek Miller, wiceminister kultury i szefowa doradców premiera Aleksandra Jakubowska, minister Lech Nikolski, prezes TVP Robert Kwiatkowski oraz sekretarz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Włodzimierz Czarzasty. Zostali oni zaliczeni do tzw. "grupy trzymającej władzę". 24 września 2004 Sejm przyjął ten raport jako ostateczny raport komisji śledczej.