Seryjny morderca

Z Wikipedii

Seryjny morderca – powszechnie używane określenie osoby, która dokonała, w odstępach czasu, co najmniej trzech zabójstw.

Seryjne zabójstwa są popełniane w wyniku patologii charakteru np. dla patologicznej żądzy zupełnego panowania nad ofiarą. Odróżnia to seryjnych morderców od np. zabójców na zlecenie, którzy zabijają w celu osiągnięcia korzyści majątkowych albo terrorystów o motywach politycznych lub ideologicznych.

Spis treści 1 Pochodzenie nazwy 2 Wielokrotni mordercy 3 Przeciętny seryjny morderca 4 Motywy 5 Metoda obrony przed sądem 6 Seryjne morderstwo w polskim prawie 7 Słynni seryjni mordercy 7.1 Polska 7.2 Reszta świata 8 Linki zewnętrzne 9 Bibliografia

[edytuj] Pochodzenie nazwy

Termin "seryjny morderca" wymyślił prawdopodobnie agent FBI Robert Ressler lub dr Robert D. Keppel w latach 70. (jest to sprawą sporną). "Seryjny morderca" stał się popularnym określeniem w dużym stopniu dzięki nagłaśnianym przez media przestępstwom Teda Bundy'ego i Davida Berkowitza ("Syn Sama"), które miały miejsce w połowie dekady.

[edytuj] Wielokrotni mordercy

Dzięki temu terminowi, kryminolodzy mogą odróżniać tych, którzy zabijają kilku ludzi przez dłuższy czas od tych, którzy zabijają kilku ludzi podczas pojedynczego wydarzenia (np. masowego morderstwa). Trzecim typem wielokrotnego mordercy jest tzw. spree killer, czyli "szalony morderca". Wielokrotnym mordercą może więc być:

• seryjny morderca – osoba, która popełniła co najmniej 3 zabójstwa w dłuższym czasie z przerwami między nimi. W czasie tych przerw mordercy wydają się być całkiem normalni. Stan taki amerykańscy psychologowie Hervey Cleckley i Robert Hare nazwali "maską normalności" (ang."mask of sanity"). W tym wypadku dodatkowo mogą, lecz nie muszą mieć miejsca przestępstwa na tle seksualnym.
• masowy morderca – osoba, która popełnia wielokrotne zabójstwa w pojedynczym wydarzeniu i w jednym miejscu. Morderca często popełniają samobójstwo, dlatego wiedza na temat stanu ich psychiki i przyczyn popełnienia przestępstwa często jest tylko spekulowana. Masowi mordercy, którzy zostali ujęci przez policję, czasami twierdzą, że nie pamiętają dobrze całego zdarzenia.
• szalony morderca – popełnia kilkukrotnie zabójstwo w różnych miejscach w czasie od kilku godzin do kilku dni. W przeciwieństwie do seryjnych morderców, nie powracają oni do normalnego zachowania między morderstwami.

Te typy przestępstw zwykle są popełniane przez pojedyncze osoby. Były przykłady we wszystkich trzech kategoriach, że dwóch albo więcej sprawców działał razem. Pisarz Michael Newton twierdzi, że zdarza się to w co trzecim przypadku. Lee Boyd Malvo i John Muhammad, sprawcy ataków snajperskich z okolic miasta Waszyngton, to najlepsze przykłady.

[edytuj] Przeciętny seryjny morderca

Seryjny morderca jest powszechnie postrzegany jako biały mężczyzna między 25 i 35 rokiem życia, co w znacznej mierze pokrywa się w ze statystykami policyjnymi. Jest to jednak spowodowane tym, iż tego typu statystyki prowadzi się głównie w krajach, zamieszkiwanych przede wszystkim przez ludność pochodzenia europejskiego oraz nie notuje się w tych statystykach mniejszości, uznawanych za porachunki mafijne oraz zabójstwa na zlecenie. Także kobiety rzadko występują w tych statystykach. Wyjątkami są np. Aileen Wuornos, Myra Hindley i Elżbieta Batory.

Według badań, przeprowadzonych przez FBI na 36 wielokrotnych mordercach, większość z nich była dziećmi pierworodnymi. W rodzinach połowy z nich, matka wychowywała syna samotnie od jego drugiego roku życia. W 70% rodzin nadużywano alkoholu, a w około 35% także narkotyków. Prawie wszyscy badani byli w dzieciństwie prześladowani fizycznie, psychicznie lub seksualnie. Wielokrotni mordercy jako dzieci znęcali się nad zwierzetami, przynajmniej 60% moczyło swoje łóżka nawet po ukończeniu dwunastego roku życia, a wielu podkładało ogień (np. Otis Toole podpalił dom sąsiada, a Carl Panzram poprawczak, w którym przebywał). Tylko 20% morderców posiadało stałą pracę.

[edytuj] Motywy

Według modelu typologii motywacji Ronalda Holmesa, kryminologa z Uniwersytetu w Louisville, który rozpatruje zjawisko zabójstwa seryjnego przez wyróżnienie motywu wiodącego zbrodni, istnieją 4 podstawowe typy zabójców:

1. Wizjoner (Visionary), np. Anatolij Onoprijenko
2. Misjonarz (Missionary)
3. Hedonista (Hedonistic):
   1. Zabójca z lubieżności (Lust murderer), np. Leszek Pękalski ("Wampir z Bytowa")
   2. Zabójca zorientowany na emocje (Thrill oriented killer), np. Kenneth Bianchi i Angela Buono ("Dusiciele Ze Wzgórz")
   3. Zabójca zorientowany na komfort (Comfort oriented killer), np. dr Harold Shipman ("Doktor Śmierć")
4. Maniak władzy i mocy (Power and control), np. Johna Wayne Gacy.

[edytuj] Metoda obrony przed sądem

Po schwytaniu, seryjni mordercy podczas procesu często wnoszą o złagodzenie kary z powodu ich niepoczytalności podczas popełniania morderstw. Ta droga obrony jest mało skuteczna, jednak czasami pozwala wzbudzić współczucie w członkach składu sędziowskiego lub u przysięgłych.

[edytuj] Seryjne morderstwo w polskim prawie

Pojęcie seryjnego morderstwa nie funkcjonuje w polskim prawie karnym. Ponadto w Polsce morderstwem przez większą część doktryny jest nazywane jedynie zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem, a także popełnione w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępieniem.

W znaczeniu kryminologicznym seryjny morderca jest zawsze recydywistą. Zazwyczaj seryjny morderca odpowiada w warunkach realnego zbiegu przestępstw (tzn. popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu), a czasami w warunkach ciągu przestępstw (odmiany realnego zbiegu przestępstw) – tzn. popełnił przestępstwa w podobny sposob, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok).

[edytuj] Słynni seryjni mordercy

[edytuj] Polska

• Joachim Knychała – słynny "Wampir z Bytomia",
• Julian Koltun
• Zdzisław Marchwicki – znany jako "Wampir z Zagłębia", udowodniono mu 14 morderstw,
• Władysław Mazurkiewicz – ponad 30 ofiar,
• Stanisław Modzelewski – 7 ofiar,
• Lucjan Staniak – zwany "Czerwonym Pająkiem" (ang. "The Red Spider") i "Czerwonym Rozpruwaczem" (ang. "The Red Ripper"), zabił od 6 do 20 kobiet,
• Leszek Pękalski – zabił ponad 17 osób
• Paweł Tuchlin - znany jako "Skorpion", działał w Gdańsku i okolicach na przełomie lat 70 i 80 ubiegłego wieku.

[edytuj] Reszta świata

• Elżbieta Batory (Węgry) – hrabina, zabijająca służące, 20 – 2000 ofiar
• Thug Behram (Indie) – prawie 1000 ofiar
• David Berkowitz (USA) – 6 ofiar
• Ted Bundy (USA) – gwałciciel, ponad 30 ofiar
• Andriej Czikatiło (Rosja) – zabił 52 kobiety i dzieci
• Jeffrey Dahmer (USA) - kanibal i nekrofil, zabijał młodych, czarnoskórych mężczyzn - 17 ofiar
• Karl Denke (Niemcy) – kanibal, rzekomo 30 ofiar
• Luis Alfredo Garavito Cubillos (Kolumbia) – ok. 140 ofiar
• Javed Iqbal (Pakistan) – 100 chłopców
• Hélène Jegado (Francja) – przynajmniej 23 ofiary
• Patrick Kearney (USA) – nekrofil, zabił 28 mężczyzn
• Randy Steven Kraft (USA) – zabił ponad 68 młodych mężczyzn
• Pedro Alonso Lopez (Kolumbia) - ponad 300 ofiar
• Clifford Olson (Kanada) - zabił 11 dzieci
• Anatolij Onoprijenko (Ukraina) – 52 ofiary
• Harold Shipman (Wielka Brytania) – być może prawie 500 ofiar, udowodniono 15
• Yang Xinhai (Chiny) – około 65 ofiar
• John Wayne Gacy (USA) - 33 zabitych młodych mężczyzn i chłopców

[edytuj] Linki zewnętrzne

• "Portret psychologiczny mordercy" w portalu www.zbrodnia.of.pl (pl)
• "Na jakiej glebie wyrosły te krwiożercze chwasty?" (pl)
• Informacje o seryjnych mordercach (pl)
• Seryjni mordercy na CRIME LIBRARY (en)
• "Serial killer hit list - part 1" (en)

Przeczytaj zastrzeżenia dotyczące pojęć prawniczych Portal Prawo

[edytuj] Bibliografia

• Gierowski, J.K.; Szaszkiewicz, M. Osobowość i motywacja sprawców zabójstw. W: J.K. Gierowski i T. Jaskiewicz-Obydzinska (red.), Zabójcy i ich ofiary (s. 35-69). Kraków 2003, Wydawnictwo Instytutu Ekspertyz Sadowych. (pl)
• Gierowski, J.K. Motywacja zabójstw. Kraków 1989, Wydawnictwo Akademii Medyczne. (pl)
• Czerwinski, A., Gradon, K. Seryjni mordercy. Warszawa 2001, Muza S.A. (pl)
• Lane, Brian and Gregg, Wilfred. The New Encyclopedia Of Serial Killers. Headline Book Publishing, 1996. ISBN 0-7472-5361-7 (en)
• Norris, Joel. Serial Killers: The Growing Menace. Arrow Books, 1990. ISBN 0-09-971750-6 (en)
• Schechter, Harold and Everitt, David. The A to Z Encyclopedia of Serial Killers. Pocket Books, 1996. ISBN 0-671-53791-1 (en)