Powstanie Bar-Kochby
Z Wikipedii
 |
| To jest artykuł z cyklu Historia Izraela |
|
Powstanie Bar-Kochby (132-135) - druga wojna żydowsko-rzymska, mająca na celu zrzucenie zwierzchnictwa Cesarstwa Rzymskiego nad prowincją Judeą.
Wodzem powstania, z tytułem "księcia Izraela" (hebr. nasi ha-Jisrael), został Szymon ben Koziba (inaczej Szymon Bar-Kochba), a arcykapłanem jego wuj Eleazar syn Charsoma. Obaj przywódcy wywodzili się z rodu Hasmoneuszy.
Przyczyną wybuchu powstania był zamiar cesarza Hadriana, aby na miejscu Jerozolimy zbudować kolonię rzymską. W wyniku walk Żydzi wyzwolili cały obszar prowincji wraz z Jerozolimą i ruinami Świątyni, w których wznowiono służbę ofiarniczą. W sumie powstańcy zdobyli ok. 50 twierdz oraz ok. 1000 miast i wsi.
Cesarz Hadrian wezwał z Brytanii generała Julisza Sewera oraz Kwintusa Lolliusza Urbikusa, a wojska ściągnięto aż znad Dunaju. Walki były bardzo zaciekłe, a straty rzymian ogromne. Latem 135 roku wojska rzymskie zdołały odbić Jerozolimę, a następnie, po długim oblężeniu, 9 dnia miesiąca Av, zdobyty został ostatni punkt oporu żydowskiego - twierdza Bethar, która była również siedzibą sanhedrynu. Zamordowani zostali niemal wszyscy obrońcy, a pozostałych przy życiu sprzedano jako niewolników.
Po zdławieniu powstania, Hadrian zakazał Żydom mieszkać w obrębie Jerozolimy, przebudował miasto nadając mu nazwę Colonia Aelia Capitolina, oraz zmienił nazwę prowincji z Judei na Palestynę.
