Plan Marita
Z Wikipedii
Plan Marita - niemiecki plan inwazji na Grecję, opracowany i wykonany wiosną 1941 roku. W związku ze sprzeciwem Jugosławii wobec przemarszu wojsk niemieckich przez jej terytorium, plan poddano modyfikacjom. Adolf Hitler postanowił podporządkować sobie siłą także Jugosławię. Dlatego też operację rozciągnięto również na jej teren. Do agresji po stronie Niemiec przyłączyły się także Włochy i Węgry. Atak rozpoczął się 6 kwietnia 1941 roku i zakończył się spektakularnym zwycięstwem państw osi. Jugosławia skapitulowała już 17 kwietnia, natomiast armia grecka, wspomagana przez wojska brytyjskie, poddała się 23 kwietnia. Walki z wycofującymi się Brytyjczykami trwały jednak aż do 29 kwietnia.
Spis treści |
[edytuj] Geneza planu
Tuż po zakończeniu zwycięskiej dla Niemiec kampanii francuskiej, Hitler rozpoczął polityczne i militarne przygotowania do inwazji na Związek Radziecki. W tym celu dążył do podporządkowania sobie krajów Europy południowo-wschodniej, stanowiących naturalne zaplecze dla przyszłego frontu walk. Niebagatelne znaczenie miało także zabezpieczenie dostaw ropy z rumuńskich pól naftowych Ploeszti. Dlatego też wkrótce po podpisaniu 27 września 1940 roku Paktu Trzech, dyplomacja niemiecka zaczęła wywierać naciski na państwa regionu, aby również do niego przystąpiły. W międzyczasie, 28 października, włoski dyktator Benito Mussolini, bez konsultacji z Hitlerem zaatakował z terenu okupowanej Albanii Grecję. Bardzo szybko jednak ofensywa zamieniła się w całkowitą klęskę. 14 listopada siły greckie przeszły do kontrofensywy i odepchnęły armię włoską w głąb terytorium Albanii. Jednocześnie grecki rząd poprosił Wielką Brytanię o pomoc militarną i pozwolił jej na zajęcie Krety. Wobec groźby usadowienia się Brytyjczyków w kontynentalnej Grecji, oraz w celu ratowania włoskiego sojusznika, Hitler wydał rozkaz opracowania planu inwazji na Grecję o kryptonimie Marita.
Jednakże o ataku lądowym nie mogło być mowy, dopóki armia niemiecka nie dostałaby zgody na przemarsz przez terytoria Jugosławii i Bułgarii. Był to kolejny powód, dla którego Hitlerowi zależało na rozciągnięciu Paktu Trzech na kraje Półwyspu Bałkańskiego. Wkrótce do grona sojuszników Niemiec dołączyły Węgry (20 listopada), Rumunia (23 listopada) i Słowacja (24 listopada). Nadal jednak niechętne sygnowaniu paktu pozostawały Bułgaria i Jugosławia.
W końcu, 1 marca 1941 roku rząd bułgarski ugiął się pod naciskami III Rzeszy i wyraził zgodę na przystąpienie do sojuszu, oraz przemarsz wojsk niemieckich. Natychmiast przerzucono do Bułgarii 12. Armię pod dowództwem feldmarszałka Wilhelma Lista, z zamiarem wykorzystania jej w nadchodzącej kampanii greckiej. Jednakże aby ułatwić jej zadanie i ominąć dobrze ufortyfikowaną Linię Metaxasa, osłaniającą Grecję przed atakiem od strony bułgarskiej, należało uzyskać także zgodę Jugosławii na przemarsz przez jej terytorium. książę Paweł (regent jugosłowiański) nadal się jednak wahał i ustąpił dopiero w obliczu niejasnego stanowiska Wielkiej Brytanii, w sprawie pomocy na wypadek niemieckiego ataku. W końcu rząd, po wynegocjowaniu pewnych warunków (dotyczących m.in. rezygnacji Włoch i Niemiec z przemarszu przez Jugosławię), zgodził się przystąpić do Paktu Trzech. Podpisano go 25 marca, pod wpływem ultimatum wystosowanego przez Joachima von Ribbentropa, pomimo niezadowolenia ludności i kół wojskowych, oraz ostrzeżeń ze strony Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Jednakże już 27 marca doszło w Belgradzie do bezkrwawego zamachu stanu, inspirowanego przez brytyjskie SOE, w wyniku którego obalono regencję. Władzę objął niepełnoletni jeszcze król Piotr II Karadziordziewić. Powołano także nowy rząd, który natychmiast zerwał porozumienie z Niemcami, natomiast 1 kwietnia zawarł układ o przyjaźni ze Związkiem Radzieckim. W międzyczasie, 7 marca, zaczęły przybywać do Grecji wojska brytyjskie (W Force pod dowództwem generała Henry'ego Wilsona).
Wobec niepewnej sytuacji politycznej w Jugosławii, oraz pogarszającej się sytuacji włoskiej Grupy Armii Albania, Hitler zdecydował się na zbrojne rozwiązanie. Błyskawicznie opracowano plan inwazji modyfikując plan Marita. Do ataku na Jugosławię wyznaczono 2. Armię generała Maximiliana von Weichsa stacjonującą na terenie Austrii oraz część 12. Armii. W ofensywie wzięły także udział wojska włoskie (2. Armia generała Vittorio Ambrosio) i węgierskie (3. Armia generała Nováka), które to kraje zostały skuszone widmem łatwych zdobyczy terytorialnych.
[edytuj] Ordre de Bataille
W poniższym zestawieniu ujęto tylko duże związki operacyjne i taktyczne, a także samodzielne pułki. Nie ujęto w nim jednak armijnych ani korpuśnych jednostek artylerii, saperów, rozpoznawczych i innych pomocniczych.
[edytuj] Państwa osi
[edytuj] Niemcy
- 2. Armia
- XLVI. Korpus Zmotoryzowany
- 16. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej
- 8. Dywizja Pancerna
- 14. Dywizja Pancerna
- XLIX. Korpus Górski
- 1. Dywizja Strzelców Górskich
- 538. Dywizja Specjalnego Przeznaczenia
- LI. Korpus Armijny
- 132. Dywizja Piechoty
- 183. Dywizja Piechoty
- 101. Lekka Dywizja Piechoty
- LII. Korpus Armijny (w odwodzie)
- 79. Dywizja Piechoty
- 125. Dywizja Piechoty
- 169. Dywizja Piechoty
- 197. Dywizja Piechoty
- XLVI. Korpus Zmotoryzowany
- 12. Armia
- 1. Grupa Pancerna
- XIV. Korpus Zmotoryzowany
- 5. Dywizja Pancerna
- 11. Dywizja Pancerna
- XLI. Korpus Zmotoryzowany
- Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej SS Reich
- Pułk Piechoty Zmotoryzowanej Gross Deutschland
- 4. Dywizja Strzelców Górskich
- 294. Dywizja Piechoty
- XIV. Korpus Zmotoryzowany
- XVIII. Korpus Górski
- 72. Dywizja Piechoty
- 5. Dywizja Strzelców Górskich
- 6. Dywizja Strzelców Górskich
- 2. Dywizja Pancerna
- 125. Pułk Piechoty
- XXX. Korpus Armijny
- 50. Dywizja Piechoty
- 164. Dywizja Piechoty
- XL. Korpus Pancerny
- 73. Dywizja Piechoty
- Brygada Piechoty Zmotoryzowanej SS Leibstandarte-SS Adolf Hitler
- 9. Dywizja Pancerna
- L. Korpus Armijny (w odwodzie)
- 46. Dywizja Piechoty
- XI. Korpus Armijny (w odwodzie)
- 76. Dywizja Piechoty
- 196. Dywizja Piechoty
- 16. Dywizja Pancerna
- 60. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej
- 1. Grupa Pancerna
- Niemieckie Zgrupowanie w Rumunii
- 13. Dywizja Pancerna
- 100. Lekka Dywizja Piechoty
- 4. Dywizja Pancerna
- 12. Dywizja Pancerna
- 19. Dywizja Pancerna
[edytuj] Włochy
- 2. Armia
- V. Korpus Armijny
- 15. Dywizja Piechoty Bergamo
- 57. Dywizja Piechoty Lombardia
- Straż Graniczna (w sile dywizji)
- VI. Korpus Armijny
- 12. Dywizja Piechoty Sassari
- 20. Dywizja Piechoty Friuli
- 26. Dywizja Piechoty Assieta
- XI. Korpus Armijny
- 3. Dywizja Piechoty Ravenna
- 13. Dywizja Piechoty Re
- 14. Dywizja Piechoty Isonzo
- Straż Graniczna (w sile dywizji)
- 3. Pułk Strzelców Alpejskich
- Korpus Szybki
- 1. Brygada Kawalerii Eugenio di Savoia
- 2. Brygada Kawalerii Emanuele Filiberto Testa di Ferro
- 3. Brygada Kawalerii Principe Amedeo Duca D'Aosta
- Korpus Zmotoryzowany
- 9. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej Pasubio
- 52. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej Torino
- 133. Dywizja Pancerna Littorio
- V. Korpus Armijny
- Grupa Armii Albania
- 9. Armia
- Okręg Librazhd
- 24. Dywizja Piechoty Pinerolo
- 41. Dywizja Piechoty Firenze
- 53. Dywizja Piechoty Arezzo
- Brygada Biscaccianti (Czarne Koszule)
- 4. Pułk Bersalierów
- 7. Pułk Kawalerii Lancieri di Milano
- XIV. Korpus Armijny
- 38. Dywizja Piechoty Puglie
- 4. Dywizja Piechoty Górskiej Cuneense
- 6. Pułk Kawalerii Lancieri di Aosta
- XVII. Korpus Pancerny
- 18. Dywizja Piechoty Messina
- 32. Dywizja Piechoty Marche
- 131. Dywizja Pancerna Centauro
- Brygada Diamanti (Czarne Koszule)
- 19. Pułk Kawalerii
- Pułk Skandenberg (Albańskie Czarne Koszule)
- 23. Pułk Casale (Czarne Koszule)
- III. Korpus Armijny (nie wykorzystany w operacji)
- XXVI. Korpus Armijny (nie wykorzystany w operacji)
- Okręg Librazhd
- 9. Armia
- Zgrupowanie Zara (garnizon miasta Zadar)
[edytuj] Węgry
- 3. Armia
- Korpus Zmotoryzowany
- 1. Brygada Piechoty Zmotoryzowanej
- 2. Brygada Piechoty Zmotoryzowanej
- 1. Brygada Kawalerii
- I. Korpus Armijny
- 1. Brygada Piechoty
- 13. Brygada Piechoty
- 15. Brygada Piechoty
- IV. Korpus Armijny
- 2. Brygada Piechoty
- 10. Brygada Piechoty
- 12. Brygada Piechoty
- V. Korpus Armijny
- 14. Brygada Piechoty
- 19. Brygada Piechoty
- 2. Brygada Kawalerii
- 9. Brygada Piechoty
- 11. Brygada Piechoty
- Korpus Zmotoryzowany
[edytuj] Alianci
[edytuj] Jugosławia
- Pierwsza Grupa Armii
- 4. Armia
- 27. Dywizja Piechoty Savska
- 40. Dywizja Piechoty Slavonska
- 42. Dywizja Piechoty Murka
- Oddział Piechoty Ormozki (w sile brygady)
- 127. Pułk Piechoty
- 81. Pułk Kawalerii
- 7. Armia
- 32. Dywizja Piechoty Triglavska
- Oddział Piechoty Górskiej Triglavski (w sile dywizji)
- Oddział Piechoty Licki (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Górskiej Planinski (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Górskiej Rišnajaski (w sile brygady)
- 1. Dywizja Kawalerii
- 4. Armia
- Druga Grupa Armii
- 1. Armia
- 7. Dywizja Piechoty Potiska
- 3. Dywizja Kawalerii
- Oddział Piechoty Sencan (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Subotica (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Sumbor (w sile brygady)
- 2. Armia
- 10. Dywizja Piechoty Basanska
- 17. Dywizja Piechoty Vrbaska
- 30. Dywizja Piechoty Osiječka
- 76. Pułk Kawalerii
- 1. Armia
- Trzecia Grupa Armii
- 3. Armia
- 13. Dywizja Piechoty Hercegovačka
- 15. Dywizja Piechoty Zetska
- 25. Dywizja Piechoty Vardarska
- 31. Dywizja Piechoty Kosovska
- Oddział Kawalerii Komski (w sile brygady)
- 3. Armia Terytorialna
- 5. Dywizja Piechoty Sumadijska
- 20. Dywizja Piechoty Bregalnička
- 46. Dywizja Piechoty Moravska
- Oddział Piechoty Strumiki (w sile brygady)
- 21. Pułk Piechoty
- 22. Dywizja Piechoty Ibarska
- 3. Armia
- 5. Samodzielna Armia
- 8. Dywizja Piechoty Krajinska
- 9. Dywizja Piechoty Timočka
- 34. Dywizja Piechoty Toplička
- 50. Dywizja Piechoty Drinska
- 2. Dywizja Kawalerii
- 6. Samodzielna Armia
- 3. Dywizja Piechoty Dunavska
- 49. Dywizja Piechoty Sremska
- Oddział Piechoty Pozaveracki (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Smederevski (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Savski (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Banatski (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Branicevski (w sile pułku)
- 5. Pułk Kawalerii
- 71. Pułk Kawalerii
- Armia Obrony Wybrzeża
- 16. Dywizja Piechoty Jadranska
- Dywizja Piechoty Boka Kotorska (załoga fortu)
- Oddział Piechoty Capllijnski (w sile brygady)
- Oddział Piechoty Sibenik (załoga fortu w sile brygady)
- Oddział Piechoty Trebjmski (w sile pułku)
- Odwody Naczelnego Dowództwa
- Dywizja Gwardii
- 1. Dywizja Piechoty Cerska
- 33. Dywizja Piechoty Lička
- 44. Dywizja Piechoty Unska
- 47. Dywizja Piechoty Dinarska
- 22. Pułk Piechoty
- 37. Pułk Piechoty
- 47. Pułk Piechoty
- 48. Pułk Piechoty
[edytuj] Grecja
- Armia Epir
- I. Korpus Armijny
- 2. Dywizja Piechoty
- 3. Dywizja Piechoty
- 8. Dywizja Piechoty
- I. Korpus Armijny
- Armia Zachodnia Macedonia
- II. Korpus Armijny
- 1. Dywizja Piechoty
- Dywizja Kawalerii
- 5. Brygada Piechoty
- III. Korpus Armijny
- 9. Dywizja Piechoty
- 10. Dywizja Piechoty
- 15. Dywizja Piechoty
- 4. Dywizja Piechoty
- 11. Dywizja Piechoty
- 13. Dywizja Piechoty
- 16. Dywizja Piechoty
- 17. Dywizja Piechoty
- 21. Brygada Piechoty
- II. Korpus Armijny
- Armia Środkowa Macedonia
- 12. Dywizja Piechoty
- 19. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej
- 20. Dywizja Piechoty
- Armia Wschodnia Macedonia
- 7. Dywizja Piechoty
- 14. Dywizja Piechoty
- 18. Dywizja Piechoty
- Brygada Piechoty Nestos
- Brygada Piechoty Evros
- 5. Dywizja Piechoty
- 6. Dywizja Piechoty
- Brygada Obrony Wybrzeża
[edytuj] Wielka Brytania
- W Force
- Australijskie Siły Imperialne
- 6. Australijska Dywizja Piechoty
- 7. Australijska Dywizja Piechoty (nie przerzucona do Grecji)
- 2. Nowozelandzka Dywizja Piechoty
- Polska Brygada Piechoty (nie przerzucona do Grecji)
- 1. Brygada Pancerna
- Australijskie Siły Imperialne
[edytuj] Rozmieszczenie sił i plan kampanii
[edytuj] Atakujący
W założeniach kampania miała być kolejnym pokazem skuteczności niemieckiego Blitzkriegu, którego rdzeń stanowiły szybkie rajdy korpusów pancernych i zmotoryzowanych na tyły wroga, oraz doskonała współpraca z lotnictwem, zwłaszcza eskadrami bombowców nurkujących.
Główną rolę w ataku na zachodnią Jugosławię miała odegrać niemiecka 2. Armia, a zwłaszcza XLVI. KPanc rozmieszczony w zachodnich Węgrzech, na południe od Jeziora Balaton. Wraz z XLIX. KGór i LI. KA (atakującymi z terenu Austrii) miały opanować Słowenię i jak najszybciej dotrzeć do Zagrzebia, wychodząc na tyły obrońców. Następnie, jednostki szybkie XLVI korpusu miały się rozdzielić i w szybkim marszu opanować Slawonię, Bośnię i zachodnią Serbię oraz spotkać się ponownie w stolicy Bośni - Sarajewie. Jednostki tej armii miały współpracować z włoską 2. Armią (rozmieszczoną w rejonie Triestu), posuwającą się wzdłuż wybrzeża Adriatyku. Jej zadaniem było opanowanie Dalmacji, oraz wspólne z jednostkami niemieckimi eliminowanie oporu jugosłowiańskiego w południowej Chorwacji. Pomocnicze uderzenie miała wykonać część włoskiej Grupy Armii Albania, którego celem było opanowanie Czarnogóry i nawiązanie kontaktu z jednostkami 2. Armii w Dubrowniku. Reszta wojsk w Albanii miała wiązać walką siły greckie i spróbować zepchnąć je na południe. Zdobycie Wojwodiny przypadło w udziale węgierskiej 3. Armii. Jej korpusy miały posuwać się w kierunku południowym wzdłuż dwóch rzek: Dunaju i Cisy, tworząc kleszcze, które miały zamknąć się w pobliżu Nowego Sadu, zamykając wewnątrz wojska jugosłowiańskie.
Ambitne zadanie przypadło w udziale niemieckiej 12. Armii, przeznaczonej pierwotnie wyłącznie do ataku na Grecję. Jednak wobec zaistniałej sytuacji, jednostki 1. Grupy Pancernej musiały wspomóc atak na Jugosławię. XLI. KZmot nacierając z terytorium Rumunii miał zdobyć Belgrad, natomiast XIV. KZmot miał opanować wschodnią Serbię i wraz z XL. KPanc poprzez jugosłowiańską Macedonię zaatakować centralną Grecję, omijając fortyfikacje na Linii Metaxasa i odcinając siły obrońców od zaplecza. Było to najważniejsze uderzenie kampanii, którego powodzenie zapewniało szybkie zwycięstwo. Oba korpusy szybkie były rozmieszczone w zachodniej Bułgarii. Atak na Grecję miały także wspierać dwa niemieckie korpusy nacierające z południowej Bułgarii. XVIII. KGór miał zdobyć umocnienia w greckiej Macedonii oraz dotrzeć do Salonik. XXX. KA miał zająć zachodnią Trację i greckie wyspy na Morzu Egejskim.
[edytuj] Obrońcy
W chwili wybuchu konfliktu Jugosławia była całkowicie nieprzygotowana do obrony. Wciąż trwała mobilizacja i wiele jednostek nie miało pełnego stanu. Część nie zdążyła dotrzeć do wyznaczonych im pozycji. Sytuację pogarszały warunki polityczno-geograficzne: z wyjątkiem wybrzeża adriatyckiego i krótkiej granicy z Grecją, kraj był z każdej strony otoczony przez państwa osi i ich sojuszników. Do tego dochodziło także zagrożenie ze strony wewnętrznego wroga, jakim byli chorwaccy separatyści - ustasze - dążący do uzyskania niezależności od dominującej w Jugosławii Serbii. Poza tym, jugosłowiańskie dywizje były bardzo słabo nasycone bronią przeciwpancerną. Przeciwko ok. 500 niemieckim czołgom posiadali zaledwie ok. 30 armat ppanc.
Planowane rozmieszczenie armii było następujące:
- 1. Grupa Armii miała za zadanie obronę Słowenii, północnej Chorwacji i Slawonii;
- 2. Grupa Armii była rozmieszczona na zachód od Belgradu i miała bronić Wojwodiny i północnej Serbii;
- 3. Grupa Armii była rozlokowana na południu kraju - w Macedonii i południowej Serbii;
- 5. Armia broniła granicy z Bułgarią;
- 6. Armia osłaniała stolicę kraju.
Sytuacja Grecji wydawała się dużo lepsza. Przez ostatnich pięć miesięcy skutecznie radziła sobie z włoską agresją. W związku z tym Armia Epir oraz Zachodnia Macedonia były w pełnej gotowości bojowej i co więcej, odnosiły sukcesy. Od strony Bułgarii kraj chroniła linia fortyfikacji, zwana Linią Metaxasa, którą obsadzała Armia Wschodnia Macedonia. Sytuacja jednak diametralnie się zmieniła w obliczu pokojowego lub zbrojnego zajęcia przez Niemcy Jugosławii. Granica z Jugosławią stanowiła teraz najsłabszy odcinek greckiej obrony. Stacjonujące tam oddziały Armii Środkowa Macedonia nie miałyby najmniejszych szans w walce z niemieckimi jednostkami pancernymi. Tym bardziej, że na etacie greckiej dywizji piechoty nie było żadnych armat ppanc. Aby wspomóc obronę w tym rejonie, rozmieszczono w nim brytyjskie siły W Force, które przybyły do Grecji w marcu.
[edytuj] Przebieg kampanii
Zgodnie z oczekiwaniami agresorzy czynili na froncie jugosłowiańskim niebywale szybkie postępy. Atak XIV KZmot całkowicie zdezorganizował obronę 5. Armii. Po dotarciu do Niszu 11. DPanc uderzyła od południa na Belgrad, natomiast 5. DPanc skierowała się na południe, ku Macedonii. Tam połączyła się z XL. KPanc, który już 7 kwietnia zdobył Skopje, a dwa dni później dotarł do granicy Grecji. Jugosłowiańska 3. Armia nie była w stanie zahamować niemieckich postępów. Tego samego dnia padły również Saloniki, zdobyte przez 2. DPanc, która okrążyła lewe skrzydło umocnień Linii Metaxasa. Tym samym grecka Armia Wschodnia Macedonia została okrążona i skapitulowała. W obliczu okrążenia przez XL. KPanc, Armia Zachodnia Macedonia rozpoczęła odwrót z Albanii.
10 kwietnia oddziały niemieckiej 2. Armii bez większych przeszkód dotarły do Zagrzebia. Było to spowodowane działalnością ustaszy, która działała na tyłach jugosłowiańskiej 4. Armii. Już 13 kwietnia, niemal jednocześnie, do Belgradu dotarły 8. DPanc, 11. DPanc, oraz XLI. KZmot. Dwa dni później XLVI. KZmot zajął Sarajewo. Oznaczało to, że obrona została generalnie całkowicie rozbita i walkę kontynuują jedynie samodzielne oddziały. 17 kwietnia podpisano akt kapitulacji Jugosławii.
Na froncie greckim walkę kontynuowano. Pod wpływem naporu niemieckiego XVIII. KGór oraz XL. KPanc, siły brytyjskie, oraz pozostałości sił greckich w środkowej Macedonii 16 kwietnia zaczęły wycofywać się w głąb kraju. Niemcy ruszyli w pościg, jednak na skutek złego stanu sieci drogowej, fatalnej organizacji ruchu i świadomych zniszczeń czynionych przez obrońców, ulegał on opóźnieniu. Dało to Brytyjczykom czas na spokojny odwrót na linię Delfy - Termopile. Okazało się jednak, że Grecy nie będą w stanie wspomóc obrony w tym rejonie z powodu braku odpowiednich środków transportu, a siły W Force były zbyt małe by samodzielnie sprostać zadaniu. Dlatego też podjęto decyzję o ewakuacji korpusu.
20 kwietnia BPZmot SS LSSAH dotarła do Janiny i osiągnęła brzeg Morza Jońskiego. Oznaczało to okrążenie Armii Epir, która poddała się następnego dnia. Wobec ogólnego rozkładu armii greckiej, oraz wycofywania się sił brytyjskich, 23 kwietnia Grecy podpisali akt kapitulacji. Następnego dnia rozpoczęła się ewakuacja W Force na Kretę i do Aleksandrii, która trwała do 29 kwietnia. W międzyczasie, 27 kwietnia Niemcy wkroczyli do Aten, a do końca miesiąca opanowali cały teren Półwyspu Peloponeskiego. 20 maja rozpoczęła się największa operacja powietrznodesantowa w czasie II wojny światowej, w wyniku której niemieccy spadochroniarze opanowali Kretę (operacja Merkur).
[edytuj] Podsumowanie
Operacja Marita okazała się wielkim sukcesem Wehrmachtu. W niespełna miesiąc podbito dwa sporej wielkości kraje, za cenę niewielkich strat. W Jugosławii Niemcy stracili 150 zabitych i 390 rannych. W Grecji straty były wyższe: 1685 zabitych i 3750 rannych. Podczas całej kampanii na Bałkanach Włosi stracili 13 755 zabitych i 50 875 rannych. Ogółem do niewoli dostało się 374 000 żołnierzy jugosłowiańskich i 223 000 greckich.
Po zakończeniu walk oba kraje podzielono między zwycięzców. Niemcy anektowali północną Słowenię. Do Włoch przyłączono południową część Słowenii i część Dalmacji, oraz Kosowo (do Albanii). Poza tym Czarnogóra została włoskim protektoratem. Duże zdobycze terytorialne dostały się Bułgarii, mianowicie jugosłowiańska i część greckiej Macedonii. Swoją nagrodę za udział w kampanii dostały także Węgry w postaci Wojwodiny. Na terenie Chorwacji, Bośni, Hercegowiny oraz Slawonii proklamowano Niezależne Państwo Chorwackie, całkowicie zależne od Niemiec. Serbia oraz Grecja zostały strefami okupowanymi.
Mimo klęski, rządy oraz głowy obu państw emigrowały do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuowały walkę z najeźdźcą. W obu krajach narodził się także silny ruch oporu, zarówno rojalistyczny, jak i komunistyczny.
