Patrice Mac-Mahon

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Patrice de Mac-Mahon

Funkcja:

Prezydent Francji

Kadencja

od 1873 do 1879

Poprzednik:

Następca:

Data urodzin:

Data śmierci:

Marie Edme Patrice Maurice de Mac-Mahon, diuk (duc) de Magenta (Marne), książę (prince) de Solferino, (ur. 13 lipca 1808 w zamku Sully koło Autun, zm. 16 października 1893) był marszałkiem Francji i jej prezydentem w latach 1873-1877. Mac Mahon był Francuzem pochodzenia Irlandzkiego, jest jedną z dwóch osób w historii pochodzącą z Irlandii, która była głową państwa na kontynencie. Drugim jest inny prezydent Francji, Charles de Gaulle, który miał również irlandzkie korzenie.

Jego rodzina była w przeszłości zwolennikami obalonego w wyniku Drugiej Rewolucji Angielskiej króla Jakuba II i z tej racji musiała po sukcesie rewolucji emigrować do Francji.

Mac Mahon urodził się w Sully nieopodal Autun (Departament Saône-et-Loire), ukończył akademię wojskową. Brał udział w walkach w Algierii, potem został komendantem Legii Cudzoziemskiej, w tej roli brał udział w wojnie Krymskiej.

Zasiadał w senacie II Cesarstwa w roku 1856.

Mac-Mahon wyróżnił się podczas wojny francusko-austriackiej we Włoszech. W nagrodę otrzymał tytuł marszałka i diuka Magenty.

Mac-Mahon

Sprawował funkcję gubernatora-generała Algierii od 1 września 1864 aż do wybuchu wojny francusko-pruskiej.

Został wybrany prezydentem III Republiki (powstałej na gruzach II Cesarstwa Napoleona III) po obaleniu Louis Adolphe Thiersa. Podobnie jak jego poprzednik był zwolennikiem monarchii, ale w odróżnieniu od niego (zwolennika monarchii konstytucyjnej - orleańskiej) dążył do restauracji legitymistycznej i sam uważał się za "przejściowego przywódcę między powrotem Burbonów na ich prawowity tron". Po dramatycznym głosowaniu w Zgromadzeniu Narodowym, w którym jego stronnictwo klerykalno-monarchistyczne przegrało zaledwie jednym głosem walkę o obalenie Republiki (głosem deputowanego polskiego pochodzenia, Mac Mahon miał na to powiedzieć: "Zawsze mówiłem, że nie należy ufać tym Polakom" - przy czym zapewne myślał o udziale Polaków w Komunie Paryskiej). Nie poddał się i przygotował w roku 1873 obwołanie hrabiego Chambord królem poprzez decyzję senatu, w którym miał większość, ale plan runął, gdy Chambord odmówił uznania trójkolorowej flagi republiki i współrządzenia z parlamentem. Mac-Mahon zaczął wtedy, jak pokaźna część legitymistów, popierać restaurację cesarstwa Bonapartych z Napoleonem IV jako monarchą. Rok przed upływem swej siedmioletniej kadencji Mac-Mahon podał się do dymisji (1879). Jego następcą został przekonany republikanin Jules Grevy, Republika została utrwalona.