Nachtigall

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Nachtigall (pol. słowiki) – batalion ukraiński pod dowództwem niemieckim por. Albrechta Herznera, któremu przydzielono jako oficera łącznikowego por. Teodora Oberländera przedstawiciela Abwehry oraz ukraińskim Romana Szuchewycza, z oficerami będącymi w bliskich kontaktach ze Stepanem Banderą - ks.Iwanem Hryniochem i Jurijem Łopatynśkym, a także grupą cywilów z kierownictwa radykalnego skrzydła OUN: Jarosławem Stećko (desygnowanym przez Banderę na szefa rządu wyzwolonej Ukrainy), Lwem Rebetem, Jarosławem Staruchem, Iwanem Rawłykiem, Stepanem Pawłykiem, Stepanem Łemkowśkym, Dmytro Jaciwem. Batalion brał udział m.in. w kaźni profesorów lwowskich w 1941 r.

Inicjatywa powstania zbrojnego oddziału wywodzi się z II walnego kongresu OUN-R, który uchwalił, że "[...] dla wykonania swych planów OUN organizuje i szkoli własną wojskową jednostkę". Nabór do jednostki prowadziły lokalne komórki organizacyjne, kandydatów wysyłały do Krakowa, gdzie przechodzili przez kontrolę specjalnej komisji OUN oraz badania lekarskie. Kandydaci, którzy pozytywnie przeszli weryfikację wysłani zostali w dwóch grupach na przeszkolenie do Krynicy i Barwinka. Po 4 – 5 tygodniach wstępnego szkolenia rekrutów przewieziono do Neuhammer (Świętoszów koło Wrocławia), gdzie odbywało się przeszkolenie wojskowe z bronią. Tam też żołnierze batalionu złożyli przysięgę "na wierność Ukrainie, OUN i jej dowództwu".

Nachtigall jako zbyt mała jednostka (liczył około 330 żołnierzy) wszedł w skład batalionu dywersyjnego Brandenburg 800, który podlegał Abwehrze. Żołnierze nosili umundurowanie Wehrmachtu, na którym mogli, na naramiennikach naszywać niebiesko – żółtą wstążkę.

W październiku 1941 r.został rozbrojony i odtransportowany do Frankfurtu, gdzie w wyniku reorganizacji połączono go z drugim batalionem ukraińskim Roland. Oba bataliony zostały zlikwidowane , część żołnierzy podjęła funkcje policyjne , część zdezerterowała wobec zmiany polityki Niemiec w kwestii Ukrainy .

[edytuj] Bibliografia -podstawowe pozycje

Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy: Sprawa ukraińska w czasie II wojny swiatowej na terenie II Rzeczypospolitej Warszawa PWN, 1993
Ryszard Torzecki, Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy, 1933-1945, Warszawa, KiW 1972
T. Jurga, Plany wojenne i strategiczne rozwinięcie sił zbrojnych Niemiec i Polski, Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej. Wojna obronna Polski 1939, praca zbiorowa, Warszawa 1979.
M. Kalba, "Nachtigal" ukraiński batalion 1941 r. (W imię czego), Detroit – Lwów 1995, s. 23.
C. Madajczyk, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, Warszawa 1970, T. 1.
K. Radziwończyk, Niemieckie siły zbrojne w okupowanej Polsce 22.06.1941 – wiosna 1944 r., "Wojskowy Przegląd Historyczny", z. 4, 1962.
P. Szandruk, Historyczna prawda o Ukraińskiej Armii Narodowej, "Kultura”, nr 6, 1965.