Lew Rebet
Z Wikipedii
Lew Rebet ps. Kił - (ukr. Лев Ребет, ur. 3 marca 1912 roku w Stryju, zm. 12 października 1957 roku w Monachium) - ukraiński publicysta i adwokat, działacz OUN. Ukończył gimnazjum w Stryju, następnie ukończył studia prawnicze w Lwowie. W 1928 roku wstąpił do UWO. W 1934 roku objął kierownictwo okręgu OUN w Stryju. W latach 1935-1938 prowidnyk krajowy OUN.
We wrześniu 1939 r. Rebet odmówił kategorycznie wykonania polecenia zarządu zagranicznego OUN ( pod kierownictwem Andrija Melnyka wszczęcia powstania antypolskiego, jako dywersji na rzecz Niemiec. Uważał,że wobec paktu Ribbentrop-Mołotow będzie to działanie wyłącznie na korzyść ZSRR. Decyzja Rebeta podjęta w zastępstwie Stepana Bandery ( Bandera został po wybuchu wojny wypuszczony z więzienia i zaaprobował następnie decyzję Rebeta ) była podstawą rozłamu w OUN na frakcję OUN (M) (Andrij Melnyk i melnykowcy) i OUN(B) ( Stepan Bandera, Lew Rebet, Jarosław Stećko - banderowcy).
Po deklaracji niepodległości Ukrainy w dn. 30 czerwca 1941 r i utworzeniu rządu ukraińskiego z premierem Jarosławem Stećką we Lwowie został wicepremierem - zastępcą Stećki , a po jego aresztowaniu - pełniącym obowiązki premiera.
Cały skład rządu został aresztowany przez Niemców . Podczas ostatecznych rozmów prowadzonych we wrześniu 1941 r. w Berlinie w gmachu byłej ambasady polskiej zarówno Stepan Bandera jak i Jarosław Stećko odmówili odwołania deklaracji niepodległości Ukrainy. W konsekwencji zostali przewiezieni do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen ( oddział dla więźniów specjalnych tzw. Zellenbau , gdzie przebywali również m.in. Stefan Rowecki, kanclerz Austrii Kurt Schuschnigg i premier Francji Edouard Daladier). Cały kierowniczy kierowniczy aktyw OUN(b) został również aresztowany. Lwa Rebeta osadzono w więzieniu we Lwowie, później w Krakowie, następnie wysłany został do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam do 1944 roku, gdy jesienią przywodcy OUN(b) zostali uwolnieni w związku z organizowaniem przez Niemców Ukraińskiej Armii Narodowej.
Doktorat i habilitację w dziedzinie prawa uzyskał na Wolnym Uniwersytecie Ukraińskim w Monachium.
Został zamordowany przez agenta KGB - Bohdana Staszynskiego.
[edytuj] Bibliografia (podstawowe pozycje)
- Roman Wysocki - Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów w Polsce w latach 1929-1939, Lublin 2003
- Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy: Sprawa ukraińska w czasie II wojny swiatowej na terenie II Rzeczypospolitej Warszawa PWN, 1993
- Ryszard Torzecki, Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy, 1933-1945, Warszawa, KiW 1972
- Ryszard Torzecki, Kwestia ukraińska w Polsce w latach 1923-1929 Kraków, Wydawnictwo Literackie, 1989
