Jerzy Hryniewiecki

Z Wikipedii

Jerzy Hryniewiecki (ur. 21 kwietnia 1908 w Dorpacie, zm. 28 sierpnia 1989 w Warszawie) - polski architekt, urbanista, projektant licznych obiektów przemysłowych, sportowych, użyteczności publicznej, projektant wystaw i grafik. Syn Bolesława Hryniewieckiego.

Od 1946 profesor Politechniki Warszawskiej i prezes SARP. Laureat Honorowej Nagrody SARP w 1977.

[edytuj] Życiorys

Absolwent warszawskiego gimnazjum i liceum im. Stefana Batorego, należał do drużyny harcerzy "Pomarańczarnia", gdzie był drużynowym w latach 1925-1926 (i autorem herbu drużyny z tipi). W czasie studiów na Politechnice Warszawskiej praktykuje w pracowniach znanych architektów: Padlewskiego, Mariana Lalewicza, Rudolfa Świerczyńskiego. Równolegle uprawia grafikę użytkową.

Często wyjeżdża za granicę - do różnych krajów europejskich i bliskiego Wschodu... Zwiedza Niemcy, Francję, Austrię, Holandię, Włochy, Hiszpanię, Rumunię, Grecję, Danię, Szwecję, Norwegię, Finlandię, Anglię, a także Turcję, Syrię, Palestynę. Praktyki wakacyjne odbywa w Czechosłowacji i Holandii. W roku 1931 znajdzie się we Włodzimierzu Wołyńskim, w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii, po skończeniu której dostaje przydział do pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie. Na podporucznika awansuje w 1934 roku. Łatwo przyswajał sobie języki obce - władał rosyjskim, włoskim, angielskim, słabiej niemieckim.

Wydział kończy w 1936, od 1937 zaczyna pracę w Biurze Planowania Miasta i działa tam jako architekt dzielnicy Mokotów, w miedzyczasie pisząc i projektując schroniska na Huculszczyźnie, wnętrze w Cafe Clubie na rogu Alei Jerozolimskich i Nowego Światu, bierze udział w pracach wystawienniczych w Paryżu i Nowym Jorku.

Zostaje zmobilizowany w 1939 i stacjonuje na Pomorzu, w Borach Tucholskich, gdzie pełni funkcję zastępcy dowódcy baterii dział przeciwlotniczych. Ostatnim oparciem była Warszawa. W jej obronie walczy w 27 i 103 baterii dział przeciwlotniczych, dekorowany przed kapitulacją Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji znajdzie się w oficerskim obozie jenieckim, w Oflagu IIc w Woldenbergu (Dobiegniew), trafia do Polski po 30 stycznia 1945.

Po powrocie w Biurze Odbudowy Stolicy (BOSie) obejmuje kierownictwo pracowni dzielnicy południowej. W ramach Warszawskiego Biura Projektów Budownictwa Przemysłowego projektuje odbudowę i rozbudowę zakładów "H. Cegielski" w Poznaniu, częściowo Hutę Bieruta w Częstochowie, Fabrykę Samochodów Osobowych (FSO) na Żeraniu w Warszawie i Samochodów Ciężarowych w Lublinie. Oprócz tego uczestniczy w urządzeniu wystawy Warszawa Oskarża i Wystawy Ziem Odzyskanych we Wrocławiu, w Moskwie urządza wystawę gospodarczą, w Chinach przebywa pół roku zajęty wystawiennictwem.

Niezależnie od zajęć na PW w latach 1948-1954 prowadzi wykłady o architekturze obiektów użyteczności publicznej w Szczecinie. Profesorem nadzwyczajnym na Politechnice Warszawskiej zostaje 1955 roku. W 1965 dostaje na Politechnice Warszawskiej Katedrę Projektowania Zespołów Przemysłowych. Poza Polską prowadził wykłady na uniwersytetach w Chinach, w Stanach Zjednoczonych, w Anglii, w Iraku oraz należał do stowarzyszenia architektów w Brazylii i Meksyku.

Był autorem kilku wydanych w kraju książek i kilkudziesięciu artykułów w prasie krajowej i zagranicznej - w ZSRR, w Stanach Zjednoczonych, Czesko Słowackiej Republice Socjalistycznej, w Austrii, NRD, NRF.

W latach 1957-1960 bezpartyjny poseł do Parlamentu, był przewodniczącym komisji budownictwa i gospodarki komunalnej. Gdy wyraził pogląd, iż ministrowie winni mieć przynajmniej maturę, przestał być posłem. Zmarł w wieku lat 80, a jego grób znajduje się w Warszawie, na Starych Powązkach.

[edytuj] Główne dzieła

• 1928 projekt znaczka z żubrem dla Ligi Ochrony Przyrody (LOP)
• 1930 plakat Targi Wschodnie
• 3 maja 1945 wystawa Warszawa oskarża
• 1946 projekt budynku NIK (MON) w Warszawie, ul. Marszałkowska 82 wraz z Markiem Leykamem
• 1948 Wystawa Ziem Odzyskanych we Wrocławiu - projektant i komisarz wystawy
• projekty działów polskich na wystawach w Nowym Jorku, Paryżu, Moskwie, Pekinie, Szanghaju
• 1953−1955 Stadion X-lecia Al. Zieleniecka, Wybrzeże Szczecińskie, projekt wraz z Markiem Leykamem i Czesławem Rajewskim
• 1959−1962 "Super−sam", ul. Puławska (Plac Puławski) 2 wraz z Ewą i Maciejem Krasińskimi
• 1960-1971 Hala Sportowo-Widowiskowa Spodek w Katowicach, wraz z Maciejem Gintowtem i Maciejem Krasińskim
• 1965 plakat dla filmu "Przeżyjmy to jeszcze raz"
• basen KS Legia w Warszawie
• projekt ośrodka wypoczynkowego w Solinie
• projekt ośrodka kulturalnego w Karpaczu

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Brwinowskie ABC NR 5 (127) maj 2004, Nr 6, 7, 8 (128/129/130) wakacje 2004 Kacper Czeretoski